Πιτσιρικάς ήμουν και έχει αποτυπωθεί βαθιά στο μυαλό
μου μια φωτογραφία με έναν τεράστιο κάπρο στο καπό ενός ρώσικου Polski .
Κυνηγός και ιδιοκτήτης του ωραίου αυτοκινήτου ήταν ο Τάσος…… τυπογράφος με ένα
παλιό τυπογραφείο στην καρδιά της Αθήνας.
Ο Τάσος, έπαιρνε τον δρόμο κάθε χρόνο για ένα μήνα
περίπου και πήγαινε στη Μακεδονία και στη Θράκη να κυνηγήσει αγριογούρουνα. Την
εποχή εκείνη, στην Πελοπόννησο το μεγαλύτερο ζώο της πανίδας ήταν ο λαγός!,
γιατί ο κάπρος έφτασε έπειτα από κάμποσα χρόνια. Έτσι λοιπόν ο Τάσος ταξίδευε
σε πλούσιους κυνηγότοπους.
Αργότερα, σαν μεγαλώσαμε, ένας παιδικός φίλος με
καταγωγή από Άρτα, ο Ηλίας, πήγαινε για αγριογούρουνα στην Ήπειρο. Ξεκινούσε με
παρέα από την Αθήνα και τράβαγαν για την «Ιόνιο Οδό» μέχρι τους κυνηγότοπους.
Όμως, τι παράξενο, σε κάθε κυνηγετική έξοδο προς την Ήπειρο, έβρισκε αυτός και
η παρέα του κατεστραμμένα τα λάστιχα των αυτοκινήτων τους. Πήγαν μία φορά, δύο,
τρείς, δεν ξαναπάτησαν για κυνήγι στην Ήπειρο.
Το «λάθος» του Ηλία και της παρέας του, ήταν ότι
πήγαιναν «ακάλεστοι» σε άγνωστους κυνηγότοπους, και δεν είχαν την «έγκριση» των
ντόπιων κυνηγών. Και τα αυτοκίνητά τους τα φόρτωνε η ΕΛΠΑ τότε για την άδοξη
επιστροφή. Η βαρβαρότητα δεν έχει πατρίδα, και ναι μεν παλαιότερα τα πράγματα
ήσαν καλύτερα από πλευράς ήθους των κυνηγών, από την άλλη όμως, τα επεισόδια
αυτά δεν έβλεπαν το φως της δημοσιότητας διότι τότε το android δεν
είχε βρει τις εφαρμογές του! και οι οπτικές ίνες ήσαν σε πειραματικό στάδιο.
Στην Πελοπόννησο, όταν δόθηκε το επίσημο σήμα από
την Ομοσπονδία για το κυνήγι του κάπρου – κάπου στο 1996 – διότι στη λάθρα όλο
και κάποιοι κυνηγούσαν, έγινε το έλα να δεις. Ποιοι Νόμοι και ποιες
Ρυθμιστικές, ποιες αποφάσεις Δασαρχείων και ποιες εκκλήσεις, άγρια δύση θύμιζε
το σκηνικό, με συμμορίες που είχαν ντυθεί κυνηγοί, με διμοιρίες ολάκερες που
είχαν στρατιωτική δομή, με αλλοδαπούς που έφεραν όπλα και υπηρετούσαν το
αφεντικό για ένα μεροκάματο άνευ ασφάλειας παρακαλώ, και μύρια όσα ακόμα, που
σήμερα ναι μεν προκαλούν γέλιο και θλίψη, δεν παύουν όμως να αποτελούν μέρος
της τότε αντίληψης για το μεγάλο κυνήγι. Και θύματα δεν ήσαν μόνο τα
αγριογούρουνα αλλά και οι τοπικές κοινωνίες που βίωναν μία αλλιώτικη και
πρωτόγνωρη ίσως νοοτροπία, μια βία διαφορετική – αφού τόπο πολύ είχαν ξεφύγει
από την κοινή λογική όλοι αυτοί κατσικοκλέφτες, που εμπόδιζαν τους αγρότες να
πάνε στα κτήματά τους, έκλειναν ολάκερους δρόμους επειδή «γούσταραν», και
έκαναν παρελάσεις κατά φάλαγγα μέσα από τα χωριά κραδαίνοντας τα όπλα τους.
Γελοία πράγματα και θλιβερά.
Αυτά όλα τα δυσάρεστα χρειάστηκαν το χρόνο τους για
να ομαλοποιηθούν – γιατί ακόμα δεν εξαφανίστηκαν, και δεν θα μπορούσαν άλλωστε
αφού πατρίδα μας είναι η Ελλάδα και όχι ας πούμε η Αμερική. Τούτο σημαίνει ότι
ήμασταν ένα τεράστιο ξέφραγο αμπέλι και σήμερα έχουμε γίνει απλώς ξέφραγο. Στην
κατά μέρος ομαλοποίηση ή και εξαφάνιση των βάρβαρων ενεργειών, συνετέλεσαν τα
μέγιστα, ο έντυπος κυνηγετικός τύπος με την δημοσίευση παράνομων ενεργειών και
άρθρων σχετικών με τα «κακώς κείμενα» του κυνηγίου αυτού, και βοήθησαν επίσης
οι κυνηγετικές οργανώσεις με αποκορύφωμα την δημιουργία της Θηροφυλακής που
έδωσε σαν καινούριος φορέας το δικό του στίγμα και φρέναρε τις βαρβαρικές
συνήθειες.
Η βαρβαρότητα δεν έχει πατρίδα και καταγωγή, υπήρχε
παντού και υπάρχει ακόμα. «Ο φόβος φυλά τα έρμα» όμως σύμφωνα με την λαϊκή
παροιμία, και η παρουσία των θηροφυλάκων στους κυνηγότοπους σκόρπισε και
κομμάτιασε παλιές συνήθειες. Χάθηκαν οι διμοιρίες και οι κατσαπλιάδες των ορέων
από το κυνήγι μας και μονάχα κάτι απομεινάρια τους κινούνται εδώ κι εκεί για να
θυμίζουν τους νταβέληδες αλλοτινών εποχών.
Σήμερα στο χωριό με σταμάτησε συμπατριώτης και
κρατώντας στα χέρια του ανακοίνωση του Δασαρχείου για το κυνήγι, μου λέει: «10
άτομα η ομάδα γράφει εδώ και όχι 20 και 30 που βλέπουμε να γυρνάνε ούλο το
χειμώνα». Θα φτιάξουν τα πράγματα, του απάντησα, και τι να του έλεγα άλλωστε; Ο
συμπατριώτης δεν κυνηγά αλλά βλέπει πολυπληθείς ομάδες κάθε χρόνο να κλείνουν
τα βουνά και αναρωτιέται; «μα καλά, τόσα όπλα για ένα αγριογούρουνο; Τι
ευχαριστιούνται οι κυνηγοί αυτοί από κυνήγι; Και πόσα θα σκοτώσουν;». Τι να του
εξηγούσα; Ότι και το κυνήγι είναι καθρέπτης της κοινωνίας μας; Και μέρος της
νοοτροπίας μας; …
=================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012.
