Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Σκοποί και σκοπιές..........

Πολλές σκοπιές ρε παιδιά, πολλές!. Κλείνουμε από εδώ, κλείνουμε από εκεί, κλείνουμε γενικώς, αλλά τα άτιμα τα άγρια δεν τα βλέπουμε!. Μήπως ήλθε η ώρα να δούμε αν πρέπει τελικά να κλείνουμε?

Στον Έβρο τόσες σκοπιές και τόσα γερμανικά νούμερα δεν έκανα!. Και τον καλό χειμώνα εκεί, το θερμόμετρο έφτανε και – 20 και πάγωνε και η ανάσα. Για τον λόγο αυτό οι σκοπιές τον χειμώνα ήσαν ανά μία ώρα. Εκεί που το ψύχος πήγαινε να σε στείλει αδιάβαστο και υπέρ πατρίδος, σε άλλαζαν. Υπήρχε μία τάξη και μία ακρίβεια σε όλα. Δεν λέω, ήσαν και άλλοι καιροί. Από ανατολάς ο αιώνιος εχθρός - και προς βοράν τα απολιθώματα του Στάλιν!! Που να ξέραμε, φουκαράδες και πεινασμένοι ήσαν ένθεν και ένθεν, αλλά και η πατρίς πάνω απ’ όλα. Υπήρχε «σκληρά πειθαρχία».

Στην ομάδα μας – και στην κάθε ομάδα, γι’ αυτό υπάρχουν οι αρχηγοί, για να συντονίζουν, να διευθύνουν, να διατάσσουν!!! Στα σχέδια λοιπόν τα επί χάρτου που κάνει η ομάδα κάθε Παρασκευή βραδάκι, ξεδιπλώνεται ο χάρτης στην μεγάλη αίθουσα και αρχίζουν οι σχεδιασμοί, οι προβλέψεις κ.α. Ο αρχηγός μας κάθε Παρασκευή βρίσκεται μακριά από την αίθουσα επιχειρήσεων, όμως η τηλεδιάσκεψη βοηθά τα μέγιστα στην λήψη αποφάσεων…..

Σάββατο λοιπόν, με τον καιρό στα κέφια του και τους ουρανούς ανοικτούς, οι σκοπιές, ύστερα και από την γνωμοδότηση της επιτελαρχίας, στήθηκαν στο «λεύκο», στο «πουρνάρι», στον «δρόμο». Βρέ αντίχριστοι, στον Έβρο με τους αιώνιους απέναντί μας στο 5, 6, 7, 8, τόσες σκοπιές δεν είχαμε!!

Πειθαρχημένοι στην ομάδα οι τυφεκιοφόροι, υπάκουσαν στις εντολές των ανωτέρων. Ξύπνησαν λοιπόν μέσα στην άγρια νύκτα και ξεκίνησαν για τις σκοπιές. Στο «λεύκο» για παράδειγμα, όσοι πάνε για σκοπιά, δεν την «πέφτουν» για ύπνο στα αυτοκίνητα. Συνέχεια «σκιές» περνάνε και χάνονται. Νεράιδες είναι, αερικά του δάσους, έκπτωτοι άγγελοι, σάτυροι και χορεύτριες? Ποιος ξέρει? Εκεί λοιπόν, ο σκοπός είναι σκοπός, φυλάει Θερμοπύλες, ακούει ήχους πρωτόγνωρους, και το χέρι το έχει μόνιμα στην σκανδάλη!! Όταν πήγαινε στο «λεύκο» ο μικρός Κοκκινοτρίχης, γέμιζε πάγους το πρόσωπό του. Ο κρύος ιδρώτας που τον έλουζε, με τις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα, του έκαναν το πρόσωπο μαβί!!. Αγανάκτησε ο μικρός, του ανέβαιναν και οι παλμοί της καρδιάς στο κόκκινο, το σταμάτησε το κυνήγι!! Θα περάσει η άγρια νύκτα και θα έλθει η καλή ημέρα. Τότε θα ηρεμήσει ο σκοπός, ο ακρίτας! Περιμένει τότε και την υπόλοιπη ομάδα να φτάσει, να αρχίσουν οι διαδικασίες οι γνωστές. Αμ δε! Η ομάδα δεν φτάνει. Αποφάσισε ο αρχηγός να κυνηγήσουν στο πουρνάρι, επειδή λέει, ο εκεί σκοπός είδε, άκουσε την νύκτα κοπάδι να κάνει σαματά. Τι λέτε ρε παιδιά! Αν ο σκοπός εκεί, το βράδυ είναι τύφλα στο μεθύσι, δεν θα ακούσει κοπάδι? δεν θα δεί στρατιές αγρίων? Αντί λοιπόν να στείλει τον μεθυσμένο σκοπό ο αρχηγός στο πειθαρχείο, τον επιβραβεύει ακούγοντάς τον. Α!! αρχηγέ δεν είναι δίκαια πράγματα αυτά.

Εκεί λοιπόν στο «πουρνάρι» αρχίζουν τα γνωστά και χρονοβόρα. Ιχνηλασίες, κόψιμο κ.α. Κάποια στιγμή θα αρχίσει και το κυνήγι. Οργανώνοντας τα καρτέρια η επιτελαρχία, διαπιστώνει ότι λείπει ένας. Ποιος? μα αυτός που είναι ακόμα στο «λεύκο» και δεν τον ειδοποίησε κανείς! Αυτός που περιμένει την ομάδα να φτάσει και η ομάδα είναι αλλού!

Ήθελα νάξερα κύριε διοικητά, τι ληγμένο κρασί πίνεις! Απορώ που τόσα έτη στα βουνά και στα κυνήγια, δεν έμαθες ότι το κυνήγι, πρωτίστως είναι προς ανάταση (της ψυχής, του σώματος, του πνεύματος…..) και αυτή επιτυγχάνεται δια ενός και μόνου τρόπου: της επαφής με την φύση από το πρωινό χάραγμα, με τις υγρασίες να μουλιάζουν τον αέρα και άλλα τέτοια ωραία και ποιητικά. Δεν έχει νόημα όταν αρχίζει η ομάδα να συντάσσεται το καταμεσήμερο. Δεν έχει δα τόσο νόημα ο σκοπός, όσο η διαδικασία. Αλλά τα στατιστικά της ομάδας, συγκλίνουν με την θέση αυτή: όσες φορές βγήκαμε στο βουνό από νωρίς, όσες φορές δεν χρειάστηκε να κάνουμε εξαντλητικές ιχνηλασίες και «κοψίματα», το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό. Καρπωθήκαμε το άγριο και το πήγαμε σπίτι προς βρώσιν.

Τώρα, με την τελευταία ρυθμιστική για το κυνήγι, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν। Ας είναι। Θα έχουμε τον χρόνο για τις αναλύσεις δίπλα στο τζάκι। Διότι, και αυτά ακόμα το αυτονόητα, την συντροφιά της φωτιάς και την μυρωδιά του καμένου ξύλου, τα στερηθήκαμε λόγω έλλειψης χρόνου που δημιούργησε ο σχεδιασμός με τις χαμένες σκοπιές και τα μεγάλα κυνήγια!!।

Αν αλλάξουν τα πράγματα στην ομάδα, όταν καταργηθούν οι πολλές σκοπιές και τα περιττά περίπολα, όταν το κυνήγι μας αποκτήσει το νόημα που του έχουμε δώσει, όταν αποκτήσουμε την δύναμη να σταματήσουμε στα 1 - 2 άγρια, όταν μπορέσουμε να χαρούμε «τύποις και ουσία» την ενασχόλησή μας και την επαφή μας με την φύση, τότε, θα επανέλθω στην ομάδα και στα κυνήγια της. Μέχρι τότε, η συνειδητή απουσία μου από τα δρώμενα του δάσους, θα βρίσκει διεξόδους σε άλλα εξίσου ωφέλιμα προς τέρψιν της ψυχής……….και είναι πολλά τα …..ωφέλιμα που περιμένουν.

Είπα και ελάλησα και αμαρτία ουκ έχω…….

Δεν υπάρχουν σχόλια: