Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Λόγια της τάβλας ...


Μετά τις πρόωρες ζεστές ημέρες του Πάσχα, ο καιρός δρόσισε και ακολουθεί την εποχή του, σύμφωνα με τις εμπειρικές απόψεις των γερόντων. Πολλοί θα θέλαμε την εμπειρία να την αποκτούσαμε από την νεανική μας ηλικία, αλλά πάλι οι παλιοί Έλληνες έβαλαν και εδώ το χεράκι τους: «γηράσκω αεί διδασκόμενος».
     Μεγαλώνουμε λοιπόν και μαθαίνουμε, αποκτούμε εμπειρίες, που στέκονται χρήσιμες στην πορεία του βίου μας. Κάνουμε λάθη και σε κάθε ένα από αυτά σκεφτόμαστε: «να μου γίνει μάθημα και να μην το επαναλάβω». Αλλά, τι δυστυχία…. Τα λάθη μας είναι επαναλαμβανόμενα, τα ίδια και τα ίδια, διαπραττόμενα τα περισσότερα εν θερμώ.
     Εν θερμώ μάλιστα κυνηγάμε και πάρα πολλές φορές. Να τα κάνουμε όλα γρήγορα, να βγάλουμε τα θηράματά μας εύκολα και να φύγουμε, να επιστρέψουμε περιχαρείς στη βάση μας. Και πράγματι, μερικές φορές συμβαίνει κι αυτό, στεκόμαστε «τυχεροί» και εγκαταλείπουμε γρήγορα το βουνό και την αψάδα του.
     Όμως, ας σκεφτούμε διαφορετικά, και πρακτικά ακόμα θα ‘λεγα. Τι είναι προς το συμφέρον μας καλό; Η γρήγορη θήρευση αυτή καθεαυτή; Λέω πως όχι!. Τύχη αγαθή είναι η συνύπαρξη μας στα πράγματα της φύσης, που σαφώς και περιλαμβάνει και το κυνήγι, σαν φυσική λειτουργία μέσα στο σύνολο.
     «Ο εξάδελφός μου κυνηγά στην ορεινή Ναυπακτία. Στα 16 μου, πήγα κι εγώ για πρώτη φορά στο κυνήγι, αλλά δεν μου πήγαινε, το σταμάτησα εκεί. Όμως, τι να πώ, θαυμάζω ολόκληρη τη διαδικασία αυτή. Πολύ σκληρός όντως ο βίος στον κυνηγότοπο. Αλλά πίστεψέ με, ζηλεύω την διαδικασία αυτή, το άγριο αχάραγο ξύπνημα, τη συγκέντρωση της παρέας στο βουνό, την φωτιά σε ρόλο κεντρικό να πυρώνει μα και να ψήνει εξαίσιους καφέδες, την ηρεμία που εκπέμπει το κάθε πρόσωπο, τα λόγια τα καθημερινά, το καλωσόρισμα των μελών, τα σκυλιά που ξεμουδιάζουν έξω από τα σπίτια τους, και είναι όλο χαρά, μα και πόσα ακόμα. Και δεν στέκομαι σε αυτά που είναι μόνο η αρχή. Ρε φίλε, το πιο απλό θα σου πω, το σκύψιμο για τ’ αχνάρι. Εσύ μπορεί να μην το βλέπεις, αλλά εγώ που είμαι έξω από το χορό, όταν βλέπω κάποιον και ακολουθεί την πατημασιά βήμα – βήμα, σταματά, ανασηκώνεται, ξεκινά πάλι, πιάνει τη μέση του από τον πόνο, αλλά συνεχίζει, ένα πράγμα κάνω, τον θαυμάζω!. Ξέρω ότι αυτός ο κυνηγός, είναι η ίδια αρχαία φιγούρα του παλιού κάτοικου που έψαχνε, που αναζητούσε τη τροφή του».
     Πολλά είπε ακόμα ο φίλος για το κυνήγι, που δεν κυνηγά. Αυτά και πολλά που λέμε κι εμείς. Να ζούμε στο βουνό την κάθε μικρή στιγμή, να μην υπάρχει βιάση εκεί που δεν χρειάζεται, να υπάρχει περιέργεια και παρατηρητικότητα για τον χώρο που μας φιλοξενεί, και το κυριότερο, που είναι κατ’ εμέ ο μέγιστος σεβασμός, όταν αντικρίζουμε ένα νεράκι, μια πηγούλα, ένα κεφαλάρι, να σκύβουμε και να γευόμαστε τη φρεσκάδα της ζωής. Ακόμα και ας μην διψούμε. Η διαδρομή του νερού, η υπόγεια και η υπέργεια, κάνει φανταστικά σχέδια, βρίσκει διεξόδους, διαβρώνει βράχους με τη δύναμή της, διαλύει κάθε εμπόδιο με την ορμή της και μας χαρίζει απλόχερα το μέγιστο αγαθό. Έ, αυτό το αγαθό, σε κάθε ευκαιρία οφείλουμε να το ευχαριστούμε γεμίζοντάς το στη χούφτα του χεριού μας.
     Βέβαια, ο φίλος που μου έλεγε με αγάπη τα παραπάνω, μπορεί να μην είναι κυνηγός, αλλά τη φύση τη σέβεται, εκτιμά την προσφορά της. Και γνωρίζει και σέβεται τον κυνηγό, δεν τον «πυροβολεί» σαν τους άλλους τους αδαείς, που ρυάκι και πέτρινη πηγούλα έχουν δει (αν), σε τυχαίες φωτογραφίες ή σε βιντεάκια στο YouTube.
     Ο κυνηγός, έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι πολλών άλλων συμπολιτών μας, πολλά έχει προσφέρει, και ακόμα περισσότερα μπορεί, αν το δόλιο ελληνικό κράτος τον εντάξει σε προγράμματα, σε ενέργειες που σκοπό τους θα έχουν τη διαφύλαξη της φύσης από κακόβουλους ανθρώπους. Πολλές είναι οι δράσεις που μπορούμε να αναλάβουμε και να φέρουμε με επιτυχία σε πέρας. Αλλά η Πολιτεία κοιμάται, έχει και τα δικά της υπαρξιακά προβλήματα, ο κυνηγός όμως έχει τα εργαλεία που πρέπει, έχει την Κεντρική Συνομοσπονδία, τις Ομοσπονδίες, τους κατά τόπους κυνηγετικούς συλλόγους. 
     Μία μεγάλη δύναμη, που εύκολα γίνεται χρήσιμη εθελοντική προσφορά. Ας το δουν οι αρμόδιοι (μετά τις εκλογές εννοείται!)…        
================== 
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 15 Μαΐου 2013.