Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Ο Βιγλάτορας της Αρκαδίας ...

Το σπίτι του περιτριγυρισμένο από βελανιδιές. Πριν από αυτό το αλώνι του, μετά το γαλάρι με το καλυβάκι που ξεκουράζονταν τα προβατάκια του όταν επέστρεφαν από την βοσκή. Πενήντα μέτρα πιο πίσω το αρχαίο μονοπάτι που πήγαινε στης Κουλουπούς τον κάμπο, στον Προυσό, στα Κορύτια, στην Καρακιώνα, στο Βουρλάγκαδο. Στα ανατολικά το Μαζαράκι και η ομώνυμη πηγή που έδινε ζωή με τη δροσιά της. Βόρεια της πηγής τα Μνήματα, το χαλασμένο πέτρινο αλώνι, το καλύβι που στέκεται ακόμα όρθιο. Και ανατολικά από αυτά πάνω στο ύψωμα, ο Ανεμιστός, το μικρό διάσελο.

Σε αυτόν τον τόπο επέλεξε να ιερουργήσει ο μπάρμπα Νικολάκης τα μυστήρια της ζωής. Στον ίδιο τόπο εμείς στήνουμε τις παγάνες μας για τον βουνίσιο κάπρο. Ανταμώσαμε πάλι μαζί του πριν πολλά χρόνια, γιατί στην παιδική μας ηλικία αυτός ήταν πάντοτε εκεί.  Και έγινε το σημείο αναφοράς μας: “που θα κυνηγήσουμε σήμερα; στου μπάρμπα Νικολάκη;”


Μάγεψε κι εμάς ο τόπος του μύστη, του βιγλάτορα αρχαίων τόπων και χαλασμένων ναών. Μας καθήλωσε περισσότερο όμως η καλοσύνη του, η φιλοξενία του, ο καλός του λόγος, τα άπειρα κεράσματά του. Κυνηγούσες ή όχι, αν πλησίαζες κοντά στο σπίτι του βαδίζοντας στο μονοπάτι, τον ειδοποιούσαν τα σκυλιά του και σου φώναζε, σε καλούσε κοντά του. Και δεν μπορούσες να φύγεις αν δεν γευόσουν το τσίπουρό του και το φρέσκο νεράκι του. Και τα μελομακάρονα της κόρης του της Ελένης.

Στον τόπο του το κρύο το χειμωνιάτικο έχει μεγάλη δύναμη. -5, -10, αρκετές φορές, ειδικότερα αν ο βοριάς έχει κέφια. Και η πόρτα του σπιτιού του πάντοτε ανοιχτή, το τζάκι στο “χειμωνιάτικο” πάντα να πυρώνει και να μοσχομυρίζει ξύλο, και να ρέει το τσίπουρο για να συνέλθει η καρδιά.

Άκου μπάρμπα Νικολάκη, ο Κώστας, ο αρχηγός μας, που τον ξέρεις καλύτερα από όλους μας, αλλά και ο μπάρμπα Λέντζος, ο Γιωργάκης, ο Δήμος, ο Σούλας, εγώ, αλλά και ο Άγγελος με τον Σπήλιο που δεν μπορούν σήμερα να είναι εδώ μαζί μας, θέλουμε να σε ευχαριστήσουμε από καρδιάς για όσα απλόχερα μας έδωσες όλα αυτά τα χρόνια. Θέλουμε να σου πούμε πόσο ευγνώμονες είμαστε που μας οδήγησες στα μυστικά περάσματα, μας δρόσισες με την καλή σου καρδιά, μας δίδαξες την απλότητα. Μας καρτερούσες και μας πρόσφερες τον καλό σου λόγο.

Ακούστε όλοι σας, το σπίτι μου για εσάς θα είναι πάντοτε ανοιχτό. Το είπα και στην Ελένη: “να έχεις πάντα στο σπίτι τσίπουρο, μελομακάρονα, καφέδες, να έρχονται τα παιδιά να ξεκουράζονται”.  

Άκου μπάρμπα Νικολάκη, εμείς, εδώ στις βελανιδιές σου, καθόμαστε πολλές φορές και ξεκουραζόμαστε, είναι ελαφρύς ο αέρας τους. Σκύβουμε και πίνουμε από το νεράκι σου, χανόμαστε στα μυστικά περάσματα, βλέπουμε τις σκιές των αρχαίων θεών που τις γκρέμισε ο πολιτισμός. Ο τόπος σου έγινε και τόπος μας. Μέρος της ζωής μας. Και τον αγαπάμε κι εμείς πολύ γιατί εσύ μας τον έμαθες, εσύ μας έδειξες πως είναι η αληθινή αγάπη για την Φύση.

Άκου μπάρμπα Νικολάκη, εσύ μπορεί να διάλεξες τη σημερινή ημέρα για να φύγεις και να αφήσεις την Ελένη ορφανή. Αλλά κοίτα, που άνοιξαν οι ουρανοί και τα δάκρυα των θεών έγιναν καταιγίδα να σε καλωσορίσουν στον καινούριο δρόμο που πήρες. Δάκρυα χαράς που ένας δικός τους ΑΝΘΡΩΠΟΣ  βαδίζει για την Νήσο των Μακάρων.

Άκου μπάρμπα Νικολάκη, ορφανούς άφησες κι εμάς εδώ, την ομάδα μας, με πρώτο τον Κώστα. Μπορεί να έφυγες πλήρης ημερών στα ενενήντα σου χρόνια, αλλά για εμάς είσαι ο δικός μας άνθρωπος με την παιδική γλυκύτητα, με το γνήσιο και αφτιασίδωτο χαμόγελο. Στάθηκες σε όλη σου τη ζωή φύλακας ιερών τόπων, και το σημαντικότερο, δεν ήξερες, ή μάλλον, έδιωξες από πάνω σου τον φόβο, αυτόν τον μεγάλο αντίπαλο της ζωής μας που τρέφεται με ανθρώπινες συνειδήσεις.
Καλό ταξίδι καλέ μας ΑΝΘΡΩΠΕ Νικολάκη Πετρούλια.


=====================
Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014.
Σημ: η φωτογραφία είναι από το zatounanews.gr