Δεν γνωρίζω τι θα ανακοινώσουν οι ειδικοί, εμπειρικά
όμως, έχω να δηλώσω ότι τα γουρούνια φέτος είναι πάρα πολλά, περισσότερα από
κάθε άλλη φορά. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά έχουν απλωθεί σε νέους τόπους τα
τελευταία χρόνια όπως για παράδειγμα ο Ταΰγετος.
Αυτά για την Πελοπόννησο που γνωρίζουμε τους κάπρους
και μας γνωρίζουν καλά…. Μα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, η πληροφόρηση από φίλους
μιλά για μεγάλες αυξήσεις των πληθυσμών. Και τι ειρωνεία…. τώρα που οι κάπροι
σεργιανίζουν ανεμπόδιστα χέρσους και καλλιεργημένους τόπους, εμείς με δυσκολία
πάλι θα βγούμε στο βουνό – αφού η ζωή έγινε δυσβάστακτη σε οικονομικό επίπεδο.
Το κακό με όλους αυτούς τους μεγάλους και μικρούς
οικονομολόγους που προτείνουν, προβλέπουν, προφητεύουν κτλ. είναι ότι όλοι μα
όλοι τους ξεπήδησαν σαν βδέλλες και κόλλησαν στη ζωή μας, προερχόμενοι από την
ίδια σχολή, αυτή του Σικάγου – και
δυστυχεί ο κόσμος χάριν του ακραίου και αντικοινωνικού φιλελευθερισμού. Κυνηγοί
είναι και οι καθηγητάδες αυτοί και βάλθηκαν να εξολοθρεύσουν τον άνθρωπο.
Κυνηγοί, ντυμένοι με την προβιά του επιστήμονα.
Και τρομάζουν τον κόσμο, τρομάζουν τις κυβερνήσεις,
τρομάζουν κάθε ζωντανή ύπαρξη πάνω στη γη, χάριν της ελεύθερης αγοράς και
βεβαίως των καλών και σεμνών τραπεζιτών.
Πραγματικά άλλαξε πολύ ο κόσμος αφού οι πολιτικοί άφησαν το πεδίο τους
στους τραπεζίτες – και φυσικά άλλαξε προς το χειρότερο. Λεφτά δεν έχουμε γιατί
μας τα πήραν όλα, να είμαστε καλά όμως (όσο μπορούμε) γιατί έχουμε πολλά να
δούμε και να ζήσουμε ακόμα με όλους αυτούς τους αλήτες και τους εγκληματίες που
θρέφονται με ζεστό ανθρώπινο αίμα.
Το κυνήγι, ειδικά φέτος, επιβάλλεται λέω, για ένα
παραπάνω λόγο, για να βγούμε στο βουνό, να ξεφύγουμε έστω και για λίγο από αυτά
που μας πληγώνουν. Να πάρουμε το σακίδιο μας με τις απαραίτητες προμήθειες και
να χαθούμε στα μονοπάτια του δάσους, να ιδρώσουμε από την ανηφοριά και να
διώξουμε τις τοξίνες του σώματος και του μυαλού. Μπορεί ακόμα να είμαστε
αιθεροβάμονες και ακραίοι – αφού πιστεύουμε ότι η φύση ή το νερό της, μας
ανήκουν, αλλά θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε έτσι, μη ξεχνώντας ούτε λεπτό τις
καταβολές μας – που τον άνθρωπο τον θέλουν όρθιο και περιπατητή και όχι
σκυμμένο και χαμένο στη ψεύτικη ζωή.
«Είναι ακραίοι όσοι πιστεύουν ότι το νερό είναι
δημόσιο αγαθό», δήλωνε προ ημερών κορυφαίος οικονομικός παράγοντας της Ευρώπης,
και δεν βγήκε ένας να του αντιμιλήσει και να του πεί: «άει χάσου βρε σούργελο».
Όλοι άκουσαν με «προσοχή» τη δήλωση του παράγοντα και την αναπαρήγαγαν
ασχολίαστη. Κυνηγός και αυτός, που του αρέσει το φρέσκο αίμα, βαμπίρ, που
καθορίζει τις τύχες μας. Και που σιγά- σιγά μαθαίνουμε ότι τα πάντα πάνω σε
αυτή τη γη, ανήκουν σε αυτούς και όχι σε όλους.
Με την επικρατούσα λοιπόν άποψη αλλά και λογική, και
η νέα Ρυθμιστική που όπου να είναι θα δημοσιευτεί, χάρη θα μας κάνει που θα μας
επιτρέπει να κυνηγάμε ακόμα – με όλες φυσικά τις απαγορευτικές διατάξεις της. Και
κάθε καινούρια κυνηγετική περίοδο θα έχουμε μπροστά μας περισσότερες
απαγορευτικές διατάξεις. Και θα τις δεχόμαστε για να μην χαλάσουμε την καλή
εικόνα μας αφενός και αφετέρου για να μην ταράξουμε τα ήρεμα νερά. Διότι, κακά
τα ψέματα, ο κόσμος στο σύνολό του παρακολουθεί με δέος και με σιωπή όλα όσα
συμβαίνουν στη ζωή του – πόσο μάλλον στο κυνήγι, που στο άμεσο μέλλον θα
θεωρείται και αυτό ελιτίστικο χόμπυ και μόνο.
32 τρις δολλάρια είναι κρυμμένα στα σεντούκια
φορολογικών παράδεισων του κόσμου όλου, αλλά εμείς και οι συνταξιούχοι θα
κάνουμε «υπομονή» διότι πώς να το κάνουμε, φάγαμε κι εμείς, ψίχουλα, αλλά
φάγαμε, αφού μπορούμε ακόμα και στεκόμαστε όρθιοι και ζωντανοί.
Το κυνήγι λοιπόν είναι η αφορμή, είναι η ανάγκη μας
για το αντάμωμα με την αληθινή ζωή, είναι η διέξοδος από την καυτή μας
καθημερινότητα. Μπορεί το κυνήγι να μην λύνει προβλήματα, οξύνει όμως τον νου
και τον κρατά στέρεο από τις καταιγίδες των σκουπιδιών που μας βομβαρδίζουν οι
έχοντες και κατέχοντες. Και όσο το μυαλό μας δουλεύει καλά, όσο εμείς περπατάμε
και ιδρώνουμε, υπάρχει ελπίδα. Γιατί αν σταματήσουμε το κυνήγι επειδή το θέλει
μια κάστα βρώμικων φορέων, δεν θα είναι ήττα για το κυνήγι, θα είναι πολλά
περισσότερα πράγματα που αγαπάμε και μαζί τους μάθαμε να πορευόμαστε.
=================
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012.
