Τα μπάνια του λαού, αρχίνησαν νωρίτερα φέτος – σύμμαχος η ζέστη της εποχής, μα και το έγκλημα της καταλήστευσης του δημόσιου χρήματος που διαπράχθηκε σε βάρος μας και μας βάζει σε βαθιά ύφεση – λες και εμείς κλέψαμε, φάγαμε, σπαταλήσαμε, τα χρήματα που λείπουν από το δημόσιο ταμείο.
Κολυμπάω και τον χειμώνα όταν οι καιροί το επιτρέπουν, συνέχεια όμως από τώρα μέχρι και τον Νοέμβριο. Συνήθεια καλή το κολύμπι, άσκηση, χαλάρωση. Και μετά, στην ερημική παραλία στον Σχοινιά, με καφέ, ένα βιβλίο παρέα, κουβεντούλα με φιλικά πρόσωπα. Και επαφή με την υγρή άμμο. Και μπορεί μερικές φορές η συννεφιά να βαραίνει το χώρο με χιλιάδες αποχρώσεις του γκρίζου, άλλες φορές πάλι, η καθαρότητα της ατμόσφαιρας και ο θολός ήλιος δίνουν ελπίδες.
Μετά το κολύμπι μου, που συνήθως έχει διάρκεια από μισή ως μία ώρα, αφήνω τα κύματα και τις πεταλούδες, και πιάνω τον «παγωμένο φρέντο» που με περιμένει. Ο πρωθυπουργός πίνει «γαλλικό» καφέ – θεωρεί ότι είναι ο πιο υγιεινός καφές, και μάλλον έχει δίκιο. Μάλιστα, μου κάνει εντύπωση που θέλει να κεράσει μερικές φορές. Και το λέω αυτό διότι, οι Έλληνες πολιτικοί στην πλειοψηφία τους, δεν έχουν τσέπες για να βγάζουν χρήματα, μόνο για να βάζουν. Μα δεν είναι μόνο αυτό το ασήμαντο, είναι η αμεσότητα που έχει με τον κόσμο – αν και εκεί στην παραλία συνήθως ο κόσμος είναι λιγοστός έως ελάχιστος. Είναι και ευγενής, και ακούει τον συνομιλητή του, όποιος και αν είναι. Απλός σαν άνθρωπος, δεν έχει την έπαρση άλλων πολιτικών που περιστοιχίζονται από σφουγγοκωλάριους ακόμα και στις ιδιωτικές τους στιγμές.
Δεν είμαι φίλος του, δεν είμαι ψηφοφόρος του και το ξέρει – αφού πάνω σε μία συζήτηση του το είπα, δεν είμαι εχθρός του. Έτυχε μερικές φορές στην «παραλία μου» και κολυμπήσαμε παρέα, ήπιαμε καφέ μετά το κολύμπι μας, είπαμε δυό τρία πράγματα, όπως λένε οι άνθρωποι που πατάνε στην ίδια υγρή αμμουδιά.
Μία κουβέντα που δεν έγινε
Όχι, δεν αρνούμαι, έχω μάθει όμως να ξεχωρίζω και να σέβομαι τις ιδιωτικές στιγμές του συμπολίτη μου – έστω και αν αυτός κυβερνά τη χώρα. Παραξενιά μου; Ίσως. Αλλά για τους λόγους που πηγαίνω εγώ στη θάλασσα – πηγαίνει κι αυτός. Όπως εγώ θέλω να ξεφύγω από την καθημερινότητα και τα προβλήματά της – απολαμβάνοντας την καθαρότητα του υγρού στοιχείου με όλες τις ευεργετικές ιδιότητες του, οι ίδιες ανάγκες φαντάζομαι οδηγούν και αυτόν στις ίδιες ενασχολήσεις – στον χρόνο που ξεκλέβει από τα καθήκοντα του.
Αν σκεφτόμουν σαν τον φίλο ή ακόμα σαν και πολλούς συναδέλφους κυνηγούς, ίσως να έβγαζα την οργή μου για τα «έργα και ημέραι» της υπουργού ΠΕ.Κ.Α, για την διαβούλευση της απαγόρευσης του κυνηγίου στον Υμηττό, για τον ρατσιστικό τρόπο που αντιμετωπίζουν στελέχη του υπουργείου της τον Έλληνα κυνηγό, για την άρνηση της να συζητήσει τα προβλήματα του περιβάλλοντος με τον βαθύτερο γνώστη του, τον κυνηγό. Και άλλα ακόμα, για την οικολογική τρομοκρατία σε βάρος μας, από φανατικούς εκπροσώπους Μ.Κ.Ο, που δίχως επιστημονικά επιχειρήματα μα μόνο με κραυγές παραπληροφόρησης, προσπαθούν να ακυρώσουν το έργο μας στης Φύσης τα πράγματα. Και δεν είναι μόνο αυτά. Η υπουργός μας και οι σύμβουλοι της ξεχνούν ή δεν θέλουν να θυμούνται ότι, κι εμείς οι κυνηγοί είμαστε μέλη της ελληνικής κοινωνίας και απαιτούμε ίση και δίκαιη μεταχείριση. Δεν είμαστε κατώτερα όντα όπως αφήνουν να φανεί μέσα από διάφορα λιβελλογραφήματα.
Όμως, δεν σκέφτομαι έτσι. Και αν τον συναντήσω πάλι στην παραλία, μπορεί να κουβεντιάσουμε για χίλια δύο μικροπράγματα, αλλά για το κυνήγι δεν θα μιλήσουμε. Υπάρχουν άλλοι, οι εκπρόσωποί μας, που μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα από εμένα τα προβλήματά μας. Και υπάρχουν τα αρμόδια όργανα, που σαν πολίτης έχω κάθε δικαίωμα να στέκομαι κριτικά απέναντι στις αποφάσεις τους, όμως δεν έχω δικαίωμα να αποφασίζω εγώ αντ’ αυτών.
Το χαμένο στοίχημα
«Ευκαιρία είναι, ζήτησε του να σου δώσει συνέντευξη!», συνέχιζε απτόητος ο φίλος. Γέλασα. Σκέφτηκα ένα email που είχα στείλει προ μηνών στην υπουργό μας και ζητούσα με ευγένεια να μου δώσει μία συνέντευξη για λογαριασμό του περιοδικού. Το ωραίο εδώ, δεν είναι ότι δεν μου έδωσε συνέντευξη η υπουργός μας αλλά το ότι ποτέ δεν έλαβα μία έστω απάντηση στο μήνυμά μου – όπως τουλάχιστον η ευγένεια ορίζει. Φαίνεται πως το σύστημα λειτουργεί μέχρι εκεί που επιτρέπουν οι πράσινοι σύμβουλοι της υπουργού μας. Το χειρότερο δε, ήταν ότι έχασα και στοίχημα από τον διευθυντή του περιοδικού τον Απόστολο Αντωνάκη που μου είχε πεί: «χάνω καφέ ότι δεν θα λάβεις καμία απάντηση ποτέ!». Και δυστυχώς το κέρδισε!
Είναι δύσκολο το έργο σας και δυστυχώς περνά αναγκαστικά πάνω από τις δικές μας πλάτες. Γι’ αυτό όμως κολυμπάμε, για να αντέχουμε τα δύσκολα και να καθαρίζουμε το μυαλό μας απ’ όσα στραβά μας έφτασαν στον πάτο. Εσείς καλείστε να φανείτε πραγματικός ηγέτης στην δύσκολη ώρα που το καράβι βουλιάζει – κι εγώ καλούμαι να μάθω να κολυμπάω σε καθαρότερα νερά. Και οι δυό μας καλούμαστε να κλείσουμε οριστικά τον βούρκο όχι μόνο του Σχοινιά που μολύνει την περιοχή – αλλά αυτόν της πολιτικής και οικονομικής εξαθλίωσης. Και δυστυχώς συνένοχοι στον κατήφορο της χώρας μας, είμαστε και οι δύο.
=============================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
