Όμως, 25 παγανιέρηδες - 15 γουρουνόσκυλα - δώδεκα καρτέρια με ραβδωτά και διόπτρες – 20 - 25 γουρούνια διάσπαρτα στον φωτογραφικό φακό, συνθέτουν μία εικόνα που αν μη τι άλλο δεν «παιδεύει» αλλά είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Ναι, αλλά το σκηνικό αυτό δεν προέρχεται από τον ελληνικό χώρο, αλλά από χώρα «προηγμένη περί τα κυνηγετικά» που «στήνει» κυνήγια αγριογούρουνων στο όνομα του χρήματος.
Σε «προηγμένες χώρες» που διαθέτουν αξιόλογες ρεζέρβες – όχι όπως και εδώ με μας τους «υποανάπτυκτους», πιθανότατα ο αριθμός κάρπωσης κανονίζεται από τον «διευθύνοντα σύμβουλο» της ρεζέρβας ή από την νομοθεσία της συγκεκριμένης χώρας, δεν ξέρω και δεν βρίσκεται εκεί η ένστασή μου. Που βρίσκεται; Μα στο reference που θα ‘λεγε και ο Ελβετός φίλος μου, στην εικόνα που από μόνη της είναι ολόκληρη ιστορία. Η εικόνα μιλά για γενοκτονία σε «ρεζέρβα προηγμένης χώρας». Και ντρέπομαι αν οι φίλοι μου δείξουν την εικόνα και μου πουν: «αυτό εσύ ηθικέ κυνηγέ το θεωρείς κυνήγι ή δολοφονίες κατά συρροή;»
Στην ουσία ντρέπομαι τα παιδιά, δεν με πολυενδιαφέρει τι θα πουν οι φίλοι μου, μεγάλοι και ενήλικες άνθρωποι είναι. Οι εικόνες όμως αυτές μπαίνουν σε σπίτια κυνηγών που έχουν παιδιά. Και το παιδί δεν μπορείς να το γελάσεις, ειδικά στην εποχή μας. Δεν μπορείς να πεις ψέματα στο παιδί που σε ρωτά και σε κοιτάζει στα μάτια. Και δεν υπάρχει και λόγος να πεις ψέματα. Η εικόνα όμως μένει, και «παιδεύει», και συνθέτει σενάρια μη ωφέλιμα.
Δεν ηθικολογώ, και μάλιστα, δεν μου αρέσει η ηθική, η λογική ναι, με συναρπάζει. Λογικά σκεφτόμενος θυμήθηκα τα λόγια του Γιώργου Γκόγκου από την Κομοτηνή, που πριν από 11 μήνες το περιοδικό παρουσίασε την ομάδα του που κυνηγά αγριογούρουνα στην Ροδόπη: «Η θηραματική πολιτική των γειτόνων. Οι Βούλγαροι ρίχνουν τροφές καθ’ όλη την διάρκεια του έτους στην περιοχή της Βουλγαρικής Ροδόπης με αποτέλεσμα τα θηράματα να μην μεταναστεύουν στην χώρα μας. Αυτό έχει σαν συνέπεια να ελαττώνονται τα δικά μας θηράματα, δεδομένου ότι οι αγριόχοιροι ως γνωστό διανύουν μεγάλες αποστάσεις προς εξεύρεση της τροφής τους. Είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που δυστυχώς εμείς από μόνοι μας δεν μπορούμε να το λύσουμε και δυστυχώς βλέπουμε να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα».
Ξέρουν τι κάνουν οι Βούλγαροι οι φίλοι μας και φροντίζουν να ταΐζουν αγριογουρουνάκια… Και μάλλον γνωρίζουν καλύτερα από εμάς την ψυχοσύνθεση τουVIP κυνηγού, που έχει και πληρώνει αδρά για να τον στήσουν απέναντι σε κάπρο κυνηγημένο από 25 νοματαίους και να του προσφέρουν στο «πιάτο» το θήραμα. Για πολλούς κυνηγούς, αυτό λέγεται κυνήγι. Για κάποιους σαν κι εμένα λέγεται απλά «στάκα μαν» - που παίζαμε μικροί με νεροπίστολα (!). Και είναι δικαίωμα υμών και ημών να πιστεύουμε ότι θέλει η καρδούλα μας. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα, πιστεύω, να μεταφέρουμε σε κοινή θέα εικόνες που δεν συμβαδίζουν με την καλή εικόνα του κυνηγίου και περί της οποίας όλοι μας αγωνιζόμαστε, ο καθένας μας από τη δικιά του σκοπιά.
Υπάρχει μία τάση πολλών κυνηγών να εκδράμουν σε γειτονικές χώρες για το αγαπημένο τους θήραμα. Είναι δικαίωμά τους. Όπως κι εμένα, να υπερασπιστώ τα ελληνικά κυνηγοτόπια και να στηρίξω οικονομικά τις τοπικές ακριτικές μας κοινωνίες που ασφυκτιούν οικονομικά. Που έχουν ξεχαστεί στο έλεος της κακής οικονομικής πολιτικής δεκάδες χρόνια τώρα.
----------------------------------------------------------------
Στη φωτό: Λαγκάδια Αρκαδίας από τα νοτιοανατολικά.
Στη φωτό: Λαγκάδια Αρκαδίας από τα νοτιοανατολικά.
----------------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009.
