Για πες μου εσύ που κρυφοκοιτάς τι πραγματικά βλέπεις. Όχι τώρα. Ένα χρόνο και κάτι τώρα. Ένα μπλογκ με εικόνες και λέξεις ντιζάιν; Και τώρα; Ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα; Γεμάτο καδρόνια; Γεμάτο τρέλα; Ένα γαμάτο δωμάτιο; Ένα δωμάτιο γεμάτο κυνισμό; Γεμάτο σκουπίδια; Ένα δωμάτιο γεμάτο επανάσταση; Η τελευταία έχει ψοφήσει προ πολλού. Γιατί εσύ το επέλεξες. Πες μου, τι διαφορά έχει μια πτωχή τω πνεύματι γκόμενα - ας την βαφτίσουμε ξανθιά- από κάποιον που νιώθει αυτάρκης με το συμβιβασμό του που τον βαφτίζει ανάγκη ή επιλογή ή από κάποιον άλλο, που στολίζει τον εγωισμό του με τα πιο όμορφα χρώματα και τον λέει έρωτα, ή τέχνη. Τέχνη με τιμή φοιτητικού εισιτηρίου. Επανάσταση με τιμοκατάλογο. Πες μου τη διαφορά έχεις από κάποιον που χαραμίζει την ύπαρξή του για να παράγει...σκουπίδια παντός είδους και η επανάσταση του μυαλού του αρχίζει και τελειώνει τα βράδια της Τρίτης μπροστά από το Λαζόπουλο. Ξανθιά είσαι και συ.
Σκέφτηκα να κατεβάσω τα ρολά εδώ μέσα. Όχι μια και δυο. Κάθε φορά που ένιωθα ότι κοίταγες αλλά δεν έβλεπες παρά μόνο αυτά που οι ανασφάλειες σου σε διέταζαν να δεις. Να με κατακτήσεις, να με νικήσεις, να με ξεπεράσεις. Να με προσπεράσεις. Να φτιάξεις και συ ίσως μπλογκ πιο ντιζαϊνάτο. Δεν βλέπεις όμως ρε. Τα κάδρα μου κατάλογος του ΙΚΕΑ και οι ιστορίες μου φάκελος για καταχώρηση.
Για την επανάσταση μιλάω πίνοντας καφέ στο σαλόνι. Με το παράθυρο ανοιχτό. Και τους ήλιους 1,2,3,4,5,6,7,8,9, τον αριθμό κι αυτούς ντιζάιν. Εικόνες επανάστασης μέσα στο τρελοκομείο του δωματίου. Του μυαλού μου. Η δική μου ψευδαίσθηση Συναισθηματικά ...souls έξυπνα... for sale. Σε ένα μήνα γίνονται θαύματα. Ελπίζω να έρθεις...και να δεις. Επιτέλους.
Βανέσσα Ρωμαίου
Από το «Δυνατό κόλλημα»
Περισσότερα για την Έκθεσή της εδώ.
