«Δεν
γίνεται φίλε, δεν μπορεί να το συλλάβει ο νούς μου ότι σκοτώθηκε ακόμα ένας
κυνηγός, όχι μόνο από το βόλι άλλου κυνηγού, αλλά κυρίως γιατί, υπάρχουν τόσοι
πολλοί στην κοινωνία σας που αγνοούν να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Είναι
εντελώς απαράδεκτο να μην γνωρίζει ο κυνηγός τα απολύτως έστω βασικά σε
περιπτώσεις τραυματισμών στο κυνήγι του. Όποιες κι αν είναι αυτές οι
περιπτώσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πέθανε ο άνθρωπος αυτός από αιμορραγία,
αρνούμαι να αντιληφθώ ότι δεν βρέθηκε ένας, έστω ένας από τους συναδέλφους του
να του δέσει το τραύμα για να ελαττώσει το ξεμάτωμα. Και μη μου πεις ότι
χτυπήθηκε η κεντρική αρτηρία, διότι στον τραυματισμό εσύ ή ο κάθε ένας, δεν
βλέπει την κεντρική αρτηρία αλλά αίμα, πολύ αίμα. Και είναι ντροπή σας που δεν
κάθεστε στα θρανία να μάθετε τις πρώτες βοήθειες. Είναι μεγάλη η ντροπή των
συλλόγων σας, που δεν θεσπίζουν σεμινάρια υποχρεωτικά ανά τρίμηνο ή εξάμηνο» .
Ήταν πολύ οργισμένος ο καλός μου φίλος ο γιατρός όταν μου
έλεγε τα παραπάνω λόγια στο τηλέφωνο – και ο λόγος του, πραγματικός και
στέρεος, έβγαζε περισσότερη οργή από την ξύλινη ανακοίνωση του προέδρου του
Κυνηγετικού Συλλόγου της Τρίπολης.
Υπήρξε ένας νεκρός, που ας σημειωθεί, ήταν ένας λαμπρός
επιστήμων, καθηγητής στα ΤΕΙ της Πάτρας, ένας θαυμάσιος άνθρωπος, φύσει και
έργω ευγενής, «ο καλύτερος μου καθηγητής στο Πανεπιστήμιο» όπως μου είπε ένας
πρώην φοιτητής του, «τόσο ευγενικό άνθρωπο δεν έχω συναντήσει ποτέ στο βουνό
και στο κυνήγι», όπως μου είπε ένας άλλος φίλος μου κυνηγός – που πριν από το
μοιραίο γεγονός, είχαν συναντηθεί στο βουνό – γιατί ο Φώτης Ηλιόπουλος από την
Καπελίτσα της Ηλείας, είχε πάρει λάθος δρόμο ψάχνοντας να βρει την ομάδα που θα
κυνηγούσε γουρούνια και αντί να φτάσει στην Αράχωβα, βγήκε στο Βλόγγο. Λαγοκυνηγός
ήταν αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος και δέχθηκε το κάλεσμα φίλου του να πάει στην
ορεινή Αρκαδία για γουρούνια, με την ομάδα του Τάσου του Θεοδωρόπουλου του
αραχωβίτη. Ο θανάσιμος τραυματισμός συνέβη στα βόρια της Αράχωβας, προς το
Λυκούρεσι, και συγκεκριμένα πολύ κοντά στον οικισμό Πετρουλέϊκα.
Δεν γράφω με οργή αλλά με θλίψη. Για ένα λόγο επιπλέον. Η
στιγμή το έφερε και είδα τον θανάσιμα τραυματισμένο κυνηγό την ώρα που το
ασθενοφόρο τον παραλάμβανε από ένα τζιπάκι Jimmy ακριβώς στο γεφύρι του Σαρά – ανάμεσα Δημητσάνα και
Καρκαλού κατά το μεσημέρι του Σαββάτου που πήγαινα στο χωριό μου. Την στιγμή
εκείνη που όλα εξελίσσονταν αστραπιαία μπροστά μου, δεν διέκρινα αν ο κυνηγός
ήταν ακόμα ζωντανός ή νεκρός. Μετά από λίγο όμως έμαθα ότι ήταν νεκρός.
Δεν θέλω να αποδώσω ευθύνες σε κανένα, όπως κάνει με την
ξύλινη ανακοίνωσή του ο πρόεδρος της Τρίπολης. Αλλά θέλω να πω σε αυτόν (που
δεν τον γνωρίζω προσωπικά), αλλά και σε όλους τους προέδρους της Ελλάδας, στον
πρόεδρο της κεντρικής Ομοσπονδίας και στους άλλους προέδρους των Ομοσπονδιών,
πως ναι, είναι ντροπή που δεν προγραμματίζετε σαν επίσημοι φορείς που
είστε, σεμινάρια, μαθήματα εφ’ όρου ζωής για κυνηγούς με τις πρώτες βοήθειες.
Και ναι, αφού μιλάτε για νόμους, να θεσπίσετε ακόμα έναν: να υποχρεώνεται ο
κάθε κυνηγός να έχει στο αυτοκίνητό του οργανωμένο φαρμακείο. Με τα απαραίτητα
για τους όποιους τραυματισμούς, με ένεση ακόμα για αλλεργικό σοκ, και με όσα
χρήσιμα πρέπει να έχει ένα κινητό φαρμακείο.
Δεν θέλω να μείνω στα ευχολόγια αλλά στις πράξεις. Η
κοινωνίας μας είναι απαίδευτη, ο κυνηγός επίσης. Εμείς όμως φέρουμε μαζί μας
και όπλα – για τον λόγο αυτό έχετε υποχρέωση κ.κ. πρόεδροι να βγείτε από τον
εφησυχασμό και να προσφέρετε έργο ζωής, κυριολεκτικά.
Τον Φώτη Ηλιόπουλο δεν τον γνώριζα. Άκουσα όμως γι’ αυτόν
τόσα ζεστά και αληθινά λόγια, που είναι σαν να τον γνώριζα κι εγώ.
Καλό
σου ταξίδι αγαπητέ συνάδελφε. Εσύ ήσουν κυνηγός.
==============
Δημοσιεύθηκε στο "Κυνήγι" του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013.
