Ο άνθρωπος γεννήθηκε επαναστάτης, αλλά οι
επαναστάτες μπορούν να είναι ευτυχείς; Ας
κοιτάξουμε όλοι γύρω μας, ένα βλέμμα, αλήθεια τι πιστεύουμε, οι εικόνες που
έρχονται στα μάτια μας, να είναι άραγε η αληθινή ζωή; Ή μήπως τάχα, η ζωή μας
πήρε στραβό δρόμο και δεν αντέχουμε να σηκώσουμε το κεφάλι να δούμε τα λάθη
μας; Και αν είναι έτσι, ποιος να φταίει; Οι άλλοι; Εμείς ποτέ;
Μπορεί όμως να είναι και διαφορετικά τα πράγματα, η
απλότητα να περνά από μπροστά μας αλλά που να περισσέψει καιρός για να
ασχοληθούμε μαζί της. Να είναι άραγε η απλότητα του βίου μας ένα σημαντικό βήμα
προς τα εμπρός; Μα πώς να αντέξουμε την
απλότητα όταν μάθαμε να είμαστε άπληστοι, αχόρταγοι, κυνηγοί άχρηστων πραγμάτων
υλικών και πνευματικών;
Υπάρχει ελπίδα, μία χαραμάδα στο βράχο που φεγγοβολάει,
μια ακτίνα ήλιου που σκίζει την αιθαλομίχλη της πόλης, το αθώο χαμόγελο ενός
παιδιού, το κούνημα της ουράς ενός αδέσποτου σκύλου. Εμείς όμως, την θέλουμε τη
ζωή αυτή μακριά από τα σκουπίδια που την έχουν κατακλύσει;
Κάποιοι ίσως, ελάχιστοι, ναι, και αυτοί είναι
κυνηγοί. Όχι όλοι οι κυνηγοί, δεν βγαίνουμε όλοι στο βουνό για τον ίδιο λόγο.
Δεν είμαστε όλοι έμποροι φρέσκου κρέατος, δεν κλέβουμε τον διπλανό μας επειδή
«έχει» ενώ εμείς δεν έχουμε, Δεν
βρίζουμε την «κοινωνία την κακούργα», και δεν ασελγούμε με τις πράξεις μας κατά
της Φύσης.
Κυνηγός σημαίνει πολλά πράγματα που τον διέπουν,
όπως η λογική, η ηθική – γιατί όχι - και δεν ηθικολογώ. Αλλά να σκέφτεσαι
λογικά σήμερα, θα σε πουν παράλογο, να σκέφτεσαι ηθικά, θα σε πουν ανήθικο. Στο
κυνήγι μας όλα μπορούν να συμβούν, όλα είναι δυνατά – αν ακολουθούμε τους
κανόνες τους φυσικούς. Και λέγοντας κυνήγι, δεν νοείται η εξόρμηση με ή άνευ
σκύλου στο βουνό προς την αναζήτηση
θηράματος μόνο – αλλά όλες σχεδόν οι εκφάνσεις της ζωής μας, στην
καθημερινότητά μας. Τα πάντα είναι κυνήγι.
Και είναι τέχνη μεγάλη το να θηρεύεις τη πανίδα του
δάσους, όπως τέχνη περισσή είναι και η εκδορά ενός θηράματος. Πεζά πράγματα έ;
Ασφαλώς όχι. Τέχνη ζηλευτή είναι και η κατανόηση μιας πατημασιάς στο φρέσκο
χώμα, αυτή η αναζήτηση του ίχνους, και η ερμηνεία της πορείας του. Γιατί
ακολουθώντας ένα αχνάρι, δεν ψάχνεις μόνο για το θήραμα, δουλεύουν συνάμα όλες
σου οι αισθήσεις για την αναζήτηση της ζωής.
Και είναι τέχνη η πορεία της ζωής, η δυσκολότερη
ίσως μα και η πιο ελπιδοφόρα. Διότι, όταν σκύβεις στο μουσκεμένο χώμα για να
διακρίνεις την παρουσία του θηράματος, αυτόματα σηκώνεσαι και μυρίζεις τον
καιρό, το κεφάλι σου κοιτάζει ψηλά – και αυτή είναι η ελπίδα, η πορεία, με το
κεφάλι πάντοτε ψηλά, επειδή η φύση μας γέννησε επαναστάτες και όχι δούλους.
Το κυνήγι είναι ο ύμνος της ζωής, η ξαστεριά του
ουρανού, το ατέλειωτο ταξίδι στο επέκεινα. Δεν υπάρχει τέλος, διότι δεν υπάρχει
Αρχή για να το δώσει, εκτός από τη φύση. Και η φύση, σαν δημιουργός, έχει
κανόνες, μέσα στην αταξία, στο χάος, υπάρχουν κλείδες που ανοίγουν τον δρόμο.
Όμως όχι, οι δρόμοι της πόλης και οι πλατείες, τα ωραία πάρκα και οι ζωολογικοί
κήποι, είναι η παρακμή της ζωής μας, δεν είναι η πρόοδος, είναι η αβάσταχτη
φυλακή μας. Το ζώο, το κάθε ζώο, γεννήθηκε για να κυκλοφορεί ελεύθερο στο
φυσικό του περιβάλλον, να κυνηγά για την τροφή του, να σκοτώνει γι’ αυτήν, να
συνευρίσκεται ερωτικά με τον σύντροφό του, να πεθαίνει από φυσικά αίτια ή από
ζώο δυνατότερο. Εμείς όμως, για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας, φυλακίσαμε την
πανίδα μέσα σε συρματοπλέγματα, τα ταΐζουμε, τα ποτίζουμε, τα φτιάξαμε ζώα
μαλθακά, τους αφαιρέσαμε την άγρια φύση τους. Από κυνηγούς τα κάναμε όντα
αδύναμα και απόλυτα ελεγχόμενα. Εγκληματήσαμε χάριν της «ζωοφιλίας μας».
Το κυνήγι, η ολική επαναφορά στις αξίες της ζωής,
είναι ο δρόμος ο τραχύς, ο δύσβατος, ο ανηφορικός. Είναι η επίπονη προσπάθεια
για να φτάσεις ψηλότερα. Ένα κυνήγι συνεχές η ζωή – άλλοι το είπανε ανθρώπινο
δράμα, όμως όχι, ένα ερωτικό παιχνίδι είναι που αρχίζει με πόνο και τελειώνει
με σιωπή. Και όσοι είναι κυνηγοί, καταλαβαίνουν από τη δύναμη της σιωπής, που
θεριεύει και γίνεται σεισμός, έκρηξη που κατακαίει, και κάνει τους ανθρώπους
από δούλους επαναστάτες …
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013.
