Στο Ζαγόρι για ασκήσεις σιωπής …

Τον παλιό καιρό! τότε που το ιντερνέτ έκανε την εμφάνισή του και στην Ελλάδα, συμμετείχα σε ένα πρωτοποριακό για την εποχή site έχοντας μία μόνιμη στήλη που την είχα ονομάσει «Βουκολικά Μονοπάτια».

Μέσα από την αρθρογραφία μου έπλεκα μύθους και αλήθειες, έρωτες και μίση – μέσα από διαδρομές ορειβατικές, ανεβαίνοντας στα ψηλά βουνά της Ελλάδας. Και πιστεύω πως είμαι εν τέλει ένας τυχερός άνθρωπος αφού οι καιροί και οι θεοί το επέτρεψαν και αξιώθηκα να γευτώ, να γνωρίσω, να περπατήσω, να ερωτευτώ, σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα.

Πολλά Βουκολικά Μονοπάτια είχα αφιερώσει και για την Πίνδο, τις Ελληνικές Άλπεις,  την ραχοκοκαλιά της όμορφης πατρίδας μας. Περισσότερα ίσως και για το Ζαγόρι, το δυτικό (το περισσότερο τουριστικό) μα και το ανατολικό (Βωβούσα, Βάλια Κάλντα κτλ.), και έφτανε εκείνη η αφήγηση μέχρι την εσχατιά του μαγευτικού Έβρου, και έκανε στροφή στην Ροδόπη, στο Φαλακρό, στο Μπέλες μέχρι τον Γράμμο και τις πηγές του Αλιάκμονα, μέχρι εκεί που υπάρχει χώμα ελληνικό.

Στην περιοχή του Βοϊδομάτη και των γύρω χωριών είχαμε κοιμηθεί άπειρες φορές. Πότε στις όχθες του ποταμού, πότε στην πλατεία της Αρίστης – μεθυσμένοι από έρωτες, πότε στο Πάπιγκο, στον Ξενώνα του Κούλη Χριστοδούλου, πότε στο «παλάτι» της κυράς Αρσινόης[i] Παπαγεωργίου. Ακόμα και στα κρατητήρια της Αρίστης είχαμε κοιμηθεί φιλοξενούμενοι του αστυνόμου που δεν μας άφηνε να φύγουμε μεθυσμένοι μια φορά!

Μέσα στις τόσες εξορμήσεις μας προς την Αστράκα και τους Πύργους της, προς το Καταφύγιο και την Δρακόλιμνη, προς την Γκαμήλα και τον Καρτερό, προς τα αλπικά λιβάδια που μας έβγαζαν από την Λάκα του Τσουμάνη και την Ρωμιόβρυση στο Τσεπέλοβο και στα πισινά ζαγορίτικα χωριά, συναντήσαμε μια φορά στο Μεγάλο Πάπιγκο ένα ζευγάρι να περιμένει δίπλα από τις κίτρινες πινακίδες που πληροφορούν τον επισκέπτη: «Δρακόλιμνη 4.30 ώρες, Χάσμα του Έπους 2.30, Ορειβατικό Καταφύγιο 3.30 ώρες κτλ.

Η κυρία φορούσε γόβα στιλέτο με ένα ωραιότατο ταγιέρ. Μας ρωτάνε με ευγένεια: «το λεωφορείο για το Καταφύγιο τι ώρα περνά; Γνωρίζετε;».  Όχι, δεν γνωρίζουμε, απαντήσαμε και προχωρήσαμε πηγαίνοντας για το μονοπάτι που μας έβγαλε στις πηγές του Βοίδομάτη μέσα στην χαράδρα του Βίκου, κι από εκεί κάνοντας διάσχιση του ποταμού φτάσαμε στην Κόνιτσα (το μονοπάτι βγαίνει στις πέστροφες).

Με προβλημάτισε τότε η άγνοια της όμορφης άγνωστης κυρίας, αλλά ξέχασα γρήγορα το περιστατικό. Ήλθε και μου το θύμισε το δημοσίευμα του κυρίου Νότη Παπαδόπουλου που βρέθηκε στο Ζαγόρι και άκουγε πυροβολισμούς από κυνηγούς. Ενοχλήθηκε από την φασαρία και έγραψε ένα όμορφο άρθρο στην εφημερίδα του, αγανακτισμένος από το θράσος ενόπλων να βρίσκονται κοντά με αόπλους συμπολίτες μας. Και φυσικά, ο ένοπλος σαν πιο ισχυρός μένει, ο άοπλος φεύγει. Κάπως έτσι άφησε να κυλήσει το όμορφο άρθρο του.

Είναι φανερό πως μέσα από την συγκεκριμένη αρθρογραφία διακρίνεται η παντελής άγνοια των εκφάνσεων του Έλληνα πολίτη που μπορεί ακόμα να είναι και κυνηγός, και ας ενοχλείται ο συμπαθέστατος αρθρογράφος.

Ξέρετε πόσες φορές έχω δει εκδρομείς να επιστρέφουν στο άστυ και να πετάνε από τα αυτοκίνητα τους ότι μπορεί να φανταστεί κανείς; Γνωρίζετε πόσες χιλιάδες πλαστικά μπουκάλια νερού υπάρχουν στην διαδρομή από Κεχριές για Αρχαία Επίδαυρο; Ναι, εκεί που πάνε οι άνθρωποι να απολαύσουν την θεατρική τέχνη.

Όχι, δεν είναι ίδια παραδείγματα. Όμως, υποστηρίζω ότι ούτε ο καλός αρθογράφος γνωρίζει την ελληνική γη και την ζωή της. Όπως αυτός και η παρέα του πήγε σε ένα όμορφο μέρος να απολαύσει ένα διήμερο, έτσι και ο κυνηγός βγαίνει στο βουνό για να κυνηγήσει. Το βέβαιο – και δεν μας το λέει όμως, είναι ότι μπορούν και οι μεν και οι δε να απολαύσουν αυτό που τους αρέσει. Η ισχύς των όπλων, είναι ένα ισχυρό παραμύθι για τους κατοίκους των πόλεων, αλλά τόσο ισχυρό που χάνει την δυναμική του από Λόγο μονόπλευρο,  και μάλλον εμπαθή θα έλεγα.

  

 ==============

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2014.

---

[i] Έχουν περάσει χρόνια, αν κάνω λάθος στο μικρό όνομα της Κυράς, συγχωρείστε με.
 Στην φωτό, ανεβαίνοντας για την Δρακόλιμνη της Γκαμήλας έναν Σεπτέμβρη!