Οι κυνηγοί "οπλίζουν"

Του Απόστολου Αντωνάκη
Από την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος»

     Κινητοποιήσεις των 300.000 κυνηγών σε ολόκληρη την επικράτεια εντείνονται τις τελευταίες ημέρες, καθώς πλησιάζει η ημερομηνία εκδίκασης από το 5ο Τμήμα του ΣτΕ της προσφυγής ζωοφιλικής οργάνωσης κατά της Ρυθμιστικής Απόφασης για την άσκηση του κυνηγίου, που υπεγράφη τον περασμένο Αύγουστο από τον τότε υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Σωτήρη Χατζηγάκη.

     Σύμφωνα με τους εκπροσώπους των κυνηγετικών οργανώσεων, οι συγκεκριμένες προσφυγές αποτελούσαν και αποτελούν πάγια τακτική συγκεκριμένων ζωοφιλικών σωματείων τα τελευταία χρόνια.

     Ωστόσο, από την πλευρά τού μέχρι πρότινος αρμόδιου υπουργείου για θέματα θήρας -το Αγροτικής Ανάπτυξης - υπήρχε πάντοτε η αξιοκρατική βούληση να τίθεται άμεσα σε εφαρμογή μια τροποποιημένη Ρυθμιστική, ώστε να μην προκαλείται χάος στις τάξεις των κυνηγών και τις χιλιάδες επιχειρήσεις του χώρου.

    Απ' ότι διαπιστώνεται μέχρι στιγμής, δεν έχει εκφραστεί ανάλογη πολιτική βούληση από την πλευρά της υπουργού Περιβάλλοντος κ. Τίνας Μπιρμπίλη, η οποία – αντίθετα - συνεργάζεται συχνά με οικολογικές και ζωοφιλικές οργανώσεις.

    Οι εμφαινόμενες προθέσεις της κ. υπουργού έχουν ήδη ερμηνευτεί από την πλευρά των κυνηγών ως «σιωπηρό μήνυμα» σχετικά με τις επερχόμενες εξελίξεις.

    Τα όσα συζητούνται ή διαρρέουν από διάφορους κύκλους του υπ. Περιβάλλοντος έχουν ανησυχήσει, εκτός των 300.000 κυνηγών, και τους περίπου 3.000 επιχειρηματίες κυνηγετικών ειδών, οι οποίοι απασχολούν περισσότερους από 8.000 εργαζομένους.

Αλαλούμ με τις αρμοδιότητες

    Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, επικρατεί χάος, προς το παρόν, όσον αφορά στο θέμα μετάβασης αρμοδιοτήτων για τη διαχείριση των δασών - κατά συνέπεια και του κυνηγίου - από το Αγροτικής Ανάπτυξης στο Περιβάλλοντος.

   Οι δασοπόνοι και δασολόγοι που υπηρετούν στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και είναι επιστημονικά καταρτισμένοι στην εκμετάλλευση, στην προστασία και τη διαχείριση των δασών βρίσκονται σε αναμονή, καθώς εκπρόσωποί τους ζήτησαν συνάντηση με την υπουργό Περιβάλλοντος, η οποία έχει προφανώς θέσει σε άμεση προτεραιότητα της τις συζητήσεις με τις οικολογικές και ζωοφιλικές οργανώσεις.

   Το θέμα των αρμοδιοτήτων για τα δάση αποτελεί έναν πονοκέφαλο για τους ιθύνοντες, καθώς εμπλέκονται τρία υπουργεία, τα Αγροτικής Ανάπτυξης, Περιβάλλοντος και Οικονομίας, ενώ συνεμπλέκεται και το Οικονομικών. Σε ότι αφορά το κυνήγι, πιθανή ακύρωση της Ρυθμιστικής Απόφασης και μη έκδοσης νέαs τροποποιημένης συνεπάγεται σύμφωνα με τις κυνηγετικές οργανώσεις επιστροφή των τελών θήρας στους κυνηγούς, οι οποίοι θεώρησαν τις άδειες τους πληρώνοντας συγκεκριμένα ποσά για τη θηρευτική περίοδο από 20-8-2009 έως 28-2-2010. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, δηλαδή προσφυγές των κυνηγών στη Δικαιοσύνη, θα πρέπει να τους επιστραφούν αρκετά εκατομμύρια ευρώ

Διακομματική ασπίδα στις μεθοδεύσεις

    Σε κλίμα έντασης πραγματοποιήθηκε η έκτακτη Γενική Συνέλευση της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Στερεάς Ελλάδος & Κυκλάδων Νήσων. Σκοπός ήταν η αποτίμηση της όλης κατάστασης, η λήψη αποφάσεων για μαζικές κινητοποιήσεις, εφόσον απαιτηθεί, και η κατάθεση ψηφίσματος προς το υπουργείο Περιβάλλοντος και τη Βουλή των Ελλήνων. Τις διεργασίες παρακολούθησαν οι βουλευτές κ.κ. Κώστας Μαρκόπουλος, βουλευτής Ν.Δ. Ευβοίας και αντιπρόεδρος της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος του Κοινοβουλίου. Νίκος Καντερές, βουλευτής Ν.Δ. Περιφέρειας Αττικής, μέλος της ίδιας επιτροπής, η κ. Τόνια Αντωνίου, βουλευτής ΠΑΣΟΚ Φθιώτιδας, η οποία υπήρξε μέλος της ίδιας επιτροπής και ο αντινομάρχης Αν. Αττικής κ. Θόδωρος Γρίβας.

   Στις θέσεις που εξέφρασαν δήλωσαν ότι συμμερίζονται τις ανησυχίες των κυνηγών και τους θεωρούν ισότιμους πολίτες, οι οποίοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το περιβάλλον με έμπρακτο τρόπο.

    Ιδιαίτερα ο κ. Κ. Μαρκόπουλος δήλωσε πως «πρέπει να μιμηθούμε την Ευρώπη και να συνταχθεί ένα μόνιμο νομοθετικό πλαίσιο για το κυνήγι ώστε να μην απαιτούνται κάθε χρόνο ειδικές Ρυθμιστικές Αποφάσεις, οι οποίες αμφισβητούνται». Και οι τρεις δεσμεύτηκαν να μεταφέρουν στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής τις θέσεις των κυνηγών.

    Ωστόσο, ορισμένοι κυνηγετικοί εκπρόσωποι εξέφρασαν την αμφιβολία τους για την αποδοχή των αιτημάτων τους. Κάποιοι εξ αυτών υποστήριξαν ότι η αντικυνηγετική πολιτική του υπουργείου Περιβάλλοντος δεν είναι ανεξέλεγκτη, αλλά τελεί υπό τη συναίνεση του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Μεταφορά από την ιστοσελίδα http://www.gpeppas.gr/

Καφές στο σαλόνι ...

      Για πες μου εσύ που κρυφοκοιτάς τι πραγματικά βλέπεις. Όχι τώρα. Ένα χρόνο και κάτι τώρα. Ένα μπλογκ με εικόνες και λέξεις ντιζάιν; Και τώρα; Ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα; Γεμάτο καδρόνια; Γεμάτο τρέλα; Ένα γαμάτο δωμάτιο; Ένα δωμάτιο γεμάτο κυνισμό; Γεμάτο σκουπίδια; Ένα δωμάτιο γεμάτο επανάσταση; Η τελευταία έχει ψοφήσει προ πολλού. Γιατί εσύ το επέλεξες. Πες μου, τι διαφορά έχει μια πτωχή τω πνεύματι γκόμενα - ας την βαφτίσουμε ξανθιά- από κάποιον που νιώθει αυτάρκης με το συμβιβασμό του που τον βαφτίζει ανάγκη ή επιλογή ή από κάποιον άλλο, που στολίζει τον εγωισμό του με τα πιο όμορφα χρώματα και τον λέει έρωτα, ή τέχνη. Τέχνη με τιμή φοιτητικού εισιτηρίου. Επανάσταση με τιμοκατάλογο. Πες μου τη διαφορά έχεις από κάποιον που χαραμίζει την ύπαρξή του για να παράγει...σκουπίδια παντός είδους και η επανάσταση του μυαλού του αρχίζει και τελειώνει τα βράδια της Τρίτης μπροστά από το Λαζόπουλο. Ξανθιά είσαι και συ.

     Σκέφτηκα να κατεβάσω τα ρολά εδώ μέσα. Όχι μια και δυο. Κάθε φορά που ένιωθα ότι κοίταγες αλλά δεν έβλεπες παρά μόνο αυτά που οι ανασφάλειες σου σε διέταζαν να δεις. Να με κατακτήσεις, να με νικήσεις, να με ξεπεράσεις. Να με προσπεράσεις. Να φτιάξεις και συ ίσως μπλογκ πιο ντιζαϊνάτο. Δεν βλέπεις όμως ρε. Τα κάδρα μου κατάλογος του ΙΚΕΑ και οι ιστορίες μου φάκελος για καταχώρηση.

    Για την επανάσταση μιλάω πίνοντας καφέ στο σαλόνι. Με το παράθυρο ανοιχτό. Και τους ήλιους 1,2,3,4,5,6,7,8,9, τον αριθμό κι αυτούς ντιζάιν. Εικόνες επανάστασης μέσα στο τρελοκομείο του δωματίου. Του μυαλού μου. Η δική μου ψευδαίσθηση Συναισθηματικά ...souls έξυπνα... for sale. Σε ένα μήνα γίνονται θαύματα. Ελπίζω να έρθεις...και να δεις. Επιτέλους.

Βανέσσα Ρωμαίου

Από το «Δυνατό κόλλημα»

Περισσότερα για την Έκθεσή της εδώ.

Κυνήγια και καταιγίδες στα κλέφτικα λημέρια…

     Άργησα να ξεκινήσω για το χωριό. Ως συνήθως όμως, στο καφέ της εθνικής οδού σταμάτησα να φουλάρω καύσιμα και να προμηθευτώ τον καπουτσίνο, πασπαλισμένο με τρούφα σοκολάτας. Η συνήθεια της οικογένειας με κυνηγά παντού. Σαν τον παππού μου, που αν δεν έπινε τον εσπρέσο του δεν άνοιγε το μάτι του.

     Η μεγάλη καταιγίδα με βρήκε στη Νεμέα κατά τις 6. Τότε, που η ταχύτητα ελαττώθηκε θεώρησα σκόπιμο να μιλήσω με την ομάδα. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο από τη συνομιλία μου με τον «βοηθό αρχηγό», κατάλαβα πως κοιμόταν και τον ξύπνησα. Φτάνοντας στο Λεβίδι, είδα κλήση από τον έτερο αρχηγό – τον πραγματικό. Κουβεντιάσαμε λίγο για το πιάσιμο του τόπου που είχε γίνει από τον Σπήλιο και τον Γιωργάκη, και δώσαμε το ραντεβού μας στο γνωστό σημείο συγκέντρωσης της ομάδας.

     Η δυνατή ομίχλη από τη Βυτίνα μέχρι και το χωριό, με ανάγκασε και ελάττωσα και άλλο την ταχύτητα – παρ’ ότι τα φώτα ομίχλης την έσχιζαν στα δύο. Όμορφα ήταν, μουντά και κάπως απόκοσμα. Οι εικόνες αυτές ή σου αρέσουν ή σε τρομάζουν. Εμένα, κατά παράξενο τρόπο με ενθουσιάζουν…

    Περασμένες 8, η ομάδα συγκεντρώθηκε, ήταν ακόμα όμως νύκτα – από τη βαριά συννεφιά και την ομίχλη. Με τον «βοηθό αρχηγό» είχε μιλήσει και ο Σπήλιος και τον πληροφόρησε αυτός «πως βρίσκεται στην Κόρινθο και ανεβαίνει». Αλλά και ο Γιωργάκης, που του έδωσε απαντήσεις για τη θέση του και τον κυνηγότοπο. Όλα όμορφα και έτοιμα για να αρχίζαμε τις ιχνηλασίες. Όμως, ήμασταν μόνο 6 άτομα από τους βασικούς της ομάδας, με τον Αντώνη να φτάνει τελευταίος. Στη συνέχεια προστέθηκε και ο Χρήστος, δόκιμο μέλος και λαγοκυνηγός καλός αλλά άτυχος (!).

     Ο δυνατός ανατολικός άνεμος έδιωξε τις ομίχλες και τα σύννεφα και φανερώθηκε μία όμορφη και κρύα ημέρα. Ιδανική για κυνήγι μιάς και οι νυχτερινές βροχές κατά τις 5 το πρωί αποφάσισαν να ξεκουραστούν. 7 άτομα όμως, δύσκολα θα τα φέρναμε βόλτα στον πυκνό πουρναρότοπο. Αρχίσαμε τη γνώριμη δουλειά μας και καταφέραμε σε ένα περίπου δίωρο και κόψαμε τα άγρια με απόλυτη ακρίβεια. Είχαμε καλό σύμμαχο την νυχτερινή βροχή.

    Έπειτα από σκέψεις και προτάσεις, αποφασίσαμε να κλείσουμε τα άγρια με τα καρτέρια όσο κοντύτερα μπορούσαμε. 5 καρτέρια και στη παγάνα ο αρχηγός κι εγώ. Καλά ξεκινήσαμε από το πυκνό η παγάνα, βάλαμε το κουτάβι στο ντορό και αυτό τον πήγαινε καλά. Χαμήλωσε το σκυλί αρκετά και δεν το ακούγαμε όμως. Χαμηλώσαμε και εμείς για να έχουμε ακουστική επαφή. Το άκουσε όμως ο Γιωργάκης – το τελευταίο καρτέρι και μας ενημέρωσε: «κυνηγάει παιδιά» Λίγες λέξεις και καλές. Έπειτα από πολύ ώρα ψάξιμο, άκουσα το γάβγισμά του: «αρχηγέ, βαράει στάμπα ο μικρός κάτω από σένα». Προχώρησε και άλλο στο πυκνό ο αρχηγός και έριξε τη πρώτη ντουφεκιά. Σηκώθηκε το καπρί και δεν τράβηξε προς τα καρτέρια αλλά τράβηξε να φύγει προς το τούμπι που δεν υπήρχε κανείς μας. Έτρεξα γρήγορα να προλάβω να το κεφαλώσω και το πρόλαβα. Το γύρισα πίσω στη παγάνα.

     Το καπρί όμως στα καρτέρια δεν έβγαινε – ίσως να τα είχε ακούσει πρωτύτερα (Σπήλιο κόψε το κάπνισμα). Αναγκαστήκαμε ο αρχηγός κι εγώ και πλησιάσαμε και άλλο το σκυλί που βαρούσε πάλι στάμπα – δείγμα ότι το καπρί είχε καθίσει. Ο Γιωργάκης – τελευταίο καρτέρι, με εντολή του αρχηγού πλησίασε από τη μεριά του και αυτός. Είχαμε κλείσει μέσα στο πυκνό το άγριο και η κατάσταση είχε δυσκολέψει πολύ. «δεν θα κάνετε τίποτα χωρίς να σας πω» ακούσαμε ψιθυριστά τον αρχηγό. Η αγωνία μας είχε φουντώσει πολύ, ακούγαμε το σκυλί στα 30 μέτρα – ο τόπος όμως ήταν τόσο πυκνός και είχαμε γεμίσει αίματα στο πρόσωπο και στα χέρια.

    Η αγωνία μας κορυφώθηκε όταν ο αρχηγός μας λέει: «έχετε το νού σας, μπαίνω μέσα». Γνωρίζαμε ότι έρποντας θα έφτανε όσο μπορούσε κοντύτερα στο γουρούνι – και δεν ακούγαμε ούτε την ανάσα μας. Μόνο η βαριά ντουφεκιά που έσεισε τον τόπο και στη συνέχεια η φωνή στον ασύρματο «τέλος», μας έκαναν να σκουπίσουμε τον ιδρώτα από το πρόσωπο.

------------------------------------------------------------------------

    Ήμουν ο πιο κοντινός στα αυτοκίνητα, «νεαρέ», άκουσα τη φωνή του αρχηγού, «πήγαινε φέρε ένα αυτοκίνητο να μαζέψεις εμάς και το καπρί». Ήθελα περίπου σαράντα λεπτά να φτάσω στα αυτοκίνητα και άρχισε η καταιγίδα. Αγρίεψε πολύ ο Δίας ο βαρυβρόντης και οι κεραυνοί έδειχναν το μεγάλο θυμό του. Μούσκεψα από την κορφή ως τα νύχια από τα πρώτα δέκα λεπτά. Μετά δεν καταλάβαινα τίποτα. Τα ρούχα είχαν γίνει ασήκωτα, είχαν μουλιάσει και κοντά σε αυτά κι εγώ. Το μονοπάτι το γνώριζα καλά αν και δύσκολο. Ανέβηκα στα «Πέντε Αλώνια – του Κλέφτη του Δήμου» και μετά πήρα τον κατήφορο, έφτανα. Αντίκρισα τα αυτοκίνητα στα πενήντα μέτρα, «όλα καλά» σκέφτηκα.

    Εκεί δεν ξέρω τι έγινε, σάλεψε το μυαλό από τους κεραυνούς που έπεφταν συνέχεια και μου έκαναν παρέα; Κάποιο μαγικό χέρι μου έδειξε άλλο μονοπάτι; Ίσως κάποια νύμφη με οδηγούσε σε κόσμους μυστικούς; Σημασία έχει ότι, όταν συνήλθα από τα «μάγια» του βουνού, βρέθηκα να περπατώ σε άλλο τόπο και φάνηκαν χαμηλά σπίτια από άγνωστο χωριό (!). Κοντοστάθηκα, η καταιγίδα συνέχιζε αδιάκοπα το έργο της. Κοίταξα τον χώρο και τον γνώρισα, ήμουν πολύ μακριά από τα αυτοκίνητα, εντελώς αντίθετα τη φορά αυτή. Ξάπλωσα κατάχαμα να ηρεμήσω, άναψα τσιγάρο και τα «γιατί» πλημμύρισαν το μυαλό μου. Ξεκουράστηκα. Λίγο μετά, τράβηξα τον καλό δρόμο και έφτασα στον καμπάκο με τις καρυδιές, βάδιζα στα σίγουρα τη φορά αυτή. Βρήκα και το σωστό μονοπάτι και έπειτα από καιρό πολύ έφτασα στα αυτοκίνητα. Άλλαξα γρήγορα όλα μου τα ρούχα, σκουπίστηκα και έβγαλα από το θερμός τσάι – ευτυχώς ήταν ακόμα καυτό. Κάπως συνήλθα όταν χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν από τον αρχηγό: «που είσαι, συμβαίνει τίποτα; τρείς ώρες σε περιμένουμε, καλά τις κλήσεις δεν τις άκουγες;». «Κατεβαίνω, δεν έπαιρνε εμπρός το αμάξι (!) που είστε τώρα;». «Έλα στο χωριό, φώναξα και μας πήραν»

    Στο δρόμο για την επιστροφή στην Αθήνα, σκεφτόμουν τι συνέβη και άλλαξα πορεία στο βουνό χωρίς λόγο και χάθηκα. Πήρα τον αρχηγό τηλέφωνο: «έλα, θα σου πω κάτι αλλά στη φιλία μας, δεν θα το πεις πουθενά». Ανησύχησε αυτός «αφού με ξέρεις, τι συμβαίνει, λέγε». «Ξέρεις, το αμάξι δεν είχε τίποτα, κάπου όμως φαίνεται ότι μπερδεύτηκα και έχασα το μονοπάτι, βγήκα στο άλλο χωριό δίχως να το καταλάβω». Άκουσα ένα γέλιο μέχρι δακρύων στην άλλη άκρη του σύρματος και το τηλέφωνο έκλεισε. Άρχισε το τηλέφωνο λίγο αργότερα να κτυπά, ήταν κλήσεις από την ομάδα, δεν απάντησα σε καμία. Ωραίος φίλος …

---------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Κυνηγώντας άγρια ...

Πώς θα πρέπει να διεξάγεται ένα σωστό κυνήγι αγριόχοιρου

     Όπως βλέπετε στη φωτογραφία, η διάταξη της ομάδας είναι το πιο σημαντικό πράγμα για να γίνει το κυνήγι με ασφάλεια και μεγάλο ποσοστό επιτυχίας και διακρίνονται σε αυτήν οι παγανιέρηδες (με την κόντρα) με κόκκινο χρώμα, στο μπλέ χρώμα έχουν τοποθετηθεί τα καρτέρια, στο μαύρο χρώμα βρήκαν τα σκυλιά τον αγριόχοιρο και στο πράσινο χρώμα, στο ύψωμα, βρίσκεται ο συντονιστής της εξέλιξης του κυνηγίου. Αυτός έχει το προνόμιο να έχει μεγάλη οπτική και ακουστική επαφή με τον χώρο και κατευθύνει την ομάδα. Όταν η μορφολογία του εδάφους το επιτρέπει, η παρουσία ενός συντονιστή είναι καθοριστικός παράγοντας στο κυνήγι του αγριόχοιρου.

     Ο παγανιέρης με την κόντρα – και με την βοήθεια των σκυλιών πιέζουν το θήραμα να σηκωθεί και να κατευθυνθεί προς τα καρτέρια. Η δυσκολότερη δουλειά είναι του παγανιέρη που φροντίζει να βρίσκεται πάντα πίσω από το σκυλί, τουλάχιστον ακουστικά. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι πάρα πολλές και διαφορετικές από κυνήγι σε κυνήγι. Αναγκάζεται συνήθως και βαδίζει στο πυκνό – με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται αφάνταστα. Ίδιες περίπου δυσκολίες αντιμετωπίζουν και οι κόντρες. Ο δικός τους ο ρόλος διαμορφώνεται ανάλογα με τις κινήσεις των σκυλιών – αν τα ακούσουν ή τα δούν να αλλάζουν πορεία αντίθετη από το «στήσιμο» της παγάνας ή αν ο κάπρος προσπαθήσει να διαφύγει από τα πλάγια, οπότε προσπαθούν να «κεφαλώσουν» το θήραμα. Οι έμπειρες κόντρες βαδίζουν πάντοτε ανάλογα με την πορεία των σκυλιών.

Ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις

     Κατ’ αρχάς, για το κυνήγι αυτό απαιτούνται σκυλιά δίωξης, ομάδα μέχρι 10 ατόμων – που σπανίζει (!), όπλα νόμιμα και όχι πειραγμένα (που συνηθίζονται), πορτοκαλί γιλέκα για όλους, πιάσιμο κυνηγότοπου από νωρίς το πρωί και όχι κατασκήνωση στα κυνηγοτόπια από ημέρες πριν, σεβασμός στις τοπικές κοινωνίες και ειδικότερα στους αγροτοκτηνοτρόφους, που ασχολούνται με δραστηριότητες στη φύση, αλλά και εν γένει σε όσους βρίσκονται στο βουνό για δικούς τους λόγους – πεζοπόροι, φυσιολάτρες, φυσιοδίφες κτλ.

     Από εκεί και ύστερα η κάθε ομάδα ακολουθεί τις δικές της συνήθειες που δοκιμάστηκαν στην πράξη και έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η κάθε ομάδα προσαρμόζει την παγάνα στις δικές της δυνάμεις και ικανότητες. Οι μετακινήσεις ολόκληρης της ομάδας πολλές φορές επιβάλλονται από τα νέα δεδομένα που προκύπτουν κατά την εξέλιξη του κυνηγίου.

     Η ενδοεπικοινωνία επίσης που κρίνεται απαραίτητη στο κυνήγι αυτό, σώζει ζωές. Το οξύμωρο εδώ είναι ότι ενώ επιτρέπεται η ελεύθερη αγορά ασυρμάτου, απαγορεύεται η χρησιμοποίησή του (!). Να ένα πεδίο δράσης για την Ομοσπονδία (!).

«Χτυποκάρδι» στο καρτέρι

     Ο κυνηγός στο καρτέρι, δηλαδή στην ενέδρα, στην παραφύλαξη, στο παραμόνεμα, στη χωσιά - αφανής, αναμένει την εμφάνιση του θηράματος. Και υπομένει, αντέχει, δύναται και προσμένει. Υπομένει επί σωματικών αναγκών αλλά και επί συναισθημάτων, συγκρατεί τον εαυτό του. Οφείλει να είναι καρτερός, δηλαδή ισχυρός, δυνατός, ρωμαλέος, σταθερός.

     Αυτά είναι τα συνηθέστερα προτερήματα του κυνηγού στο καρτέρι. Και όταν αναφερόμαστε σε καλό καρτεριτζή, στο νου μας έχουμε όλα τα παραπάνω.

Ποιά είναι τα λάθη που υπάρχουν στο συγκεκριμένο κυνήγι;

      Κάθε φορά μπορούν να εμφανιστούν και διαφορετικά λάθη, δεν υπάρχει δηλαδή συγκεκριμένος κανόνας. Τα λάθη συνηθέστερα εμφανίζονται στα θέματα ασφαλείας, στους κανόνες δηλαδή που οφείλουμε όλοι μας να υπακούσουμε. Δεν το κάνουμε όμως πολλές φορές και έχουμε θρηνήσει θύματα.

      Πρώτα και κύρια ποτέ δεν πυροβολούμε το θήραμα αν δεν το διακρίνουμε καθαρά. Η υπόνοια ότι πίσω από τον θάμνο που κουνιέται έντονα βρίσκεται το άγριο και πρέπει να πυροβολήσουμε, μας έχει δώσει στην πράξη πολλούς νεκρούς φίλους μας και συναδέλφους. Ένα άλλο συνηθισμένο λάθος που διαπράττουμε, είναι ότι πυροβολούμε από απόσταση με μπίλιες. Στην περίπτωση αυτή θα καταφέρουμε μόνο να τραυματίσουμε το θήραμα και να το χάσουμε. Βέβαιο όμως είναι πως αυτό θα φύγει μακριά από την παγάνα μας και θα πεθάνει βασανιστικά.

      Οφείλουμε όλοι μας, να υπακούουμε απόλυτα τις ακριβείς οδηγίες του παγανιέρη που αυτός διευθύνει το κυνήγι και αυτός έχει τον πρώτο λόγο. Αν υπάρχει συντονιστής στην ομάδα, τις κατευθύνσεις τις δίνει αυτός.

Η διαχειριστική πολιτική

     Δεν πιστεύω ότι υπάρχει διαχειριστική πολιτική στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι στο κυνήγι του αγριόχοιρου. Βρισκόμαστε ακόμα μακριά από καταστάσεις και πολιτικές που φανερώνουν πολιτισμένη και προηγμένη χώρα. Αλλά και ποιός Φορέας θα διαχειριστεί και θα καταγράψει τον αριθμό που θήρεψε κάθε ομάδα;

     Μήπως οι Θηροφύλακες; Είναι ελάχιστοι για την δουλειά αυτή αλλά και αντικειμενικά δεν μπορούν. Ακόμα είναι αντικειμενικά δύσκολο για την Θηροφυλακή να ελέγξει αν μία ομάδα είναι νόμιμη και δεν υπερβαίνει τον επιτρεπόμενο αριθμό κυνηγών.

     Μήπως τα Δασαρχεία; Αυτά τα σαββατοκύριακα είναι κλειστά. Αλλά και όταν είναι ανοικτά, έχουν ωράριο συγκεκριμένο. Τότε ποιος;

     Μήπως η Ομοσπονδία μέσα από το πρόγραμμα «Άρτεμις;». Το συγκεκριμένο πρόγραμμα που λειτουργεί από το 1994 και θεωρείται από τους Γάλλους - κατ’ ομολογία της Ομοσπονδίας, το «τελειότερο» σύστημα καταγραφής κάρπωσης στην Ευρώπη – και για την ελληνική Ομοσπονδία έχει φέρει θεαματικά αποτελέσματα, αφού έχουν συμμετάσχει σε αυτό περίπου 30.000 κυνηγοί, σαφέστατα και έχει σοβαρότατες ελλείψεις, αφού ακόμα και αυτή η συμμετοχή στην δεκαπενταετή παρουσία του με τον προαναφερόμενο αριθμό κυνηγών, δείχνει καθαρά πως αγνοείται από το σύνολο σχεδόν των 300.000 κυνηγών. Δεν έχουμε τη στιγμή αυτή επίσημα μα ούτε και ανεπίσημα στοιχεία που να μας λένε τον αριθμό των αγριόχοιρων που διαβιούν στην Ελλάδα και τον αριθμό που θηρεύονται ανά κυνηγετική περίοδο. Δεν είναι τραγικό;

     Ότι γίνεται στο κυνήγι του αγριόχοιρου στην Ελλάδα, επαφίεται στις καλές ή κακές προθέσεις του κυνηγού και της ομάδας του – και στην παιδεία ενός εκάστου εξ ημών που τον ακολουθεί. Τυχαία δηλαδή λειτουργούν όλα, όπως άλλωστε και η χώρα μας….

Ο χαμένος κώδικας δεοντολογίας

     Η δεοντολογία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπάρχει στο βουνό ανάμεσα σε ομάδες γουρουνοκυνηγών, και ας βγαίνει προς τα έξω συνήθως μία αγγελική εικόνα.

     Οι άγραφοι νόμοι έχουν ισχύ όταν δεν θίγουν την ομάδα μας - οι συμφωνίες σπάνε με την παραμικρή αφορμή. Ενώσεις νόμιμων ομάδων για «θεαματικότερα αποτελέσματα» καθίστανται αυτομάτως παράνομες. Και αν η ομάδα – νόμιμη ή παράνομη, συναντήσει κοπάδι, πασχίζει να το αφανίσει, «γράφοντας» κανονικότατα διατάξεις και ρυθμιστικές. Σε σπάνιες δε περιπτώσεις ο κυνηγός που είναι βαθιά μέσα στο βουνό, θα χρησιμοποιήσει νόμιμη καραμπίνα των τριών φυσιγγίων όπως ο νόμος ορίζει. Έχοντας τον μειωτήρα της καραμπίνας στο σακίδιο (!), φορτώνει το όπλο του με πυρομαχικά για «ανταρτοπόλεμο».

Φυσίγγια – όπλα – γουρουνόσκυλα στο κυνήγι του αγριόχοιρου

     Τα κατάλληλα φυσίγγια που πρέπει να χρησιμοποιούμε στον αγριόχοιρο, είναι συνήθως το μονόβολο για μακρινές ή κοντινές ντουφεκιές – και σε περιπτώσεις που η βλάστηση είναι πολύ πυκνή και η ορατότητα μικρή, χρησιμοποιούμε και φυσίγγι ενιάβολο, οκτάβολο,δεκάβολο κτλ. Δύσκολα όμως ο Έλληνας κυνηγός θα αφήσει τις μπίλιες για να πάει στο μονόβολο.

     Η καραμπίνα είναι το συνηθέστερο όπλο που χρησιμοποιεί ο κυνηγός στο καρτέρι και μάλιστα magnum. Υπάρχουν και οι απλές καραμπίνες – συνήθως σε παλαιότερα όπλα.

      Για τα ιδανικά σκυλιά στον αγριόχοιρο υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία (!). Πολλοί συνηθίζουν και αγοράζουν σκυλιά από γειτονικές βαλκανικές χώρες – και πολλοί εξ αυτών κλαίνε τα ωραία τους χρήματα. Η σημαντικότερη παράμετρος στην εξέλιξη ενός καλού σκύλου στον αγριόχοιρο, είναι η σωστή και συνεχής εκπαίδευση.

Επίλογος

     Κλείνοντας το σημείωμα αυτό για το κυνήγι του αγριόχοιρου, καλώ τους γουρουνοκυνηγούς, να σκεφτούν, για ποιο λόγο πάνε στο κυνήγι αυτό. Πάνε για το κρέας και το εμπόριο του; Πάνε για να ευχαριστηθούν την μοναδική ελληνική φύση με την αγαπημένη τους παρέα κυνηγώντας; Θέλουν να είναι ΚΥΝΗΓΟΙ ή άραγε επιδιώκουν με τις νοοτροπίες τους και τις συμπεριφορές τους να επιβάλλουν τα «εγώ» τους; Και δυστυχώς, αναφέρομαι στην πλειοψηφία των γουρουνοκυνηγών.

     Μην ακούτε τι λένε και τι γράφουν, ότι τάχα, είναι όλα καλώς καμωμένα. Δεν είναι…

------------------------------------------------------------------------

Η φωτογραφία είναι από την κοιλάδα των Δελφών

------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009.

Η δύναμη της εικόνας

      Όλοι εμείς που γράφουμε στον κυνηγετικό τύπο, κύριο μέλημα έχουμε (θέλω να πιστεύω) την παιδεία στο κυνήγι. Και προσπαθούμε, ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο, να δώσουμε το στίγμα του σωστού κυνηγού ή αν προτιμάτε, του κυνηγού με «Κ» κεφαλαίο (!).

      Όμως, 25 παγανιέρηδες - 15 γουρουνόσκυλα - δώδεκα καρτέρια με ραβδωτά και διόπτρες – 20 - 25 γουρούνια διάσπαρτα στον φωτογραφικό φακό, συνθέτουν μία εικόνα που αν μη τι άλλο δεν «παιδεύει» αλλά είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Ναι, αλλά το σκηνικό αυτό δεν προέρχεται από τον ελληνικό χώρο, αλλά από χώρα «προηγμένη περί τα κυνηγετικά» που «στήνει» κυνήγια αγριογούρουνων στο όνομα του χρήματος.

     Σε «προηγμένες χώρες» που διαθέτουν αξιόλογες ρεζέρβες – όχι όπως και εδώ με μας τους «υποανάπτυκτους», πιθανότατα ο αριθμός κάρπωσης κανονίζεται από τον «διευθύνοντα σύμβουλο» της ρεζέρβας ή από την νομοθεσία της συγκεκριμένης χώρας, δεν ξέρω και δεν βρίσκεται εκεί η ένστασή μου. Που βρίσκεται; Μα στο reference που θα ‘λεγε και ο Ελβετός φίλος μου, στην εικόνα που από μόνη της είναι ολόκληρη ιστορία. Η εικόνα μιλά για γενοκτονία σε «ρεζέρβα προηγμένης χώρας». Και ντρέπομαι αν οι φίλοι μου δείξουν την εικόνα και μου πουν: «αυτό εσύ ηθικέ κυνηγέ το θεωρείς κυνήγι ή δολοφονίες κατά συρροή;»

     Στην ουσία ντρέπομαι τα παιδιά, δεν με πολυενδιαφέρει τι θα πουν οι φίλοι μου, μεγάλοι και ενήλικες άνθρωποι είναι. Οι εικόνες όμως αυτές μπαίνουν σε σπίτια κυνηγών που έχουν παιδιά. Και το παιδί δεν μπορείς να το γελάσεις, ειδικά στην εποχή μας. Δεν μπορείς να πεις ψέματα στο παιδί που σε ρωτά και σε κοιτάζει στα μάτια. Και δεν υπάρχει και λόγος να πεις ψέματα. Η εικόνα όμως μένει, και «παιδεύει», και συνθέτει σενάρια μη ωφέλιμα.

     Δεν ηθικολογώ, και μάλιστα, δεν μου αρέσει η ηθική, η λογική ναι, με συναρπάζει. Λογικά σκεφτόμενος θυμήθηκα τα λόγια του Γιώργου Γκόγκου από την Κομοτηνή, που πριν από 11 μήνες το περιοδικό παρουσίασε την ομάδα του που κυνηγά αγριογούρουνα στην Ροδόπη: «Η θηραματική πολιτική των γειτόνων. Οι Βούλγαροι ρίχνουν τροφές καθ’ όλη την διάρκεια του έτους στην περιοχή της Βουλγαρικής Ροδόπης με αποτέλεσμα τα θηράματα να μην μεταναστεύουν στην χώρα μας. Αυτό έχει σαν συνέπεια να ελαττώνονται τα δικά μας θηράματα, δεδομένου ότι οι αγριόχοιροι ως γνωστό διανύουν μεγάλες αποστάσεις προς εξεύρεση της τροφής τους. Είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που δυστυχώς εμείς από μόνοι μας δεν μπορούμε να το λύσουμε και δυστυχώς βλέπουμε να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα».

     Ξέρουν τι κάνουν οι Βούλγαροι οι φίλοι μας και φροντίζουν να ταΐζουν αγριογουρουνάκια… Και μάλλον γνωρίζουν καλύτερα από εμάς την ψυχοσύνθεση τουVIP κυνηγού, που έχει και πληρώνει αδρά για να τον στήσουν απέναντι σε κάπρο κυνηγημένο από 25 νοματαίους και να του προσφέρουν στο «πιάτο» το θήραμα. Για πολλούς κυνηγούς, αυτό λέγεται κυνήγι. Για κάποιους σαν κι εμένα λέγεται απλά «στάκα μαν» - που παίζαμε μικροί με νεροπίστολα (!). Και είναι δικαίωμα υμών και ημών να πιστεύουμε ότι θέλει η καρδούλα μας. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα, πιστεύω, να μεταφέρουμε σε κοινή θέα εικόνες που δεν συμβαδίζουν με την καλή εικόνα του κυνηγίου και περί της οποίας όλοι μας αγωνιζόμαστε, ο καθένας μας από τη δικιά του σκοπιά.

    Υπάρχει μία τάση πολλών κυνηγών να εκδράμουν σε γειτονικές χώρες για το αγαπημένο τους θήραμα. Είναι δικαίωμά τους. Όπως κι εμένα, να υπερασπιστώ τα ελληνικά κυνηγοτόπια και να στηρίξω οικονομικά τις τοπικές ακριτικές μας κοινωνίες που ασφυκτιούν οικονομικά. Που έχουν ξεχαστεί στο έλεος της κακής οικονομικής πολιτικής δεκάδες χρόνια τώρα.

----------------------------------------------------------------
Στη φωτό: Λαγκάδια Αρκαδίας από τα νοτιοανατολικά.

----------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009.

Ελεύθερος Τύπος - Κυνήγι

Και αυτή τη Τετάρτη 25 Νοεμβρίου, το περιοδικό "Κυνήγι" μαζί μας

Επίσης η εφημερίδα του Ελεύθερου Τύπου φιλοξενεί στις σελίδες της εκπληκτικό άρθρο του διευθυντή του περιοδικού "Κυνήγι", Απόστολου Αντωνάκη. 

Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων - Δελτίο Τύπου

Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων
Τ.Θ. 57, 18010 Αίγινα
Τηλ.: 22970 28367, 31338
κιν. 6973318845, fax: 22970 28214
Δικτυακός τόπος: www.ekpaz.gr
e-mail: ekpaz@ekpazp.gr


                                            Δελτίο Τύπου

       Στο Κέντρο Περίθαλψης του ΕΚΠΑΖ στην Αίγινα, παραλάβαμε στις 29-10-2009 από την Κρήτη, ένα τραυματισμένο θηλυκό όρνιο (gyps fulvus), ηλικίας 2 ετών. Το πουλί είχε χτυπηθεί στις 27-10-09 από τον έλικα ανεμογεννήτριας στο Αιολικό Πάρκο του Λέντα των Αστερουσίων Ορέων. Αλεξιπτωτιστές πλαγιάς (paragliding) που βιντεοσκοπούσαν το νεαρό γύπα καθώς ανεμοπορούσε, κατέγραψαν την ξαφνική σύγκρουσή του με την ανεμογεννήτρια, την κατακόρυφη πτώση από μερικές δεκάδες μέτρα στο έδαφος, και την περισυλλογή του την επόμενη μέρα.

      Το βίντεο αυτό είναι μοναδικό και όπως ήταν αναμενόμενο έκανε το γύρο του κόσμου από το διαδίκτυο. Τραυματισμένα και νεκρά πουλιά στις βάσεις ανεμογεννητριών έχουν βρεθεί πολλά στο παρελθόν, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ως τώρα, όμως, δεν είχαμε καταγεγραμμένο ζωντανά το συμβάν.

      Όπως διαπίστωσε ο συνεργάτης, κτηνίατρος του ΕΚΠΑΖ, το άτυχο πτηνό υπέστη κάταγμα του κάτω τρίτου ωλένης κι υπεξάρθρωμα αντιβραχιοκαρπικής άρθρωσης στη δεξιά φτερούγα. Κουτσαίνει έντονα από το δεξί του πόδι χωρίς να εμφανίζει κακκώσεις. Πριν από λίγες ημέρες λύθηκε η φτερούγα του και προχωρήσαμε σε φυσικοθεραπεία προκειμένου να αποφευχθεί η αναμενόμενη μερική αγκύλωση της αντιβραχιοκαρπικής άρθρωσης.

       Ήδη ο γύπας είναι ζωηρός και η όρεξή του για τροφή παραπάνω από ικανοποιητική, σε αντίθεση με τις πρώτες ημέρες της άφιξής του. Σύντομα θα μεταφερθεί από την μονάδα εντατικής παρακολούθησης στον μεγάλο διπλό κλωβό, όπου φιλοξενούνται άλλοι 23 γύπες του είδους του. Εκεί θα δυναμώσει και θα γυμναστεί υπό στενή παρακολούθηση. Ελπίζουμε ότι μετά από μερικούς μήνες θα μπορέσει πάλι να πετάξει ελεύθερος στα πατρογονικά του Κρητικά βουνά.

      Συγχαρητήρια αξίζουν στους αλεξιπτωτιστές πλαγιάς που δεν άφησαν το σπάνιο πουλί αβοήθητο, πράγμα που μοιραία θα οδηγούσε στον θάνατό του.

      Το συγκεκριμένο είδος γύπα (όρνιο, gyps fulvus) προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία και η Κρήτη αποτελεί τον σημαντικότερο πυρήνα διατήρησης του φθίνοντος πληθυσμού του.

Αίγινα, 19-11-2009

Για το ΕΚΠΑΖ

Γιάννης Πουλόπουλος

---------------------------------------------------------------------------

Πηγή: http://www.arcadians.gr/

Μεθόδευση διακοπής Κυνηγετικής Περιόδου

Μεθοδεύουν διακοπή της Κυνηγετικής Περιόδου. Προσφυγή Ζωοφιλικής Οργάνωσης στο ΣτΕ

Του Απόστολου Χρ. Αντωνάκη

Παύσατε πυρ... στους κυνηγούς

     Kρίσιμες οι στιγμές για την άσκηση του κυνηγιού στην πατρίδα μας, ύστερα από την προσφυγή ζωοφιλικής οργάνωσης στο ΣτΕ, με την οποία ζητείται η άμεση αναστολή της υπουργικής απόφασης του περασμένου Αυγούστου, σύμφωνα με την οποία ρυθμίζονται κάθε χρόνο οι προϋποθέσεις για τη θήρα. Σε αναστάτωση βρίσκονται 300.000 κυνηγοί σʼ ολόκληρη τη χώρα, ύστερα από την κίνηση ζωοφιλικού σωματείου, το οποίο με την προσφυγή που κατετέθη από τον κ. Άγγελο Αγγελέτο ζητά την απαγόρευση του Κυνηγιού με άμεση αναστολή της Ρυθμιστικής κυνηγιού, που υπεγράφη τον περασμένο Αύγουστο από τον τότε υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης.

Αναστάτωση

     Κάθε χρόνο κατά την τελευταία δεκαετία, διάφορα ζωοφιλικά σωματεία συνηθίζουν να προσφεύγουν στο ΣτΕ για τους ίδιους λόγους, δημιουργώντας πρόβλημα στους 300.000 Έλληνες κυνηγούς. Κατά τα προηγούμενα χρόνια, ο αρμόδιος υπουργός για θέματα θήρας τροποποιούσε τη Ρυθμιστική απόφασή του για τη θήρα, ώστε να είναι συμβατή και αποδεκτή από την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ωστόσο, ύστερα από τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, το θέμα διαχείρισης των δασών, συνεπώς και η κυνηγετική διαχείριση τέθηκαν ύστερα από έναν περίπου αιώνα, στο υπουργείο Περιβάλλοντος. Αυτή η μετάθεση αρμοδιοτήτων συμπαρασύρει μια σειρά από καταστάσεις, οι οποίες, σύμφωνα με τους εκπροσώπους των κυνηγετικών οργανώσεων, θα λειτουργήσουν αρνητικά σχετικά με τον τρόπο που ασκείται μέχρι σήμερα το κυνήγι στην Ελλάδα.

     Οι ανησυχίες των κυνηγών έχουν ενταθεί το τελευταίο διάστημα από διάφορες συμπεριφορές αξιωματούχων του υπουργείου Περιβάλλοντος, κυρίως δε από την πρόσκληση εκ μέρους της αρμόδιας υπουργού Τίνας Μπιρμπίλη προς τις οικολογικές και ζωοφιλικές οργανώσεις, στο πλαίσιο συνεργασίας για την καλύτερη διαχείριση των δασών και της άγριας πανίδας. Κατά το παρελθόν, σε ανάλογες συναντήσεις εκαλούντο και οι εκπρόσωποι των κυνηγετικών οργανώσεων, κάτι το οποίο δεν συμπεριελήφθη στις προθέσεις της νέας υπουργού. Ο αποκλεισμός τους από τις συζητήσεις ανάγκασε τους κυνηγούς να εκφράσουν τις απορίες αλλά και τη δυσφορία τους για πολλούς ουσιαστικούς και πρακτικούς λόγους.

     Σύμφωνα με τις ενστάσεις των αρμόδιων κυνηγετικών κύκλων, από τη μέχρι στιγμής στάση του υπουργείου Περιβάλλοντος καταδεικνύεται ότι οι κυνηγοί απαξιώνονται, τίθενται στο περιθώριο και αδικούνται. Κι αυτό διότι οι κυνηγετικές οργανώσεις τα τελευταία χρόνια έχουν στελεχωθεί με ειδικούς επιστήμονες και εκπονούν - με δικά τους χρηματικά κονδύλια - ειδικές επιστημονικές μελέτες για την άγρια πανίδα και τους βιοτόπους της πατρίδας μας, οι οποίες ουδέποτε είχαν πραγματοποιηθεί από το επίσημο κράτος και τους αρμόδιους φορείς του.

Μελέτες

     Από αυτές τις επιστημονικές μελέτες -που πραγματοποιήθηκαν από κορυφαίους επιστήμονες αδιαμφισβήτητου κύρους - προέκυψαν σημαντικά συμπεράσματα χρήσιμα στην ορθολογική διαχείριση της θηραματοπανίδας και συνοδεύτηκαν από ειδικά προγράμματα βελτίωσης των βιοτόπων, τα οποία απουσίαζαν από την Ελλάδα.

     Εάν η απόφαση του ΣτΕ είναι θετική ως προς την προσφυγή, τότε αναμένονται μεγάλες κινητοποιήσεις κυνηγών σʼ ολόκληρη τη χώρα, σύμφωνα με τις αποφάσεις των έκτακτων γενικών συνελεύσεων των συνδικαλιστικών οργάνων τους, που πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση.

Πηγή: εφ. Ελεύθερος Τύπος, 19/11/2009

Συνέντευξη με ένα λαθροθήρα (!)

Μιλάμε γι’ αυτόν συνέχεια, κυνηγετικοί σύλλογοι, ομοσπονδίες, εμείς οι κυνηγοί, τα ΜΜΕ, οι οικολόγοι. Για τον λαθροθήρα. Πως γίνεται άραγε κάποιος λαθροθήρας; Και γιατί; Και ποιος μπορεί να είναι αυτός; Το θέμα αυτό, από τα σοβαρότερα θα ‘λεγα, μας αφορά όλους. Και θα μας απασχολεί ως τη στιγμή που το πρόβλημα θα λυθεί οριστικά – αν λυθεί ποτέ….

Ο συγκεκριμένος παλιός λαθροθήρας που είναι σήμερα απέναντί μου, είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν διότι κυνηγούσε κάπου στη βόρειο Ελλάδα παράνομα και κατ’ επανάληψη, ζαρκάδια, αγριόχοιρους και γενικότερα ότι κυνηγιέται στα ελληνικά βουνά. Κυνηγούσε και νύκτα, και σε περιοχές απαγορευμένες, και εκτός κυνηγετικής περιόδου. Στη δίκη του, που έγινε πριν από τρείς δεκαετίες περίπου, παραβρέθηκε σύσσωμο το Δασαρχείο της περιοχής, αρχιδασάρχες όπως λέει και πολλοί μάρτυρες κατηγορίας. Ήταν μία δίκη που είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την περιοχή ειδικότερα, δεδομένου ότι η πολυετής παράνομη δράση του απασχόλησε την τοπική κοινωνία και πρόσδωσε στην ιστορία του και μυθολογικές διαστάσεις. Το δικαστήριο τον αθώωσε λόγω αμφιβολιών.

Σήμερα κυνηγάς λαθραία;
Εδώ και πολλά χρόνια, από το δικαστήριο και μετά, όχι. Μου φαίνεται πολύ μακρινή εκείνη η εποχή και είναι, αφού πέρασαν από τότε πάνω από είκοσι πέντε χρόνια.

Είσαι επιστήμονας, τι σε οδήγησε στη λαθροθηρία;
Καταρχήν να πω ότι μου αρέσει το κρέας από το κυνήγι, οποιοδήποτε κρέας. Δεν εμπορευόμουν δηλαδή τα θηράματα όπως συμβαίνει με πολλούς άλλους λαθροθήρες. Όταν δεν κυνηγάω, ψαρεύω. Τον χειμώνα κυνηγός και το καλοκαίρι ψαράς. Δεν θυμάμαι για πόσα χρόνια στο σπίτι μου δεν έμπαινε κρέας του εμπορίου. Στη συνέχεια για τη λαθροθηρία, η περιπέτεια ήταν αυτή που έπαιξε καθοριστικό ρόλο, η αδρεναλίνη που έφτανε στα ύψη – ειδικά τις φορές που γνώριζα πως μου την «είχαν στημένη» Η τακτική με τον αέρα μην με μυρίσουν τα γουρούνια, το άκουσμά τους, η φασαρία που έκαναν στο κοπάδι, όταν βρισκόμουν από πίσω τους και ήξερα πως τα είχα. Το έβλεπα και σαν παιχνίδι, «ο κακός και οι καλοί». Η συνεχής αναμέτρηση με το νόμιμο. Δεν άργησε να μου γίνει πάθος. Πως μπλέκουν άλλοι με τα ναρκωτικά; Άλλοι με διάφορες εξαρτήσεις; Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ. Αν δεν έβγαινα στο βουνό παράνομα, αρρώσταινα, έτρεμα, δεν ένιωθα καλά.

Πήγες ποτέ σε ψυχίατρο;
Τι ερώτηση είναι αυτή; Τι να κάνω στον ψυχίατρο;

Μα για το πάθος σου, τις εμμονές σου για το παράνομο κυνήγι.
Όχι, δεν πήγα γιατί δεν συνέτρεχε λόγος. Ήξερα καλά τι μου συνέβαινε.

Μη μου πεις ότι η αθώωση σου από το δικαστήριο ήταν αυτή που σε έκανε να σταματήσεις τη λαθροθηρία;
Δεν με φόβισε η δίκη μου, για ένα απλό λόγο, είχα και έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Στη συγκεκριμένη δε περίπτωση ήμουν αθώος. Από εκεί όμως και μετά, άρχισα και σκεφτόμουν διαφορετικά. Ας πούμε μου έφυγαν οι εμμονές. Βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι λίγο αργότερα απόκτησα παιδί, έγινα πατέρας και άλλαξα προτεραιότητες.

Για πες μου για τη δράση, τη σύλληψή, και τη δίκη σου
Στην περιοχή κυνηγούσα για χρόνια παράνομα. Δεν μπορούσαν όμως να με πιάσουν. Σου είπα, για μένα ήταν και παιχνίδι. Ήμουν πάντα παρέα με ένα φίλο μου. Μας την έστηναν πολλές φορές και πάντοτε ξεφεύγαμε. Βλέπαμε για παράδειγμα τα φώτα από το αυτοκίνητο των δασικών που κατέβαινε τον αγροτικό δρόμο. Εμείς κρυβόμασταν διότι ξέραμε πως κατέβαιναν και με τα πόδια άλλοι δασικοί. Τους βλέπαμε που απομακρυνόντουσαν και συνεχίζαμε. Έπειτα από πολλές περιπέτειες, μεγάλωσε και η παράνομη παρέα μας, κυνηγούσαμε παρέα με άλλους δύο «ευυπόληπτους πολίτες της περιοχής». Κάποια φορά όμως τα χαλάσαμε στη μοιρασιά – έτσι συμβαίνει συνήθως. Είχα κτυπήσει ένα βράδυ δύο γουρούνια, ένα 40άρι και ένα 60άρι. Αυτοί ήθελαν το μεγάλο. Αρνήθηκα, τους είπα να κάνουμε δίκαιη μοιρασιά, το μισό από το κάθε γουρούνι αυτοί και το άλλο μισό εμείς, όπως κάναμε συνήθως. Τότε, πρόβαλαν έντονα τις ιδιότητες τους, «εμείς είμαστε η εξουσία και τέτοια». Τα πήρα και τα δύο και φύγαμε με τον φίλο μου. Αυτοί συνέχισαν από τότε μόνοι τους.

Μία άλλη φορά, είχε ρίξει καλό χιόνι σε περιοχή που ήταν απαγορευμένη. Ημέρα ήταν και οι δύο «ευυπόληπτοι πολίτες» είχαν «βγάλει» ένα ζαρκάδι. Για να το σιγουρέψουν όμως, το κρέμασαν σε ένα δέντρο ψηλά και έφυγαν, θα γύριζαν αργότερα με αυτοκίνητο να το φόρτωναν. Από μακριά παρακολουθούσα όλες τις κινήσεις τους με κιάλια. Όταν απομακρύνθηκαν, πήγαμε με τον φίλο μου, το φόρτωσα στη πλάτη και εξαφανιστήκαμε. Αυτοί κατάλαβαν ποιος το άρπαξε το ζαρκάδι όταν επέστρεψαν και βρήκαν μόνο τα σχοινιά. Πες μου όμως, τους το έκλεψα; Από τότε κατάλαβα ότι συστηματοποιήθηκε η παρακολούθηση των αρχών προς εμένα, προφανώς θα μετέφεραν διαφορετικά τα γεγονότα με το ζαρκάδι στις αρχές.

Τη νύκτα που πήγαν να με συλλάβουν, δεν κυνηγούσα παράνομα. Είχαμε χάσει από νωρίς ένα σκυλί και το έψαχνα, χάθηκα στο δάσος και με πήρε η νύκτα. Στο δρόμο που πήγαινα, πετάχτηκαν τέσσερις από όλες τις πλευρές. Τους απώθησα και το έβαλα στα πόδια. Μου έκαναν μήνυση. Θυμάμαι, ήταν πολλές οι κατηγορίες: «αντίσταση κατά της αρχής, απείθεια, παράνομη θήρα σε απαγορευμένη περιοχή με φώτα – και δεν θυμάμαι τι ακόμα» Στο Δικαστήριο, αφού έπεφτε η μία κατηγορία μετά την άλλη κατά την ακροαματική διαδικασία και με αθώωσαν λόγω αμφιβολιών, γυρίζει κάποιος από το ακροατήριο προς τον πρόεδρο και του λέει: «κύριε πρόεδρε, αυτόν εμείς τον κυνηγάμε χρόνια να τον πιάσουμε και εσείς τον αθωώνετε;» Γυρίζει ο πρόεδρος και του λέει: «αν μιλήσετε πάλι θα διατάξω τη σύλληψη σας για ασέβεια προς το Δικαστήριο, και δεύτερον, για το Δικαστήριο δεν σημαίνει απολύτως τίποτα ότι εσείς κυνηγάτε κάποιον για χρόνια, εφόσον δεν αποδεικνύεται η ενοχή του»

Σήμερα, δεν νιώθεις την ανάγκη να παρανομήσεις και πάλι;
Σήμερα κυνηγάω κάποιον αν αντιληφθώ ότι κυνηγά παράνομα. Και ξέρεις, σήμερα, οι λαθροθήρες είναι πολλοί και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις και την ιδιότητα του παρανομούντα.

Δηλαδή θέλεις να πεις πως έγινες βασιλικότερος του βασιλέως;
Θέλω να πω ότι έγινα πραγματικός κυνηγός, σέβομαι απόλυτα το νόμο και τις διατάξεις που διέπουν το κυνήγι. Και απολαμβάνω αληθινά σήμερα αυτά που μου προσφέρει η φύση. Τότε με την λαθροθηρία, δεν κοιτούσα το δάσος, δεν προλάβαινα, είχα άλλα στο μυαλό μου.

Είσαι οικονομολόγος, πετυχημένος επαγγελματίας, άνθρωπος που τον σέβονται. Αυτά τα κέρδισες με κόπο, με τη δουλειά σου. Δεν σκεφτόσουν τότε ότι, ρίσκαρες να χάσεις ότι με κόπο έχτιζες;
Τότε σκεφτόμουν μόνο τα θηράματα. Σήμερα κοιτάζω μακρύτερα. Ουσιαστικά, δεν μετάνιωσα ποτέ που υπήρξα λαθροθήρας. Ένας κύκλος στη ζωή μου άνοιξε και ολοκληρώθηκε, έκλεισε. Ήταν μία εμπειρία που μάλλον έψαχνε να βρει θέση στη ζωή μου και τη βρήκε. Στη ζωή μας εξάλλου, οι εμπειρίες, καλές ή άσχημες, είναι αυτές που μας καθορίζουν και μας δίνουν στη συνέχεια ώθηση για την αλήθεια. Προφανώς, στη δική μου περίπτωση, έπρεπε να περάσω από τις δικές μου συμπληγάδες για να καταλάβω το αληθινό νόημα της φύσης.

Στην παρέα σου σήμερα γνωρίζουν για το παρελθόν σου;
Από την ομάδα μου σήμερα όχι, κανείς δεν γνωρίζει. Και δεν συντρέχει λόγος και να μάθουν. Για μένα το μόνο που ξέρουν είναι πως είμαι ένας καλός κυνηγός.

Θέλεις να πεις κάτι άλλο πριν κλείσουμε την συζήτησή μας;
Ναι, ήμουν λαθροθήρας - και για μεγάλο διάστημα στη ζωή μου δεν είχα κυνηγήσει νόμιμα. Με εξίταρε αυτού του είδους η παρανομία. Αυτά όλα ανήκουν στο παρελθόν. Θέλω όμως να σταθώ στην υποκρισία κάποιων. Στις μικρές κοινωνίες ξέρουν και ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει με το λαθραίο κυνήγι, ασφαλώς γνωρίζουν και γνωρίζουμε τη δράση μερικών λίγων ευτυχώς που παρανομούν συστηματικά. Αναρωτιέμαι πολλές φορές, ποια πράξη είναι περισσότερο επαίσχυντη, του λαθροθήρα που παρανομεί ή αυτών που ξέρουν και σιωπούν; Είναι και κάτι άλλο, πιστεύω ότι η πλειονότητα των κυνηγών, έστω και για μία φορά στη ζωή τους έχουν κυνηγήσει παράνομα. Έχουν νιώσει την αδρεναλίνη να ανεβαίνει ψηλά και να λούζει το πρόσωπο ο ιδρώτας. Ίσως να κάνω λάθος, αλλά το πιστεύω αυτό.

Σήμερα έβγαλε γουρούνια η παρέα σου;
Όχι δυστυχώς, εγώ όμως έπρεπε να γυρίσω στο σπίτι γεμάτος, έχω συνηθίσει να φέρνω πάντα κάτι από το βουνό. Βλέπεις τα άγρια χόρτα; Σήμερα τα μάζεψα. Α ναι, έχω γίνει ειδικός και στη συλλογή χορταρικών. Είδες πόσα πράγματα μπορεί να σου δώσει η φύση;

Θα μιλήσεις κάποτε στο γιό σου για το παράνομο παρελθόν σου στο κυνήγι;
Όταν έλθει η ώρα ναι. Προς το παρόν, τον παίρνω πολλές φορές μαζί μου στο κυνήγι όταν το επιτρέπει ο χρόνος του. Του αρέσει πολύ η διαδικασία της γουρουνοπαρέας, και ξέρω ότι θα γίνει καλός κυνηγός.

Που κυνηγάς εσύ και η παρέα σου σήμερα;
Στη Ρούμελη. Αρκετά μακριά από τον τόπο της μακρινής μου παρανομίας. Στην Πελοπόννησο δεν έχω κυνηγήσει ποτέ μου αγριογούρουνα. Να έλθω κάποια φορά μαζί σας για κυνήγι;

Έλα, όμως μόνο για χόρτα………

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009.

«Κλέφτες και αρματολοί»

Στα καμένα της Ηλείας επετράπη από φέτος πάλι το κυνήγι, αλλά και σε άλλες περιοχές που είχαν πληγεί από τις φωτιές το 2007. Πέρασαν δύο χρόνια, και πολλοί κυνηγοί είχαν τραβηχτεί προς τη Λακωνία και την Αρκαδία. Λογικό ήταν, που θα κυνηγούσαν;

Στα χωριά της ορεινής Ηλείας – στην γύρω περιοχή από Ανδρίτσαινα και Κρέστενα, ο αγριόχοιρος φαίνεται πως πολλαπλασιάστηκε και πλήθυνε. Και πολλές ομάδες κυνηγάνε και πάλι σε γνώριμα κυνηγοτόπια – όχι μόνο ντόπιοι, μα και άλλοι που είχαν βρει στην ευρύτερη περιοχή από παλαιότερα τόπους καλούς.

Υπάρχουν όμως λίγες ευτυχώς «ομάδες», πολυμελείς όπως με πληροφορούν φίλοι μου, που δεν κυνηγάνε, γενοκτονίες κάμνουν, και φεύγουν ευτυχείς και περήφανοι τα σαββατοκύριακα και τις Τετάρτες με λεία 7 και 8 θηράματα ανά κυνηγετική ημέρα. Καθόλου άσχημα θα ‘λεγα (!). Όταν στην κάθε τέτοια ομάδα υπάρχουν δυό και τρείς διμοιρίες με πλήρη αρματωσιά, κόσμος και κοσμάκης αποζητά και τον «μεζέ του». Τι στο καλό, άδικα φόρεσε τ’ άρματα του αντάρτη ο κυνηγός κεφαλών;

Ασφαλώς και οι ομάδες αυτές έχουν στις τάξεις τους «εκπαιδευμένους σωστά κυνηγούς». Πολύ πιθανό να έχουν μαζί τους και φορητούς καταψύκτες – που θα τοποθετήσουν άλλωστε τόσο κρέας; Πιθανότατα να έχουν και αντίσκηνα εκστρατείας για τις δύσκολες νύκτες με τις υγρασίες και τους παγετούς – που έκαναν και αυτοί την εμφάνισή τους. Βέβαιο είναι πως ο εξοπλισμός των ομάδων αυτών δεν σταματά μόνο σε αυτά. Τις νύκτες, αν έχουν αϋπνίες, δεν πρέπει να έχουν μαζί τους και καλούς προβολείς – που ίσως χρησιμοποιήσουν σε νυχτερινούς περιπάτους;

Ο κατάλογος με τον εξοπλισμό εύκολα μπορεί να μεγαλώσει, δεν είναι εκεί το θέμα άλλωστε. Που είναι αλήθεια το θέμα; Μα στο ότι «συνάδελφοί μας κυνηγοί» περνάνε καλά στην εξοχή (!). Και φυσικά καμαρώνουν για τις επιτυχίες τους. Και επιστρέφουν στην «οικογενειακή θαλπωρή κουρασμένοι μα και γιομάτοι ευτυχία».

Σε αντιδιαστολή με τους παραπάνω «κλέφτες και αρματολούς», υπάρχουν και οι ομάδες που παλεύουν για το ένα καπρί, και αν ευτυχήσουν και το καρπωθούν, πλάθουν ιστορίες στην παρέα τους. Μα αν δεν τα καταφέρουν, κέρδος έχουν τη γλυκιά κούραση στα όμορφα μονοπάτια της πατρίδας μας, την ψυχική ευφορία από το καθαρό αέρα και το λαχάνιασμα κόντρα στο ξεροβόρι.

Ουσιαστικά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το κυνήγι αυτό είναι: ο συνδυασμός με το αντάμωμα της φύσης και η καλή λειτουργία μίας παρέας φίλων που μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα και βλέπουν το δάσος σαν μέρος της ζωής τους.

Το εμπόριο, η επιχειρηματικότητα, η ανταγωνιστικότητα, ο εγωισμός, δεν έχουν θέση στην ανηφοριά της πλαγιάς και στο γκρεμισμένο πέτρινο αλώνι που θα συναντήσει ο πραγματικός κυνηγός ή στην πηγούλα που θα σκύψει να ξεπλύνει το πρόσωπο του ή στη μοναξιά του στο καρτέρι που γεύεται ήχους και μυρωδιές και παλεύει πολλές φορές με το «μέσα του».

Στην Ελλάδα η κλεφτουριά άφησε κατάλοιπα. Και πάντοτε ζούσε σε βάρος του συνόλου των τοπικών κοινωνιών. Τα κατάλοιπα αυτά και την ίδια νοοτροπία, δυστυχώς τα αντικρίζουμε στο βουνό όλοι εμείς που θέλουμε να λεγόμαστε κυνηγοί. Όμως, τα άθλια αυτά υποκείμενα, έχουν εκλογικό βιβλιάριο και ψηφίζουν, πιθανότατα να είναι και «σεβαστά μέλη» της κλειστής τους κοινωνίας, να αναθρέφουν παιδιά και να τους «μεταλαμπαδεύουν» τις δικές τους αρχές. Ασφαλέστατα και θα είναι και εύποροι πολίτες με υψηλά εισοδήματα - με τόσο κρέας που «συλλέγουν» και διοχετεύουν στην αγορά.

Τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος: «δεν υπάρχει ελπίς – στην Ελλάδα ζεις». Και ο στίχος αυτός εκφράζει απόλυτα αυτό που συμβαίνει με το κυνήγι στην Ελλάδα. Και ας λέγουν άλλα κάποιοι, που τα θωρούν όλα καλώς καμωμένα.


Δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009.

Κυνήγι & Τέχνη

Την πρώτη τους ατομική έκθεση ζωγραφικής και κολλάζ παρουσιάζουν αντίστοιχα η Μαρία Βλαχοπούλου και η Βανέσσα Ρωμαίου στον υπόγειο χώρο καλλιτεχνικών και άλλων εκδηλώσεων του CRUDO, στην περιοχή Γκάζι, από 14 έως 20 Δεκεμβρίου.

Ο τίτλος της έκθεσης « SOULS FOR SALE» περιγράφει επακριβώς τα κίνητρα των δυο καλλιτεχνών, συνδέοντας ταυτόχρονα υπό αυτόν την ζωγραφική και το κολλάζ σε μια πολυσύνθετη ψυχική αυτοέκφραση.

Η Μαρία Βλαχοπούλου δημιουργεί με λάδια και ακρυλικά εικόνες αναδυόμενες από τον ονειρικό κόσμο του υποσυνειδήτου της και ως εραστής της τέχνης αφήνει την «ψυχή» της εκτεθειμένη στην κριτική ματιά παρόμοιων εραστών αντιδρώντας προκλητικά μέσω του έργου της στις καθιερωμένες τεχνικές ζωγραφικής έκφρασης.Η τέχνη της φλερτάρει επιτυχώς με το παράδοξο, τόσο στη θεματολογία όσο και στην απόδοση της.

Η Βανέσσα Ρωμαίου, βραβευμένη με το πρώτο βραβείο της International Biennale Exhibition of collage& asambllage, Βελιγράδι 2009, με μια ερωτική αναρχική διάθεση δημιουργεί αυτό που μόνο το κολλάζ έχει τη δυνατότητα να εκφράσει : την σουρεαλιστική πολυπλοκότητα της εποχής. Η ίδια απολαμβάνει τα κολλάζ της ως ψυχοθεραπευτική διαδικασία και εκθέτει «προς πώληση» τα αποτελέσματα αυτής. Τα έργα της «φωνάζουν» στο κοινό ότι στην σύνθεση υπάρχει μια «λύση» που δεν είχε ποτέ φανταστεί.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 14 Δεκεμβρίου 2009 στις 21:00 και τις υπόλοιπες ημέρες θα είναι ανοιχτή για το κοινό στον προαναφερθέντα χώρο καθημερινά από τις 19:00.

Πληροφορίες :
CRUDO vineria. Μεγάλου Αλεξάνδρου 141 Γκάζι, τηλ 210 3477048. 6946940969 & 6948403332

Αναζητείται ο "Μάγκας" στην Θεσσαλονίκη

Χάθηκε σκύλος στις Συκιές Θεσσαλονίκης στις 17 Μαρτίου 2009. Ακούει στο όνομα «Μάγκας» και είναι 18 μηνών και μεγαλόσωμος (25 – 30 κ.λ). Στη φωτό που βλέπετε είναι μικρός.

Έχει μαύρο χρώμα και χαρακτηριστικά μεγάλα μακριά αυτιά, διακρίνεται δε εύκολα από τον «λευκό σταυρό» που μοιάζει να έχει στο στήθος του. Όταν χάθηκε φορούσε κόκκινο λουράκι.

Για όσους γνωρίζουν είναι ράτσας «Γιούρα με Γκέκα». Θέλω να τονίσω πως αν και κυνηγετικό σκυλί, δεν κυνηγάει, αλλά το έχουμε για ψυχολογική υποστήριξη ατόμου στην οικογένειά μας, το οποίο υποφέρει μακριά από τον σκύλο.

Ο «Μάγκας» μπορεί να χάθηκε στις Συκιές Θεσσαλονίκης αλλά είναι πιθανό να τον δούμε σε όλες τις συνοικίες της πόλης. Επειδή το σκυλί λείπει πολύ καιρό, έχουμε πληροφορίες ότι είναι πολύ αδυνατισμένο, και δύσκολα μπορεί κάποιος να το πλησιάσει – επειδή είναι πολύ τρομαγμένο. Με ένα μπισκότο όμως στο χέρι, δεν θα αντισταθεί σε κανέναν!!



Μαρία Αξιπολίτου
maxip79@yahoo.gr
Συκιές Θεσσαλονίκης
Μελίνας Μερκούρη 41

Έχεις μήνυμα ...

«Σε διαβάζω συνέχεια από την πρώτη φορά που σε είδα στο περιοδικό Κυνήγι πριν δύο περίπου χρόνια». Και δεν σε διαβάζω επειδή μου αρέσει η γραφή σου ή μου αρέσουν όσα γράφεις. Σε διαβάζω επειδή με νευριάζεις (!)»

Ομολογώ ότι ανάλογο μήνυμα δεν έχω πάρει άλλη φορά. Και θα θεωρούσα το μήνυμα πλήρες, αν ο φανατικός μου αναγνώστης (!) μου εξέθετε και τους λόγους που του χαλάω τη διάθεση. Ήταν όμως ένα μήνυμα ειλικρινές, έτσι τουλάχιστον πιστεύω. Και οφείλω να πω ότι με προβλημάτισε: «τι άραγε υπάρχει στην αρθρογραφία μου που προκαλεί εκνευρισμό; Μήπως η θεματολογία μου; μήπως ο τρόπος γραφής μου; Μήπως η εμμονή μου στα κακώς κείμενα στο κυνήγι μας; Μήπως άραγε ο κακός τρόπος που παρουσιάζω ή βλέπω τα πράγματα;» Ειλικρινά δεν ξέρω.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται και φέρουν την υπογραφή μου, προέρχονται από προσωπικά βιώματα κυρίως και κατά δεύτερο λόγο από απόψεις, θέσεις, βιώματα φίλων κυνηγών στην Ελλάδα. Προσωπικά, κυνηγώ στην Πελοπόννησο λόγω εντοπιότητας. Αλλά με ενδιαφέρει άμεσα τι γίνεται σε όλη την επικράτεια. Και μαθαίνω νέα από φίλους σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας μας, όπου υπάρχει κυνήγι.

Σε αυτό το «ταξίδι» στους κυνηγότοπους, εκείνο που πραγματικά με προβληματίζει, είναι η έλλειψη κυνηγετικής παιδείας και η χρόνια λαθροθηρία. Αυτά όμως τα δύο σοβαρά θέματα, συνήθως τα πιάνουμε εντελώς επιδερμικά και μόνο αν κάποιος λόγος σοβαρός προκύψει. Και συνηθίζουν μερικά κυνηγετικά Μ.Μ.Ε να χαϊδεύουν τον κυνηγό, δημιουργώντας ασυνείδητα - στεγανά στα πράγματα της κυνηγετικής οικογένειας – που όλοι μας γνωρίζουμε λίγο ή πολύ, ότι, δεν είναι όλα καλώς καμωμένα. Η πραγματική μας δύναμη δεν είναι η συγκάλυψη όσων στραβών υπάρχουν στο κυνήγι, αλλά, η εξωτερίκευση αυτών και οι δυνατότητες που έχουμε να δώσουμε λύσεις σε όσα «μολύνουν» το όνομά μας.

Ενώ ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, εμείς ασχολούμαστε κατά πόσο η σημερινή ή και η αυριανή κυβέρνηση θα αντιμετωπίσουν με «συμπάθεια» το θέμα των 300.000 κυνηγών. Ενώ πρώτοι εμείς πρέπει να δείξουμε με τα έργα μας ποιοι είμαστε, τι αξίζουμε και τι θέλουμε. Κάθε φορά όμως στεκόμαστε στις νέες ρυθμιστικές, κατηγορούμε όσους κάνουν προσφυγές για το κυνήγι στην Ελλάδα και όσους έχουν διαφορετική άποψη από τη δική μας. Δεν είναι λογικό να υπάρχουν και ομάδες ανθρώπων και ενώσεις που να μην τους αρέσει το κυνήγι; Πρέπει λοιπόν να μας απασχολεί τόσο πολύ η γνώμη των άλλων; Αν είμαστε «καθαροί», αν κινούμαστε μέσα στους κανόνες που έχουν θεσπιστεί για το κυνήγι, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανέναν. Όμως, τι πραγματικά είμαστε εμείς οι κυνηγοί; Και γιατί τα θέλουμε όλα δικά μας;

Η αυτοκριτική ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Αντίθετα, βοήθησε να ειδωθούν και να λυθούν πολλά προβλήματα. Ας κοιτάξουμε λοιπόν τα του οίκου μας να τα βελτιώσουμε, ώστε, αψεγάδιαστοι - να μπορούμε ισότιμα να μιλάμε με όσους αντιτίθενται στη δική μας ενασχόληση. Γιατί ξέρουμε καλά τα των οικολόγων «θέλω», αφού όμως δεν μπορούν να απαγορέψουν τελείως το κυνήγι, θα προσπαθήσουν να ελαττώσουν την κυνηγετική περίοδο αφενός και αφετέρου να περιορίσουν τους κυνηγότοπους.

Ο Έλληνας κυνηγός σε μεγάλο ποσοστό, ένα εχθρό έχει, τον ίδιο του τον εαυτό. Την αναχρονιστική νοοτροπία του που πιστεύει ότι το δάσος και η πανίδα του ανήκουν – την ίδια δηλαδή νοοτροπία με τον κακό οικολόγο. Και ποιος άραγε είναι σε θέση να ελέγξει τις βρωμιές που αφήνει ο κυνηγός στο πέρασμά του; Ποιος Φορέας επιτέλους θα ελέγξει τον αριθμό των θηραμάτων που καρπώνεται κάθε ομάδα στην έξοδό της στο βουνό – αλλά και κάθε κυνηγός κατά μόνας ή με μικρή παρέα; Έχει σκεφτεί άραγε ποτέ κανείς από τους «αγωνιστές του ελεύθερου παραδοσιακού κυνηγίου στην Ελλάδα», τι σφαγή γίνεται τα σαββατοκύριακα στο βουνό; Μήπως έφτασε η ώρα να αρχίσει ο ουσιαστικός έλεγχος και να μπορέσουμε να γίνουμε αληθινοί κυνηγοί και όχι αυτό που αντικρίζουμε όλοι μας στα κυνηγοτόπια;


Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009.

Ελεύθερος Τύπος Κυνήγι - και πάλι μαζί

Ανακοίνωση

Ύστερα από την οδυνηρή περιπέτεια με το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου, ξαναγυρίζουμε στο "σπίτι" μας...

Στις αρχές του καλοκαιριού, μας βρήκαν αναπάντεχα και οδυνηρά οι εξελίξεις. Το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου τον περασμένο Ιούνιο, μας ανάγκασε να "ξεσπιτωθούμε" ύστερα από μια διαδρομή δέκα περίπου χρόνων. Σ' αυτά τα χρόνια το περιοδικό "Τύπος - Κυνήγι" ξεκίνησε μια δημιουργική πορεία που αγκαλιάστηκε από την αγάπη και τη στήριξη των πολλών χιλιάδων αναγνωστών του. Ήταν αναγκαστικός ο αποχωρισμός - ευτυχώς πρόσκαιρος - από αυτή την εφημερίδα, η οποία θαρραλέα πριν από χρόνια και σε καιρούς δύσκολους φιλοξένησε τις κυνηγετικές ανησυχίες και προσδοκίες.

Ο Ελεύθερος Τύπος ξεκινά ξανά.

Το πρώτο φύλλο κυκλοφορεί στις 9 Νοεμβρίου. Δυο μέρες μετά, την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου, κυκλοφορεί μαζί του και το "Κυνήγι", που θα βρίσκεται κοντά σας κάθε Τετάρτη. Ένα περιοδικό με τη δική του αισθητική, αλλά και άποψη για το κυνηγετικό γίγνεσθαι, για τα προβλήματα του χώρου μας αλλά και όσα πρέπει να γνωρίζουμε και να κάνουμε ώστε να προστατέψουμε την κυνηγετική ιδέα, αυτό που όλοι εμείς αποκαλούμε..."τρόπο ζωής"!

Είμαστε κοντά σας, όπως πάντα, στις επάλξεις.


Με εκτίμηση

Απόστολος Αντωνάκης.

Πράσινη οικολογία ή πως δολοφονούνται τα πουλιά!!

Τα πουλιά πεθαίνουν στην...πράσινη υποκρισία!!!

Στην ιστοσελίδα της EPAW (European Platform Against Windfarms), ακτιβιστές που ασχολούνται με το αλεξίπτωτο πλαγιάς στη Κρήτη ανέβασαν το βίντεο που ακολουθεί.

Πρόκειται για ένα βίντεο που δείχνει πως εξολοθρεύουν οι ανεμογεννήτριες τα πουλιά.

Τα πουλιά εκμεταλλεύονται τα ανοδικά ρεύματα του αέρα (θερμικά) για να κερδίζουν ύψος όπως και ο γύπας στο συγκεκριμένο βίντεο, μέχρι που η πορεία του κόβεται απότομα....

Κατόπιν τούτου, οι 10 «μεγάλες» οικολογικές οργανώσεις που πρότειναν την έγκριση εγκατάστασης αιολικών πάρκων σε περιοχές NATURA, πρέπει να καταγγελθούν για εσχάτη περιβαλλοντική προδοσία!

Δείτε στο λινκ που ακολουθεί το video από τον τραυματισμό και την πτώση ενός γυπαετού.

http://www.epaw.org/multimedia.php?lang=el&article=b2

Πηγή: www.arcadians.gr