Το Σάββατο που μας πέρασε, το κυνήγι για την ομάδα
μας πήγε καλά. Θηρεύσαμε ένα καλό καπρί αν και ήμασταν λίγα άτομα.
Ευτυχώς όμως τελειώνει το μάζεμα της ελιάς και από
το επόμενο σαββατοκύριακο η ομάδα θα είναι και πάλι παρούσα, με όλα τα μέλη της
έτοιμα για τις ιχνηλασίες, και για τις δραστηριότητες αυτές που μας αρέσουν στο
κυνήγι μας. Μπορεί προχθές το Σάββατο να μας έφυγαν κλεισμένα γουρούνια, μα,
στον μεγάλο τόπο με 5 άτομα, που να φυλάξεις και που να τρέξεις να τα φέρεις
πίσω τα άτιμα τα ζωντανά. Καλά πήγε όμως αφού καταφέραμε έστω και την τελευταία
στιγμή, και μέσω του ψυχρού Σούλμπεη, με ντουφεκιά από αυτές που σε αφήνουν
άφωνο, σταμάτησε κυριολεκτικά το θεριό στα 100 μ.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης ή ικανότητας η
επιτυχημένη βολή από τόσο μεγάλη απόσταση. Αλλά ο Σούλμπεης, και στο παρελθόν
είχε κτυπήσει καπρί από τα 100 μ, και τότε όπως και το Σάββατο προχθές, με ένα
ξερό μονόβολο. Ας είναι, οι αναλύσεις περί μακρινών βολών δεν είναι και από τα
καλύτερά μου θέματα. Όμως, κάνω την αναφορά αυτή διότι εντυπωσιάστηκα από το
αποτέλεσμα της μακρινής ντουφεκιάς.
Την Κυριακή η ομάδα μας δεν κυνήγησε. Παραβρέθηκε
στο 40ημερο μνημόσυνο της γυναίκας του Άγγελου, του φίλου μας και συντρόφου μας
στο κυνήγι. Νέος άνθρωπος η γυναίκα του Άγγελου, «έφυγε» για ταξίδια μακρινά,
γαλήνια, παραδεισένια. Και στον Άγγελο που έμεινε πίσω με το παράπονο και τα
«γιατί», με τον δυσβάστακτο πόνο και την λύπη σε μόνιμη θέση στο πρόσωπό του,
τι να πεις και τι ν’ ακούσει. Η απώλεια του αγαπημένου μας προσώπου, η βίαιη
αποχώρηση, η τεράστια απουσία, είναι δυστυχώς θέματα που ο άνθρωπος ακόμα δεν
έχει καταφέρει να απαλύνει, να τα μαλακώσει. Και πώς να το κάνει άλλωστε. Και
γιατί να το κάνει.
Οι δικοί μας άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ. Και το
γνωρίζουμε καλά όσοι έχουμε χάσει αγαπημένα πρόσωπα, τον πατέρα μας, τη μάνας
μας, τη γυναίκα μας, τον αδελφό μας……. Πάντοτε τους φέρνουμε στις κουβέντες
μας, στα γέλια και στις λύπες μας, στα τραπέζια που συγκεντρωνόμαστε στα
γιορτινά, ανάμεσα στο δάκρυ και στο κρασί, μέσα στη ζεστασιά της κουβέντας,
στις θύμησες και στις ιστορίες. Τους δικούς μας ανθρώπους, δεν τους αφήνουμε
ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν. Γιατί, μπορεί στην αρχή ο πόνος της απώλειας
να είναι αμέτρητος, στον καιρό όμως που περνά – και που είναι γιατρός όπως λένε
οι σοφοί άνθρωποι, ο πόνος μπορεί να γλυκαίνει, αλλά είναι πόνος. Αξεπέραστος.
Και έτσι πρέπει, για αυτούς που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν.
Είναι πολύ δύσκολη για τον Άγγελο και τα παιδιά του
η απουσία της γυναίκας και της μάνας. Της
συντρόφισσας που πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε. Της μάνας που μεγάλωσε τα όμορφα
παιδιά της. Ας είναι ελαφρύ το Αττικό χώμα που την δέχτηκε για το μεγάλο
ταξίδι.
Και συ Άγγελε, ξέρω, τραβάς τον Γολγοθά σου από την
απώλεια της αγαπημένης σου γυναίκας. Όμως, είσαι μαχητής, αγωνιστής, άνθρωπος
άξιος, κυνηγός της ζωής. Δεν θα το βάλεις κάτω. Θα παλέψεις, θα κλάψεις, θα
αναρωτηθείς ατέλειωτα «γιατί», αλλά θα προχωρήσεις. Όχι μόνο για σένα ή και για
τα παιδιά σου. Αλλά κυρίως για τη μνήμη της αγαπημένης σου γυναίκας, που σε
ήξερε μαχητή.
Στο κυνήγι μας, η καλή μας παρέα, κυνηγά για πολλά
χρόνια, όχι τον κάπρο απαραίτητα. Κυνηγά και άλλα πράγματα, την περιπέτεια, το
λαχάνιασμα σε τόπους σκληρούς, τη δροσιά και την ευλογία του φρέσκου νερού που
ξεπηδά από την πέτρα, τις ιστορίες γύρω από τη φωτιά στο βουνό, ή γύρω από το
τραπέζι κάθε σαββατόβραδο. Και μέσα από αυτές τις διαδρομές, ξεπηδάνε πολλές
φορές πράγματα αφανέρωτα, ανθρώπινα, που μας φέρνουν όλους κοντύτερα.
Και ο Άγγελος, όλο αυτό το μεγάλο διάστημα, έχει
λείψει από το κυνήγι μας. Εκεί που θα ακουστούν πράγματα σοβαρά, ή θα πέσουμε
κάτω ξεροί από τα γέλια, εδώ και πολύ καιρό λείπει ο δικός του λόγος. Φίλε, η
παγάνα χωρίς εσένα δεν έχει νοστιμάδα, μπορεί πολλές φορές να μας ταράζεις τα
νεύρα, μα, άλλες τόσες μας ενοχλεί η απόλυτη ησυχία. Εμείς, παιδιά είμαστε,
μεγάλα μάλλον, αλλά παιδιά. Και συνηθίσαμε ο ένας τα χούγια του άλλου. Για να
ξέρεις….. σε περιμένουμε κοντά μας …
=====================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012.
