Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Επιλογές & Εκλογές ...

Υπάρχουν κυνηγετικοί σύλλογοι – λίγοι θέλω να πιστεύω, που το μόνο που κάνουν είναι να φέρουν απλά το πρόθεμα «κυνηγετικός». Από εκεί και πέρα ουδέν, καμία δραστηριότητα, καμία ενημέρωση των μελών, ουδεμία προοπτική.
 
     Αυτό συμβαίνει σε μικρούς συλλόγους (με λίγα μέλη) και έχει παρατηρηθεί το θλιβερό φαινόμενο, ακόμα και οι συνελεύσεις και οι εκλογές, να γίνονται από την «παρέα» που θέλει να κρατά διακαώς τα κλειδιά ενός συλλόγου, μόνο για το πρεστίζ και ως εκεί.
     Υπάρχουν ασφαλώς και μεγαλύτεροι σύλλογοι – και ένας από αυτούς και ο Κυνηγετικός Σύλλογος Αμαρουσίου, ο μεγαλύτερος της Αττικής και από τους μεγαλύτερους συλλόγους της Ελλάδας, που για είκοσι περίπου χρόνια βρισκόταν σε τέλμα, σε αδράνεια, κυριολεκτικά στην ανυπαρξία. Ευτύχησε όμως ο σύλλογος αυτός και από το 2011 και εντεύθεν, η αιρετή διοίκηση του Απόστολου Αντωνάκη και των συνεργατών του, οδήγησαν τον ιστορικό σύλλογο στην επικαιρότητα και σε δράσεις που αρμόζουν σε σοβαρούς κυνηγετικούς συλλόγους και υπεύθυνους κυνηγούς.
     Η κυνηγετική οικογένεια, μικρογραφία και αυτή της κοινωνίας μας, για πολλά χρόνια, δεκαετίες ίσως, αφέθηκε σε χέρια ανίκανα να την οδηγήσουν με όραμα και σχέδιο μπροστά, στη προκοπή και στη προσφορά. Οι εξαιρέσεις πάντα υπήρχαν - και σήμερα, στην εποχή μας, έχουν πληθύνει οι σύλλογοι που έχουν αντιληφθεί ότι έργο τους δεν είναι μόνο η έκδοση της κυνηγετικής άδειας, αλλά και η συνεχής προσφορά στην κοινωνία. Και ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι φρέσκα μυαλά ανά την Ελλάδα, έχουν αρχίσει να διοικούν, να πατάνε στέρεα σε άλλα μοντέλα, μακριά από εκείνα τα παλιομοδίτικα της μικροπολιτικής.  
     Οι δύσκολες εποχές μας όπου ο κυνηγός και το ελεύθερο κυνήγι βάλλονται από πολλά μέτωπα, απαιτούν και διαφορετική αντιμετώπιση, και η κάθε απάντηση πρέπει να είναι τεκμηριωμένη, με επιστημονικό υπόβαθρο, άμεση, λιτή, συγκεκριμένη, ουσιώδης. Αυτό επιτάσσει η εποχή μας που θέλει να ξεφύγει δια παντός από παθογένειες παρελθόντων χρόνων.
    Ο Απόστολος Αντωνάκης, είναι ένας από αυτούς τους κυνηγούς, που, με τους σωστούς συνεργάτες του, μπορεί να κινηθεί στο μέλλον, και να προσφέρει πολλά στο σύλλογο του που μέχρι πρότινος ήταν τύποις και ουσία ανενεργός. Ενδεχομένως – και είναι φυσικό άλλωστε, να δεχθεί και φίλιες μαχαιριές. Και αυτές μέσα στο παιχνίδι είναι όταν οι άνθρωποι φέρονται ανώριμα και επιπόλαια. Όπως καλή ώρα κάποιοι συνάδελφοι που ιδρύοντας κυνηγετικό – κυνοφιλικό σύλλογο στην Αττική, και γνωρίζοντας ότι στην Αττική, βάση της ισχύουσας νομοθεσίας δεν χωρούν άλλοι σύλλογοι, προσπαθούν με πλάγιες οδούς, με παραπολιτικές πρακτικές να αποκτήσουν μία ακόμα σφραγίδα, μη αντέχοντας ενδεχομένως ότι υπάρχουν κυνηγοί άξιοι περισσότερο από αυτούς.
     Απόλυτα θεμιτό είναι να θέλει κάποιος να διοικήσει έναν κυνηγετικό σύλλογο, και υγιές λέω πως είναι. Αρκεί αυτός ο κάποιος, να έχει το μεράκι, τη γνώση, το χρόνο, και τη θέληση για προσφορά. Όχι όμως ακόμα μία «παρέα» μόνο και μόνο επειδή θέλει να πάρει τη θέση του Χαλίφη. Αυτό δεν είναι υγιές αλλά άρρωστο. Και ειδικότερα, όταν οι ευεργετούμενοι από την «παρέα», χτυπούν πισώπλατα τον ευεργέτη τους! Αυτοί οι ίδιοι σε νοοτροπία, που μέχρι πρότινος τον επευφημούσαν!  
    Υπάρχουν Αντωνάκηδες στην Ελλάδα, υπάρχουν απλοί στρατιώτες της προσφοράς – όπως υπάρχουν και στρατηγοί της μιζέριας. Εμείς, δεν νοιαζόμαστε ποιος θα είναι μπροστά αλλά πως θα είναι. Στο κυνήγι, στον κυνηγότοπο ειδικότερα, εξακολουθεί και λειτουργεί με τρόπο θαυμαστό η ισότητα, η αδελφοσύνη, η συντροφικότητα,  η απουσία της τάξης (της πολιτικής μας ζωής) και όλοι, όποιοι και αν είναι, πλούσιοι ή φτωχοί, πρωθυπουργοί ή εργάτες, δεκανείς ή στρατηγοί, δεν ξεχωρίζουν. Δεν θέλουν να ξεχωρίζουν γιατί έχουν πολύ ψηλά το αίσθημα της αλληλεγγύης, της αγάπης τους για τη φύση και το βουνό.
     Και μακάρι, να αποφασίσουν σαν τον Απόστολο Αντωνάκη και άλλοι κυνηγοί (γιατί υπάρχουν πολλοί), να εκτεθούν για χάρη μας, να τρέξουν για εμάς, να μας αντιπροσωπεύσουν επάξια, να δώσουν στο κυνήγι μας και στην αγάπη μας γι’ αυτό τη θέση που του αξίζει. Πέρα από αυτά, ας μην ξεχνάμε ότι η πρακτική της «παρέας» και της αδιαφάνειας, δεν απέδωσε. Συρρίκνωσε το κυνήγι μας, έκρυψε την προσφορά μας, μας έκανε υπόλογους και δακτυλοδεικτούμενος στην κοινωνία. Ενώ έπρεπε να μας έκανε περήφανους. 
     Χρειαζόμαστε εργάτες και μπροστάρηδες σαν τον Απόστολο Αντωνάκη. Όπως χρειαζόμαστε και την πλήρη απουσία στεγανών και την κρυψίνοια πολιτική που άλωσαν για μεγάλο διάστημα το χώρο μας.  
     Γι’ αυτό σου λέω Απόστολε, προχώρα. Εσύ και οι συνεργάτες σου μπορείτε. Και εμείς οι κυνηγοί, μέλη του ιστορικού συλλόγου Αμαρουσίου, θέλοντας τον σύλλογό μας και πάλι μπροστά στη κοινωνία και στα κυνηγετικά δρώμενα, σε στηρίζουμε.
 ==============
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 29 Μαΐου 2013