Ο πρόεδρος είναι λαγοκυνηγός. Από τους καλύτερους που έχω γνωρίσει. Κατέχει καλά και στην παραμικρή του λεπτομέρεια το κυνήγι αυτό. Από τότε που άφησε τα ανθρακωρυχεία της Αυστραλίας για να αναπνεύσει καθαρό αέρα, εγκαταστάθηκε πάλι στην πατρίδα και στο χωριό. Δεν του άρεσαν οι πόλεις. Και στο χωριό ασχολιέται για πολλά χρόνια με τον λαγό. Πολλά χρόνια πριν ακόμα από τον ερχομό του κάπρου. 
Γνωστό είναι ότι πολλοί κυνηγοί άλλαξαν συνήθειες. Ο πρόεδρος όχι, έμεινε πιστός στα πέρα δώθε του «αυτιά», και παρακολουθεί τις διαδρομές κάθε μέρα, όλο το χρόνο. Κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι άνθρωποι της υπαίθρου αφού στην καθημερινή ενασχόληση του, όλα τα άγρια της ελληνικής πανίδας αφήνουν τα ίχνη τους και το έμπειρο μάτι του διακρίνει με απόλυτη ακρίβεια τις συνήθειες, όχι μόνο του λαγού αλλά και όλων των άλλων «αγρίων». Και είναι όμορφο πράγμα να ακούς τις λεπτομέρειες των ιχνηλασιών, ακόμα και τις εποχές που έχουμε τα όπλα κρεμασμένα στον τοίχο!
Εκεί που δεν τα πάει καλά είναι με τον αγριόχοιρο. Βέβαια, τον παρακολουθεί προσεκτικά αφού πολλές φορές τον βλέπει μέσα στη στάνη του ανάμεσα στα κατσίκια και τις γίδες του. Και γνωρίζει τα χούγια του, έχει μελετήσει σε βάθος τις διαδρομές του, την τροφή που παίρνει ανά εποχή, τις λούτσες που προτιμά να κάνει το μπάνιο του, τους κορμούς των δέντρων που ξύνει το δέρμα του. Όταν όμως καμιά φορά έρχεται μαζί μας στο κυνήγι αυτό, δεν έχει την υπομονή που πρέπει στο καρτέρι. Γιατί και στο σημάδι άριστος είναι, όμως νευριάζει ο πρόεδρος στο καρτέρι και γίνεται η σχετική πλάκα με την ομάδα. «Μόνο ο λαγός είναι αληθινό κυνήγι!», μας λέει κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά ή τον έχει κουράσει η πολύωρη αναμονή του καρτεριτζή.
Ο πρόεδρος πάντα είχε τα καλύτερα λαγόσκυλα. Δεν ξέρω τι τα πότιζε και τι τους μάθαινε, γιατί, την περίοδο που το κυνήγι απαγορευόταν, ο πρόεδρος έτρωγε λαγό! Του τον πήγαιναν τα σκυλιά στο σπίτι κρατώντας τον από το στόμα. Με καμάρι διέσχιζαν το χωριό και έφταναν στην πλακόστρωτη αυλή του. Πολλές φορές όμως τα σκυλιά – καλόψυχα καθώς ήταν, άφηναν τον λαγό στο κέλευσμα του κάθε συγχωριανού. Και πολλοί έτρωγαν τον λαγό τον ξένο και ευχαριστώ δεν έλεγαν!
Τα σκυλιά του πρόεδρου ένα καλοκαίρι απόγευμα δεν φάνηκαν στην συνηθισμένη βόλτα τους στο χωριό. Και ανησυχήσαμε γιατί ήσαν πολύ κοινωνικά με τους ανθρώπους, παιχνιδιάρικα με την μικρή μας κοινωνία. Τα ψάξαμε και τα βρήκαμε την άλλη ημέρα φολιασμένα, έξω από το χωριό. Μα και κάποια άλλα σκυλιά του πρόεδρου, βρέθηκαν πυροβολημένα σε άλλη χρονική περίοδο.
Και ο πρόεδρος σήμερα δεν έχει σκυλιά, όχι για το αγαπημένο του κυνήγι μόνο, αλλά και για την συντροφιά στη δύσκολη ζωή του χωριού ειδικότερα την χειμερινή περίοδο. Και κάποια στιγμή, εκεί ανάμεσα στη στάνη του έβοσκε παρέα με τα κατσίκια του κι ένα μικρό καπρί. Το πήρε σπίτι του και το έκανε οικόσιτο. Στην αρχή δυσκολεύθηκαν ο πρόεδρος και ο αδελφός του ο Γιάννης που ζούσε ακόμη, να το κουμαντάρουν. Και του έδινε ο Γιάννης την τροφή του, του έκαμε ειδικό χώρο στην αυλή του σπιτιού και το πρόσεχε σαν τα μάτια του. Και ηρέμησε το καπρί. Σε εμάς τους «ξένους» δεν πλησίαζε, ο φροντιστής του όμως το έπαιρνε στην αγκαλιά του και έκαναν παιχνίδια. Και ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, πως τα κατάφερε το καπρί – είχε μεγαλώσει και είχε φτάσει 8 – 9 μηνών και ήταν σε πλήρη ανάπτυξη, και έφυγε για το βουνό. Αρχίσαμε τότε αρκετοί και το αναζητούσαμε, δίχως όμως αποτέλεσμα. Και έφτασε και ο Γιάννης και άρχισε να φωνάζει προς το βουνό «έλα γουρουνάκι, έλα». Και πήγε το άτιμο! Έδωσε μια μεγάλη δρασκελιά, ένα σάλτο – μορτάλε και βρέθηκε στην αγκαλιά εκείνου που το αγαπούσε αληθινά και το φρόντιζε.
"Και μη νομίσετε ότι αυτό είναι παραμύθι. Ρωτήστε τον πρόεδρο να σας πει την ιστορία στην κάθε της λεπτομέρεια".
-- Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι του Ελεύθερου Τύπου» την Τρίτη 24 Μαρτίου 2009 --
Γνωστό είναι ότι πολλοί κυνηγοί άλλαξαν συνήθειες. Ο πρόεδρος όχι, έμεινε πιστός στα πέρα δώθε του «αυτιά», και παρακολουθεί τις διαδρομές κάθε μέρα, όλο το χρόνο. Κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι άνθρωποι της υπαίθρου αφού στην καθημερινή ενασχόληση του, όλα τα άγρια της ελληνικής πανίδας αφήνουν τα ίχνη τους και το έμπειρο μάτι του διακρίνει με απόλυτη ακρίβεια τις συνήθειες, όχι μόνο του λαγού αλλά και όλων των άλλων «αγρίων». Και είναι όμορφο πράγμα να ακούς τις λεπτομέρειες των ιχνηλασιών, ακόμα και τις εποχές που έχουμε τα όπλα κρεμασμένα στον τοίχο!Εκεί που δεν τα πάει καλά είναι με τον αγριόχοιρο. Βέβαια, τον παρακολουθεί προσεκτικά αφού πολλές φορές τον βλέπει μέσα στη στάνη του ανάμεσα στα κατσίκια και τις γίδες του. Και γνωρίζει τα χούγια του, έχει μελετήσει σε βάθος τις διαδρομές του, την τροφή που παίρνει ανά εποχή, τις λούτσες που προτιμά να κάνει το μπάνιο του, τους κορμούς των δέντρων που ξύνει το δέρμα του. Όταν όμως καμιά φορά έρχεται μαζί μας στο κυνήγι αυτό, δεν έχει την υπομονή που πρέπει στο καρτέρι. Γιατί και στο σημάδι άριστος είναι, όμως νευριάζει ο πρόεδρος στο καρτέρι και γίνεται η σχετική πλάκα με την ομάδα. «Μόνο ο λαγός είναι αληθινό κυνήγι!», μας λέει κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά ή τον έχει κουράσει η πολύωρη αναμονή του καρτεριτζή.
Ο πρόεδρος πάντα είχε τα καλύτερα λαγόσκυλα. Δεν ξέρω τι τα πότιζε και τι τους μάθαινε, γιατί, την περίοδο που το κυνήγι απαγορευόταν, ο πρόεδρος έτρωγε λαγό! Του τον πήγαιναν τα σκυλιά στο σπίτι κρατώντας τον από το στόμα. Με καμάρι διέσχιζαν το χωριό και έφταναν στην πλακόστρωτη αυλή του. Πολλές φορές όμως τα σκυλιά – καλόψυχα καθώς ήταν, άφηναν τον λαγό στο κέλευσμα του κάθε συγχωριανού. Και πολλοί έτρωγαν τον λαγό τον ξένο και ευχαριστώ δεν έλεγαν!Τα σκυλιά του πρόεδρου ένα καλοκαίρι απόγευμα δεν φάνηκαν στην συνηθισμένη βόλτα τους στο χωριό. Και ανησυχήσαμε γιατί ήσαν πολύ κοινωνικά με τους ανθρώπους, παιχνιδιάρικα με την μικρή μας κοινωνία. Τα ψάξαμε και τα βρήκαμε την άλλη ημέρα φολιασμένα, έξω από το χωριό. Μα και κάποια άλλα σκυλιά του πρόεδρου, βρέθηκαν πυροβολημένα σε άλλη χρονική περίοδο.
Και ο πρόεδρος σήμερα δεν έχει σκυλιά, όχι για το αγαπημένο του κυνήγι μόνο, αλλά και για την συντροφιά στη δύσκολη ζωή του χωριού ειδικότερα την χειμερινή περίοδο. Και κάποια στιγμή, εκεί ανάμεσα στη στάνη του έβοσκε παρέα με τα κατσίκια του κι ένα μικρό καπρί. Το πήρε σπίτι του και το έκανε οικόσιτο. Στην αρχή δυσκολεύθηκαν ο πρόεδρος και ο αδελφός του ο Γιάννης που ζούσε ακόμη, να το κουμαντάρουν. Και του έδινε ο Γιάννης την τροφή του, του έκαμε ειδικό χώρο στην αυλή του σπιτιού και το πρόσεχε σαν τα μάτια του. Και ηρέμησε το καπρί. Σε εμάς τους «ξένους» δεν πλησίαζε, ο φροντιστής του όμως το έπαιρνε στην αγκαλιά του και έκαναν παιχνίδια. Και ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, πως τα κατάφερε το καπρί – είχε μεγαλώσει και είχε φτάσει 8 – 9 μηνών και ήταν σε πλήρη ανάπτυξη, και έφυγε για το βουνό. Αρχίσαμε τότε αρκετοί και το αναζητούσαμε, δίχως όμως αποτέλεσμα. Και έφτασε και ο Γιάννης και άρχισε να φωνάζει προς το βουνό «έλα γουρουνάκι, έλα». Και πήγε το άτιμο! Έδωσε μια μεγάλη δρασκελιά, ένα σάλτο – μορτάλε και βρέθηκε στην αγκαλιά εκείνου που το αγαπούσε αληθινά και το φρόντιζε."Και μη νομίσετε ότι αυτό είναι παραμύθι. Ρωτήστε τον πρόεδρο να σας πει την ιστορία στην κάθε της λεπτομέρεια".
-- Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Τύπος – Κυνήγι του Ελεύθερου Τύπου» την Τρίτη 24 Μαρτίου 2009 --
