Αυτά άκουγα, ή μάλλον αυτή τη παραγγελιά πήρα, από
άνθρωπο που στο γιορτινό τραπέζι θέλει οπωσδήποτε να έχει και μπούτι
αγριογούρουνου. Τον κοίταξα καλά, και με σοβαρό ύφος του είπα: Μα και συ ζητάς
ένα μπούτι, το άλλο τι θα το κάνω; Να μου μείνει αμανάτι;
Δεν κατάλαβε φυσική την σκωπτική μου απάντηση ο
συνομιλητής μου. Και δεν είχα λόγους να του εξηγήσω πως παίρνουμε στο κυνήγι
μας το κρέας, αλλά και πόσο μας αναλογεί κάθε φορά που έχουμε θηρεύσει ένα
άγριο. Εκείνο που παρατήρησα δοθείσης της αφορμής, είναι πως το αγριογούρουνο
έχει μπει για τα καλά στην διατροφική συνήθεια του Έλληνα. Κι αυτό γιατί, εμείς
οι κυνηγοί του κάπρου, το κρέας που κάθε φορά μας αναλογεί, το προσφέρουμε σε
φίλους μας καλούς για να γευτούν κι αυτοί τις δικές μας χαρές και να νιώσουν
ίσως τους μεγάλους κόπους που απαιτούνται για την θήρευση του. Αλλά πάντοτε,
κάποιοι θα μείνουν παραπονεμένοι γιατί οι ποσότητες που θηρεύουμε δεν αρκούν
για όλους.
Η παραγγελιά που ανέφερα, προφανώς δείχνει άγνοια των
πραγμάτων. Ενδεχομένως να άκουσε ο συνομιλητής μου ότι πουλάνε άγριο και
σκέφτηκε να παραγγείλει κι αυτός. Δεν τον αδικώ, κάθε άλλο μάλιστα. Και πάλι,
πουλάνε μερικοί κυνηγοί ότι τους απομένει, αλλά αυτές είναι ποσότητες μικρές.
Και το κάνουν για να καλύψουν μέρος των εξόδων του κυνηγίου αυτού που σήμερα
δυστυχώς είναι αβάσταχτα. Υπάρχουν φυσικά και εκείνοι οι λαθροθήρες που την
στήνουν στα νερά και όπου θα πάει το γουρούνι για βοσκή, και καταστρέφουν ακόμα
και κοπάδια. Αυτοί έχουν άλλες «ανάγκες». Δεν το κάνουν ούτε για το γιορτινό
τραπέζι, ούτε για να προσφέρουν σε φίλους, ούτε για να κάνουν δωρεές σε απόρους.
Αυτοί είναι παράνομοι έμποροι, επαγγελματίες, που θέλουν μεγάλες ποσότητες για
να καλύψουν τη ζήτηση των πελατών τους, ή ακόμα για να προσφέρουν το εξαίσιο
έδεσμα στις ταβέρνες τους χρεώνοντας την μερίδα 20 και 25 ευρώ!
Εντυπωσιακό είναι επίσης, πόσος κόσμος googleάρει συνταγές για αγριογούρουνα. Και το λέω με επίγνωση,
βλέποντας τα στατιστικά στοιχεία από το blog που έχω. Οι περισσότεροι επισκέπτες έρχονται από το google αναζητώντας την καλύτερη συνταγή. Και σε ένα κυνηγετικό blog μετά έρχονται οι επισκέπτες για το κυνήγι. Δεν είναι
παράδοξο; Αν αυτό συνέβαινε πριν 10 χρόνια θα ήταν παράδοξο. Σήμερα όμως το
κυνήγι του κάπρου είναι διαδεδομένο. Και οι περισσότεροι έχουν ένα φίλο που
κυνηγά αγριογούρουνα.
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά ότι δεν καταναλώνω καθόλου
κρέας πλην από εκείνο του κυνηγίου. Αυτό συμβαίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Οι διατροφικές μου συνήθειες περιλαμβάνουν κρέας μόνο όταν επιτρέπεται το
κυνήγι. Τα σκουπίδια που έχουν μεγαλώσει με ένα σωρό δηλητήρια μόνο και μόνο
για να φουσκώσουν γρήγορα και να αποκτήσουν βάρος, δεν μου λένε απολύτως
τίποτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ζαρζαβατικά που αναπτύσσονται με χημικά
λιπάσματα. Εκεί η ζημιά είναι ακόμα μεγαλύτερη αφού καταστρέφονται και οι
υδροφόροι ορίζοντες.
Τελικά, στην χώρα μας, οικολογική συνείδηση έχουν ως επί
το πλείστον οι κυνηγοί – εκείνοι όμως που σέβονται τους κανόνες του κυνηγίου,
και ελάχιστοι οικολόγοι. Και να πω εδώ ότι οι πραγματικοί οικολόγοι, αυτοί οι
άνθρωποι που έχουν μελετήσει την φύση και την αγαπούν, δεν είναι αντίθετοι στο
κυνήγι. Το αντίθετο μάλιστα. Αντίθετοι και απόλυτοι είναι όσοι οικολογούν από
μακριά, άνθρωποι συνήθως της πόλης που ακόμα και αυτή τη βροχή τη θεωρούν
χαλαζόπτωση! Άνθρωποι δηλαδή που αγνοούν βασικά πράγματα της φύσης αλλά φεύ,
κόπτονται περί αυτής. Ας είναι. Τα δικαστήρια δεν είναι η λύση για το κυνήγι.
Και το γνωρίζουν πολλοί αυτό. Αλλά, έχουν ανάγκη μερικές φορές να αποκτούν
δημοσιότητα, να δίνουν ένα τόνο αναγνώρισης στη μιζέρια τους …
============
Δημοσιεύθηκε
στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013.
