Παλαιότερα ήμασταν όλοι μπασκετολόγοι (ας είναι καλά
ο Νίκος Γκάλης και η τότε παρέα του), μετά, γίναμε αναλυτές και κριτικοί επί
παντός, είτε αυτό ήταν πολιτική, είτε πόλεμος, είτε τέχνη, είτε οτιδήποτε μας
έφτιαχνε τη διάθεση για οργή, θυμό, απογοήτευση κτλ. Ά ναι, και αναλυτές
χρηματιστηρίων, μην το ξεχάσω το εθνικό μας σπορ.
Σήμερα έχουμε την ΕΡΤ και τις συνέπειες μίας
επιπόλαιης και άδικης απόφασης, να κατεβάσουν τους διακόπτες της, μη μπορώντας
οι κυβερνώντες να λύσουν τον γόρδιο δεσμό της. Και επέλεξαν την Αλεξάνδρεια
λύση, όπου δεν μπορεί η λογική και η θέληση, μπορεί το μαχαίρι, η βία, το σοκ.
Καλά, μας ενημέρωνε η δημόσια τηλεόραση όπως λέγουν
όλοι τώρα οι φίλοι της αλλά και οι στερνοί εχθροί της; Όχι βέβαια, από της
ιδρύσεως της σαν ΕΙΡ την προπολεμική εποχή μέχρι και των ημερών μας – και
περνώντας μέσα από θύελλες πολέμου, ναζιστικής κατοχής, εμφυλίου, δικτατορίας,
μεταπολιτευτικής περιόδου, ποτέ μα ποτέ δεν στάθηκε η δημόσια ΕΡΤ στην αληθινή,
στην απρόσκοπτη ενημέρωση του Έλληνα πολίτη. Πάντα, μέχρι των ημερών μας,
έκαναν τα «παιχνίδια τους» οι εκάστοτε κυβερνώντες. Η κάθε κυβέρνηση και η κάθε
κομματοκρατία.
Μέσα όμως στην ζοφερή ενημέρωση που μας παρείχε η
ΕΡΤ, υπήρχαν εκπομπές ή προγράμματα που έσωζαν όσο μπορούσαν τον χαρακτήρα της
– την υπηρεσία της δηλαδή στις ανάγκες μας. Και ευτύχησε η κρατική ραδιοφωνία
αλλά και εμείς κατ’ επέκταση, και, ο Μάνος Χατζηδάκης δημιούργησε το Τρίτο
Πρόγραμμα – αληθινή όαση στην ερημιά της πολιτιστικής Ελλάδας. Υπήρξε και η
Φωνή της Ελλάδας, που έφτανε σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε υπερπόντιο
θαλασσοπόρο που περίμενε να επιστρέψει στην Ιθάκη του, σε κάθε Έλληνα της
μετανάστευσης και του νόστου. Μέσα από τις συχνότητες των βραχέων και των
μεσαίων – με τους ήχους του πραγματικού ραδιοφώνου. Και η ΕΡΑ2 στη ζώνη του
σαββατοκύριακου είχε την αγνή Στρουμπούλη με τα παραμύθια της για μικρούς και
μεγάλους. Και άλλες εκπομπές ακόμα, αξιολογότατες, φτιαγμένες από άξιους
παραγωγούς και δημοσιογράφους.
Και βέβαια, στην πρωινή ζώνη του σαββατοκύριακου,
στην ΕΡΑ σπορ, υπήρχαν οι «ελληνικές ιχνηλασίες», δίωρη πρωινή εκπομπή για το
κυνήγι στην Ελλάδα. Πανελλαδικής εμβέλειας εκπομπή, που τα σαββατοκύριακα, τις
ώρες που πηγαίναμε ή είχαμε φτάσει στους κυνηγότοπους, μας ένωνε με συναδέλφους
από την Θράκη και την Ήπειρο, από την Μακεδονία και τη Ρούμελη, από τη Θεσσαλία
και το Μοριά, από το Αιγαίο και το Ιόνιο, από την Κρήτη και όπου αλλού υπήρχε
ελληνική φωνή. Και την εκπομπή εκείνη δεν την αγάπησαν μόνο κυνηγοί, αλλά
πολλοί περισσότεροι άνθρωποι που είχαν δίψα για πράγματα άγνωστα σε αυτούς και
που δεν είχαν οικολογικές παρωπίδες. Χάθηκε
όμως η εκπομπή αυτή, σταμάτησε για την ακρίβεια λόγω της οικονομικής κρίσης.
Ιδιωτική παραγωγή ήταν, δεν βάρυνε το δημόσιο ταμείο. Και έκλεισε τον κύκλο
της. Όπως κάθε μέρα τον κλείνουν χιλιάδες καταστήματα που δεν βασίζονται στην
ασφάλεια του δημόσιου κορβανά.
Τι θέλω να πω; Ότι με την ενημέρωση που μας παρείχε
η ΕΡΤ όλα αυτά τα χρόνια, δεκανίκι στάθηκε της εξουσίας και όχι αναδεικνύοντας
τα προβλήματα της κοινωνίας μας (πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων). Και αυτοί που φωνασκούν σήμερα για το
δικαίωμα στην ενημέρωση, τόσα χρόνια δεν μας το παρείχαν. Τώρα που η απαράδεκτη
πολιτική της τριτοκομματικής και του ίδιου του πρωθυπουργού τράβηξε τον
διακόπτη και εμφανίστηκε η μαύρη οθόνη, επί των ημερών της λειτουργίας της η
οθόνη ήταν πάντα γκρίζα.
Η υποκρισία περισσεύει σε αυτό το τόπο. Αλλά με
αυτήν δεν υπάρχει πρόοδος. Ούτε με καθεστωτικές αντιλήψεις, πόσο μάλλον με
«πράξεις νομοθετικού περιεχομένου». Η δημόσια τηλεόραση και ραδιοφωνία είναι
αγαθό, και το πληρώνουμε με χαρά λέω. Και πέρα από αυτά που μας πληγώνουν όλους
απ’ όποια πλευρά και αν σταθούμε, ακόμα και αυτό το γκρίζο της ΕΡΤ, ήταν
ανεκτό. Και ας έχουν καταστρέψει οι συνδικαλιστές και τα παρωχημένα καταστατικά
σωματείων ότι έχει να κάνει με τον πλουραλισμό και την ελεύθερη διακίνηση της
πληροφορίας και της ενημέρωσης μέσα από κρατικούς διαύλους και κανάλια.
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι του Ελεύθερου Τύπου την
Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013
