Οι κυνηγοί "οπλίζουν"

Του Απόστολου Αντωνάκη
Από την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος»

     Κινητοποιήσεις των 300.000 κυνηγών σε ολόκληρη την επικράτεια εντείνονται τις τελευταίες ημέρες, καθώς πλησιάζει η ημερομηνία εκδίκασης από το 5ο Τμήμα του ΣτΕ της προσφυγής ζωοφιλικής οργάνωσης κατά της Ρυθμιστικής Απόφασης για την άσκηση του κυνηγίου, που υπεγράφη τον περασμένο Αύγουστο από τον τότε υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Σωτήρη Χατζηγάκη.

     Σύμφωνα με τους εκπροσώπους των κυνηγετικών οργανώσεων, οι συγκεκριμένες προσφυγές αποτελούσαν και αποτελούν πάγια τακτική συγκεκριμένων ζωοφιλικών σωματείων τα τελευταία χρόνια.

     Ωστόσο, από την πλευρά τού μέχρι πρότινος αρμόδιου υπουργείου για θέματα θήρας -το Αγροτικής Ανάπτυξης - υπήρχε πάντοτε η αξιοκρατική βούληση να τίθεται άμεσα σε εφαρμογή μια τροποποιημένη Ρυθμιστική, ώστε να μην προκαλείται χάος στις τάξεις των κυνηγών και τις χιλιάδες επιχειρήσεις του χώρου.

    Απ' ότι διαπιστώνεται μέχρι στιγμής, δεν έχει εκφραστεί ανάλογη πολιτική βούληση από την πλευρά της υπουργού Περιβάλλοντος κ. Τίνας Μπιρμπίλη, η οποία – αντίθετα - συνεργάζεται συχνά με οικολογικές και ζωοφιλικές οργανώσεις.

    Οι εμφαινόμενες προθέσεις της κ. υπουργού έχουν ήδη ερμηνευτεί από την πλευρά των κυνηγών ως «σιωπηρό μήνυμα» σχετικά με τις επερχόμενες εξελίξεις.

    Τα όσα συζητούνται ή διαρρέουν από διάφορους κύκλους του υπ. Περιβάλλοντος έχουν ανησυχήσει, εκτός των 300.000 κυνηγών, και τους περίπου 3.000 επιχειρηματίες κυνηγετικών ειδών, οι οποίοι απασχολούν περισσότερους από 8.000 εργαζομένους.

Αλαλούμ με τις αρμοδιότητες

    Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, επικρατεί χάος, προς το παρόν, όσον αφορά στο θέμα μετάβασης αρμοδιοτήτων για τη διαχείριση των δασών - κατά συνέπεια και του κυνηγίου - από το Αγροτικής Ανάπτυξης στο Περιβάλλοντος.

   Οι δασοπόνοι και δασολόγοι που υπηρετούν στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και είναι επιστημονικά καταρτισμένοι στην εκμετάλλευση, στην προστασία και τη διαχείριση των δασών βρίσκονται σε αναμονή, καθώς εκπρόσωποί τους ζήτησαν συνάντηση με την υπουργό Περιβάλλοντος, η οποία έχει προφανώς θέσει σε άμεση προτεραιότητα της τις συζητήσεις με τις οικολογικές και ζωοφιλικές οργανώσεις.

   Το θέμα των αρμοδιοτήτων για τα δάση αποτελεί έναν πονοκέφαλο για τους ιθύνοντες, καθώς εμπλέκονται τρία υπουργεία, τα Αγροτικής Ανάπτυξης, Περιβάλλοντος και Οικονομίας, ενώ συνεμπλέκεται και το Οικονομικών. Σε ότι αφορά το κυνήγι, πιθανή ακύρωση της Ρυθμιστικής Απόφασης και μη έκδοσης νέαs τροποποιημένης συνεπάγεται σύμφωνα με τις κυνηγετικές οργανώσεις επιστροφή των τελών θήρας στους κυνηγούς, οι οποίοι θεώρησαν τις άδειες τους πληρώνοντας συγκεκριμένα ποσά για τη θηρευτική περίοδο από 20-8-2009 έως 28-2-2010. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, δηλαδή προσφυγές των κυνηγών στη Δικαιοσύνη, θα πρέπει να τους επιστραφούν αρκετά εκατομμύρια ευρώ

Διακομματική ασπίδα στις μεθοδεύσεις

    Σε κλίμα έντασης πραγματοποιήθηκε η έκτακτη Γενική Συνέλευση της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Στερεάς Ελλάδος & Κυκλάδων Νήσων. Σκοπός ήταν η αποτίμηση της όλης κατάστασης, η λήψη αποφάσεων για μαζικές κινητοποιήσεις, εφόσον απαιτηθεί, και η κατάθεση ψηφίσματος προς το υπουργείο Περιβάλλοντος και τη Βουλή των Ελλήνων. Τις διεργασίες παρακολούθησαν οι βουλευτές κ.κ. Κώστας Μαρκόπουλος, βουλευτής Ν.Δ. Ευβοίας και αντιπρόεδρος της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος του Κοινοβουλίου. Νίκος Καντερές, βουλευτής Ν.Δ. Περιφέρειας Αττικής, μέλος της ίδιας επιτροπής, η κ. Τόνια Αντωνίου, βουλευτής ΠΑΣΟΚ Φθιώτιδας, η οποία υπήρξε μέλος της ίδιας επιτροπής και ο αντινομάρχης Αν. Αττικής κ. Θόδωρος Γρίβας.

   Στις θέσεις που εξέφρασαν δήλωσαν ότι συμμερίζονται τις ανησυχίες των κυνηγών και τους θεωρούν ισότιμους πολίτες, οι οποίοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το περιβάλλον με έμπρακτο τρόπο.

    Ιδιαίτερα ο κ. Κ. Μαρκόπουλος δήλωσε πως «πρέπει να μιμηθούμε την Ευρώπη και να συνταχθεί ένα μόνιμο νομοθετικό πλαίσιο για το κυνήγι ώστε να μην απαιτούνται κάθε χρόνο ειδικές Ρυθμιστικές Αποφάσεις, οι οποίες αμφισβητούνται». Και οι τρεις δεσμεύτηκαν να μεταφέρουν στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής τις θέσεις των κυνηγών.

    Ωστόσο, ορισμένοι κυνηγετικοί εκπρόσωποι εξέφρασαν την αμφιβολία τους για την αποδοχή των αιτημάτων τους. Κάποιοι εξ αυτών υποστήριξαν ότι η αντικυνηγετική πολιτική του υπουργείου Περιβάλλοντος δεν είναι ανεξέλεγκτη, αλλά τελεί υπό τη συναίνεση του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Μεταφορά από την ιστοσελίδα http://www.gpeppas.gr/

Καφές στο σαλόνι ...

      Για πες μου εσύ που κρυφοκοιτάς τι πραγματικά βλέπεις. Όχι τώρα. Ένα χρόνο και κάτι τώρα. Ένα μπλογκ με εικόνες και λέξεις ντιζάιν; Και τώρα; Ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα; Γεμάτο καδρόνια; Γεμάτο τρέλα; Ένα γαμάτο δωμάτιο; Ένα δωμάτιο γεμάτο κυνισμό; Γεμάτο σκουπίδια; Ένα δωμάτιο γεμάτο επανάσταση; Η τελευταία έχει ψοφήσει προ πολλού. Γιατί εσύ το επέλεξες. Πες μου, τι διαφορά έχει μια πτωχή τω πνεύματι γκόμενα - ας την βαφτίσουμε ξανθιά- από κάποιον που νιώθει αυτάρκης με το συμβιβασμό του που τον βαφτίζει ανάγκη ή επιλογή ή από κάποιον άλλο, που στολίζει τον εγωισμό του με τα πιο όμορφα χρώματα και τον λέει έρωτα, ή τέχνη. Τέχνη με τιμή φοιτητικού εισιτηρίου. Επανάσταση με τιμοκατάλογο. Πες μου τη διαφορά έχεις από κάποιον που χαραμίζει την ύπαρξή του για να παράγει...σκουπίδια παντός είδους και η επανάσταση του μυαλού του αρχίζει και τελειώνει τα βράδια της Τρίτης μπροστά από το Λαζόπουλο. Ξανθιά είσαι και συ.

     Σκέφτηκα να κατεβάσω τα ρολά εδώ μέσα. Όχι μια και δυο. Κάθε φορά που ένιωθα ότι κοίταγες αλλά δεν έβλεπες παρά μόνο αυτά που οι ανασφάλειες σου σε διέταζαν να δεις. Να με κατακτήσεις, να με νικήσεις, να με ξεπεράσεις. Να με προσπεράσεις. Να φτιάξεις και συ ίσως μπλογκ πιο ντιζαϊνάτο. Δεν βλέπεις όμως ρε. Τα κάδρα μου κατάλογος του ΙΚΕΑ και οι ιστορίες μου φάκελος για καταχώρηση.

    Για την επανάσταση μιλάω πίνοντας καφέ στο σαλόνι. Με το παράθυρο ανοιχτό. Και τους ήλιους 1,2,3,4,5,6,7,8,9, τον αριθμό κι αυτούς ντιζάιν. Εικόνες επανάστασης μέσα στο τρελοκομείο του δωματίου. Του μυαλού μου. Η δική μου ψευδαίσθηση Συναισθηματικά ...souls έξυπνα... for sale. Σε ένα μήνα γίνονται θαύματα. Ελπίζω να έρθεις...και να δεις. Επιτέλους.

Βανέσσα Ρωμαίου

Από το «Δυνατό κόλλημα»

Περισσότερα για την Έκθεσή της εδώ.

Κυνήγια και καταιγίδες στα κλέφτικα λημέρια…

     Άργησα να ξεκινήσω για το χωριό. Ως συνήθως όμως, στο καφέ της εθνικής οδού σταμάτησα να φουλάρω καύσιμα και να προμηθευτώ τον καπουτσίνο, πασπαλισμένο με τρούφα σοκολάτας. Η συνήθεια της οικογένειας με κυνηγά παντού. Σαν τον παππού μου, που αν δεν έπινε τον εσπρέσο του δεν άνοιγε το μάτι του.

     Η μεγάλη καταιγίδα με βρήκε στη Νεμέα κατά τις 6. Τότε, που η ταχύτητα ελαττώθηκε θεώρησα σκόπιμο να μιλήσω με την ομάδα. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο από τη συνομιλία μου με τον «βοηθό αρχηγό», κατάλαβα πως κοιμόταν και τον ξύπνησα. Φτάνοντας στο Λεβίδι, είδα κλήση από τον έτερο αρχηγό – τον πραγματικό. Κουβεντιάσαμε λίγο για το πιάσιμο του τόπου που είχε γίνει από τον Σπήλιο και τον Γιωργάκη, και δώσαμε το ραντεβού μας στο γνωστό σημείο συγκέντρωσης της ομάδας.

     Η δυνατή ομίχλη από τη Βυτίνα μέχρι και το χωριό, με ανάγκασε και ελάττωσα και άλλο την ταχύτητα – παρ’ ότι τα φώτα ομίχλης την έσχιζαν στα δύο. Όμορφα ήταν, μουντά και κάπως απόκοσμα. Οι εικόνες αυτές ή σου αρέσουν ή σε τρομάζουν. Εμένα, κατά παράξενο τρόπο με ενθουσιάζουν…

    Περασμένες 8, η ομάδα συγκεντρώθηκε, ήταν ακόμα όμως νύκτα – από τη βαριά συννεφιά και την ομίχλη. Με τον «βοηθό αρχηγό» είχε μιλήσει και ο Σπήλιος και τον πληροφόρησε αυτός «πως βρίσκεται στην Κόρινθο και ανεβαίνει». Αλλά και ο Γιωργάκης, που του έδωσε απαντήσεις για τη θέση του και τον κυνηγότοπο. Όλα όμορφα και έτοιμα για να αρχίζαμε τις ιχνηλασίες. Όμως, ήμασταν μόνο 6 άτομα από τους βασικούς της ομάδας, με τον Αντώνη να φτάνει τελευταίος. Στη συνέχεια προστέθηκε και ο Χρήστος, δόκιμο μέλος και λαγοκυνηγός καλός αλλά άτυχος (!).

     Ο δυνατός ανατολικός άνεμος έδιωξε τις ομίχλες και τα σύννεφα και φανερώθηκε μία όμορφη και κρύα ημέρα. Ιδανική για κυνήγι μιάς και οι νυχτερινές βροχές κατά τις 5 το πρωί αποφάσισαν να ξεκουραστούν. 7 άτομα όμως, δύσκολα θα τα φέρναμε βόλτα στον πυκνό πουρναρότοπο. Αρχίσαμε τη γνώριμη δουλειά μας και καταφέραμε σε ένα περίπου δίωρο και κόψαμε τα άγρια με απόλυτη ακρίβεια. Είχαμε καλό σύμμαχο την νυχτερινή βροχή.

    Έπειτα από σκέψεις και προτάσεις, αποφασίσαμε να κλείσουμε τα άγρια με τα καρτέρια όσο κοντύτερα μπορούσαμε. 5 καρτέρια και στη παγάνα ο αρχηγός κι εγώ. Καλά ξεκινήσαμε από το πυκνό η παγάνα, βάλαμε το κουτάβι στο ντορό και αυτό τον πήγαινε καλά. Χαμήλωσε το σκυλί αρκετά και δεν το ακούγαμε όμως. Χαμηλώσαμε και εμείς για να έχουμε ακουστική επαφή. Το άκουσε όμως ο Γιωργάκης – το τελευταίο καρτέρι και μας ενημέρωσε: «κυνηγάει παιδιά» Λίγες λέξεις και καλές. Έπειτα από πολύ ώρα ψάξιμο, άκουσα το γάβγισμά του: «αρχηγέ, βαράει στάμπα ο μικρός κάτω από σένα». Προχώρησε και άλλο στο πυκνό ο αρχηγός και έριξε τη πρώτη ντουφεκιά. Σηκώθηκε το καπρί και δεν τράβηξε προς τα καρτέρια αλλά τράβηξε να φύγει προς το τούμπι που δεν υπήρχε κανείς μας. Έτρεξα γρήγορα να προλάβω να το κεφαλώσω και το πρόλαβα. Το γύρισα πίσω στη παγάνα.

     Το καπρί όμως στα καρτέρια δεν έβγαινε – ίσως να τα είχε ακούσει πρωτύτερα (Σπήλιο κόψε το κάπνισμα). Αναγκαστήκαμε ο αρχηγός κι εγώ και πλησιάσαμε και άλλο το σκυλί που βαρούσε πάλι στάμπα – δείγμα ότι το καπρί είχε καθίσει. Ο Γιωργάκης – τελευταίο καρτέρι, με εντολή του αρχηγού πλησίασε από τη μεριά του και αυτός. Είχαμε κλείσει μέσα στο πυκνό το άγριο και η κατάσταση είχε δυσκολέψει πολύ. «δεν θα κάνετε τίποτα χωρίς να σας πω» ακούσαμε ψιθυριστά τον αρχηγό. Η αγωνία μας είχε φουντώσει πολύ, ακούγαμε το σκυλί στα 30 μέτρα – ο τόπος όμως ήταν τόσο πυκνός και είχαμε γεμίσει αίματα στο πρόσωπο και στα χέρια.

    Η αγωνία μας κορυφώθηκε όταν ο αρχηγός μας λέει: «έχετε το νού σας, μπαίνω μέσα». Γνωρίζαμε ότι έρποντας θα έφτανε όσο μπορούσε κοντύτερα στο γουρούνι – και δεν ακούγαμε ούτε την ανάσα μας. Μόνο η βαριά ντουφεκιά που έσεισε τον τόπο και στη συνέχεια η φωνή στον ασύρματο «τέλος», μας έκαναν να σκουπίσουμε τον ιδρώτα από το πρόσωπο.

------------------------------------------------------------------------

    Ήμουν ο πιο κοντινός στα αυτοκίνητα, «νεαρέ», άκουσα τη φωνή του αρχηγού, «πήγαινε φέρε ένα αυτοκίνητο να μαζέψεις εμάς και το καπρί». Ήθελα περίπου σαράντα λεπτά να φτάσω στα αυτοκίνητα και άρχισε η καταιγίδα. Αγρίεψε πολύ ο Δίας ο βαρυβρόντης και οι κεραυνοί έδειχναν το μεγάλο θυμό του. Μούσκεψα από την κορφή ως τα νύχια από τα πρώτα δέκα λεπτά. Μετά δεν καταλάβαινα τίποτα. Τα ρούχα είχαν γίνει ασήκωτα, είχαν μουλιάσει και κοντά σε αυτά κι εγώ. Το μονοπάτι το γνώριζα καλά αν και δύσκολο. Ανέβηκα στα «Πέντε Αλώνια – του Κλέφτη του Δήμου» και μετά πήρα τον κατήφορο, έφτανα. Αντίκρισα τα αυτοκίνητα στα πενήντα μέτρα, «όλα καλά» σκέφτηκα.

    Εκεί δεν ξέρω τι έγινε, σάλεψε το μυαλό από τους κεραυνούς που έπεφταν συνέχεια και μου έκαναν παρέα; Κάποιο μαγικό χέρι μου έδειξε άλλο μονοπάτι; Ίσως κάποια νύμφη με οδηγούσε σε κόσμους μυστικούς; Σημασία έχει ότι, όταν συνήλθα από τα «μάγια» του βουνού, βρέθηκα να περπατώ σε άλλο τόπο και φάνηκαν χαμηλά σπίτια από άγνωστο χωριό (!). Κοντοστάθηκα, η καταιγίδα συνέχιζε αδιάκοπα το έργο της. Κοίταξα τον χώρο και τον γνώρισα, ήμουν πολύ μακριά από τα αυτοκίνητα, εντελώς αντίθετα τη φορά αυτή. Ξάπλωσα κατάχαμα να ηρεμήσω, άναψα τσιγάρο και τα «γιατί» πλημμύρισαν το μυαλό μου. Ξεκουράστηκα. Λίγο μετά, τράβηξα τον καλό δρόμο και έφτασα στον καμπάκο με τις καρυδιές, βάδιζα στα σίγουρα τη φορά αυτή. Βρήκα και το σωστό μονοπάτι και έπειτα από καιρό πολύ έφτασα στα αυτοκίνητα. Άλλαξα γρήγορα όλα μου τα ρούχα, σκουπίστηκα και έβγαλα από το θερμός τσάι – ευτυχώς ήταν ακόμα καυτό. Κάπως συνήλθα όταν χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν από τον αρχηγό: «που είσαι, συμβαίνει τίποτα; τρείς ώρες σε περιμένουμε, καλά τις κλήσεις δεν τις άκουγες;». «Κατεβαίνω, δεν έπαιρνε εμπρός το αμάξι (!) που είστε τώρα;». «Έλα στο χωριό, φώναξα και μας πήραν»

    Στο δρόμο για την επιστροφή στην Αθήνα, σκεφτόμουν τι συνέβη και άλλαξα πορεία στο βουνό χωρίς λόγο και χάθηκα. Πήρα τον αρχηγό τηλέφωνο: «έλα, θα σου πω κάτι αλλά στη φιλία μας, δεν θα το πεις πουθενά». Ανησύχησε αυτός «αφού με ξέρεις, τι συμβαίνει, λέγε». «Ξέρεις, το αμάξι δεν είχε τίποτα, κάπου όμως φαίνεται ότι μπερδεύτηκα και έχασα το μονοπάτι, βγήκα στο άλλο χωριό δίχως να το καταλάβω». Άκουσα ένα γέλιο μέχρι δακρύων στην άλλη άκρη του σύρματος και το τηλέφωνο έκλεισε. Άρχισε το τηλέφωνο λίγο αργότερα να κτυπά, ήταν κλήσεις από την ομάδα, δεν απάντησα σε καμία. Ωραίος φίλος …

---------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Κυνηγώντας άγρια ...

Πώς θα πρέπει να διεξάγεται ένα σωστό κυνήγι αγριόχοιρου

     Όπως βλέπετε στη φωτογραφία, η διάταξη της ομάδας είναι το πιο σημαντικό πράγμα για να γίνει το κυνήγι με ασφάλεια και μεγάλο ποσοστό επιτυχίας και διακρίνονται σε αυτήν οι παγανιέρηδες (με την κόντρα) με κόκκινο χρώμα, στο μπλέ χρώμα έχουν τοποθετηθεί τα καρτέρια, στο μαύρο χρώμα βρήκαν τα σκυλιά τον αγριόχοιρο και στο πράσινο χρώμα, στο ύψωμα, βρίσκεται ο συντονιστής της εξέλιξης του κυνηγίου. Αυτός έχει το προνόμιο να έχει μεγάλη οπτική και ακουστική επαφή με τον χώρο και κατευθύνει την ομάδα. Όταν η μορφολογία του εδάφους το επιτρέπει, η παρουσία ενός συντονιστή είναι καθοριστικός παράγοντας στο κυνήγι του αγριόχοιρου.

     Ο παγανιέρης με την κόντρα – και με την βοήθεια των σκυλιών πιέζουν το θήραμα να σηκωθεί και να κατευθυνθεί προς τα καρτέρια. Η δυσκολότερη δουλειά είναι του παγανιέρη που φροντίζει να βρίσκεται πάντα πίσω από το σκυλί, τουλάχιστον ακουστικά. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι πάρα πολλές και διαφορετικές από κυνήγι σε κυνήγι. Αναγκάζεται συνήθως και βαδίζει στο πυκνό – με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται αφάνταστα. Ίδιες περίπου δυσκολίες αντιμετωπίζουν και οι κόντρες. Ο δικός τους ο ρόλος διαμορφώνεται ανάλογα με τις κινήσεις των σκυλιών – αν τα ακούσουν ή τα δούν να αλλάζουν πορεία αντίθετη από το «στήσιμο» της παγάνας ή αν ο κάπρος προσπαθήσει να διαφύγει από τα πλάγια, οπότε προσπαθούν να «κεφαλώσουν» το θήραμα. Οι έμπειρες κόντρες βαδίζουν πάντοτε ανάλογα με την πορεία των σκυλιών.

Ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις

     Κατ’ αρχάς, για το κυνήγι αυτό απαιτούνται σκυλιά δίωξης, ομάδα μέχρι 10 ατόμων – που σπανίζει (!), όπλα νόμιμα και όχι πειραγμένα (που συνηθίζονται), πορτοκαλί γιλέκα για όλους, πιάσιμο κυνηγότοπου από νωρίς το πρωί και όχι κατασκήνωση στα κυνηγοτόπια από ημέρες πριν, σεβασμός στις τοπικές κοινωνίες και ειδικότερα στους αγροτοκτηνοτρόφους, που ασχολούνται με δραστηριότητες στη φύση, αλλά και εν γένει σε όσους βρίσκονται στο βουνό για δικούς τους λόγους – πεζοπόροι, φυσιολάτρες, φυσιοδίφες κτλ.

     Από εκεί και ύστερα η κάθε ομάδα ακολουθεί τις δικές της συνήθειες που δοκιμάστηκαν στην πράξη και έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η κάθε ομάδα προσαρμόζει την παγάνα στις δικές της δυνάμεις και ικανότητες. Οι μετακινήσεις ολόκληρης της ομάδας πολλές φορές επιβάλλονται από τα νέα δεδομένα που προκύπτουν κατά την εξέλιξη του κυνηγίου.

     Η ενδοεπικοινωνία επίσης που κρίνεται απαραίτητη στο κυνήγι αυτό, σώζει ζωές. Το οξύμωρο εδώ είναι ότι ενώ επιτρέπεται η ελεύθερη αγορά ασυρμάτου, απαγορεύεται η χρησιμοποίησή του (!). Να ένα πεδίο δράσης για την Ομοσπονδία (!).

«Χτυποκάρδι» στο καρτέρι

     Ο κυνηγός στο καρτέρι, δηλαδή στην ενέδρα, στην παραφύλαξη, στο παραμόνεμα, στη χωσιά - αφανής, αναμένει την εμφάνιση του θηράματος. Και υπομένει, αντέχει, δύναται και προσμένει. Υπομένει επί σωματικών αναγκών αλλά και επί συναισθημάτων, συγκρατεί τον εαυτό του. Οφείλει να είναι καρτερός, δηλαδή ισχυρός, δυνατός, ρωμαλέος, σταθερός.

     Αυτά είναι τα συνηθέστερα προτερήματα του κυνηγού στο καρτέρι. Και όταν αναφερόμαστε σε καλό καρτεριτζή, στο νου μας έχουμε όλα τα παραπάνω.

Ποιά είναι τα λάθη που υπάρχουν στο συγκεκριμένο κυνήγι;

      Κάθε φορά μπορούν να εμφανιστούν και διαφορετικά λάθη, δεν υπάρχει δηλαδή συγκεκριμένος κανόνας. Τα λάθη συνηθέστερα εμφανίζονται στα θέματα ασφαλείας, στους κανόνες δηλαδή που οφείλουμε όλοι μας να υπακούσουμε. Δεν το κάνουμε όμως πολλές φορές και έχουμε θρηνήσει θύματα.

      Πρώτα και κύρια ποτέ δεν πυροβολούμε το θήραμα αν δεν το διακρίνουμε καθαρά. Η υπόνοια ότι πίσω από τον θάμνο που κουνιέται έντονα βρίσκεται το άγριο και πρέπει να πυροβολήσουμε, μας έχει δώσει στην πράξη πολλούς νεκρούς φίλους μας και συναδέλφους. Ένα άλλο συνηθισμένο λάθος που διαπράττουμε, είναι ότι πυροβολούμε από απόσταση με μπίλιες. Στην περίπτωση αυτή θα καταφέρουμε μόνο να τραυματίσουμε το θήραμα και να το χάσουμε. Βέβαιο όμως είναι πως αυτό θα φύγει μακριά από την παγάνα μας και θα πεθάνει βασανιστικά.

      Οφείλουμε όλοι μας, να υπακούουμε απόλυτα τις ακριβείς οδηγίες του παγανιέρη που αυτός διευθύνει το κυνήγι και αυτός έχει τον πρώτο λόγο. Αν υπάρχει συντονιστής στην ομάδα, τις κατευθύνσεις τις δίνει αυτός.

Η διαχειριστική πολιτική

     Δεν πιστεύω ότι υπάρχει διαχειριστική πολιτική στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι στο κυνήγι του αγριόχοιρου. Βρισκόμαστε ακόμα μακριά από καταστάσεις και πολιτικές που φανερώνουν πολιτισμένη και προηγμένη χώρα. Αλλά και ποιός Φορέας θα διαχειριστεί και θα καταγράψει τον αριθμό που θήρεψε κάθε ομάδα;

     Μήπως οι Θηροφύλακες; Είναι ελάχιστοι για την δουλειά αυτή αλλά και αντικειμενικά δεν μπορούν. Ακόμα είναι αντικειμενικά δύσκολο για την Θηροφυλακή να ελέγξει αν μία ομάδα είναι νόμιμη και δεν υπερβαίνει τον επιτρεπόμενο αριθμό κυνηγών.

     Μήπως τα Δασαρχεία; Αυτά τα σαββατοκύριακα είναι κλειστά. Αλλά και όταν είναι ανοικτά, έχουν ωράριο συγκεκριμένο. Τότε ποιος;

     Μήπως η Ομοσπονδία μέσα από το πρόγραμμα «Άρτεμις;». Το συγκεκριμένο πρόγραμμα που λειτουργεί από το 1994 και θεωρείται από τους Γάλλους - κατ’ ομολογία της Ομοσπονδίας, το «τελειότερο» σύστημα καταγραφής κάρπωσης στην Ευρώπη – και για την ελληνική Ομοσπονδία έχει φέρει θεαματικά αποτελέσματα, αφού έχουν συμμετάσχει σε αυτό περίπου 30.000 κυνηγοί, σαφέστατα και έχει σοβαρότατες ελλείψεις, αφού ακόμα και αυτή η συμμετοχή στην δεκαπενταετή παρουσία του με τον προαναφερόμενο αριθμό κυνηγών, δείχνει καθαρά πως αγνοείται από το σύνολο σχεδόν των 300.000 κυνηγών. Δεν έχουμε τη στιγμή αυτή επίσημα μα ούτε και ανεπίσημα στοιχεία που να μας λένε τον αριθμό των αγριόχοιρων που διαβιούν στην Ελλάδα και τον αριθμό που θηρεύονται ανά κυνηγετική περίοδο. Δεν είναι τραγικό;

     Ότι γίνεται στο κυνήγι του αγριόχοιρου στην Ελλάδα, επαφίεται στις καλές ή κακές προθέσεις του κυνηγού και της ομάδας του – και στην παιδεία ενός εκάστου εξ ημών που τον ακολουθεί. Τυχαία δηλαδή λειτουργούν όλα, όπως άλλωστε και η χώρα μας….

Ο χαμένος κώδικας δεοντολογίας

     Η δεοντολογία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπάρχει στο βουνό ανάμεσα σε ομάδες γουρουνοκυνηγών, και ας βγαίνει προς τα έξω συνήθως μία αγγελική εικόνα.

     Οι άγραφοι νόμοι έχουν ισχύ όταν δεν θίγουν την ομάδα μας - οι συμφωνίες σπάνε με την παραμικρή αφορμή. Ενώσεις νόμιμων ομάδων για «θεαματικότερα αποτελέσματα» καθίστανται αυτομάτως παράνομες. Και αν η ομάδα – νόμιμη ή παράνομη, συναντήσει κοπάδι, πασχίζει να το αφανίσει, «γράφοντας» κανονικότατα διατάξεις και ρυθμιστικές. Σε σπάνιες δε περιπτώσεις ο κυνηγός που είναι βαθιά μέσα στο βουνό, θα χρησιμοποιήσει νόμιμη καραμπίνα των τριών φυσιγγίων όπως ο νόμος ορίζει. Έχοντας τον μειωτήρα της καραμπίνας στο σακίδιο (!), φορτώνει το όπλο του με πυρομαχικά για «ανταρτοπόλεμο».

Φυσίγγια – όπλα – γουρουνόσκυλα στο κυνήγι του αγριόχοιρου

     Τα κατάλληλα φυσίγγια που πρέπει να χρησιμοποιούμε στον αγριόχοιρο, είναι συνήθως το μονόβολο για μακρινές ή κοντινές ντουφεκιές – και σε περιπτώσεις που η βλάστηση είναι πολύ πυκνή και η ορατότητα μικρή, χρησιμοποιούμε και φυσίγγι ενιάβολο, οκτάβολο,δεκάβολο κτλ. Δύσκολα όμως ο Έλληνας κυνηγός θα αφήσει τις μπίλιες για να πάει στο μονόβολο.

     Η καραμπίνα είναι το συνηθέστερο όπλο που χρησιμοποιεί ο κυνηγός στο καρτέρι και μάλιστα magnum. Υπάρχουν και οι απλές καραμπίνες – συνήθως σε παλαιότερα όπλα.

      Για τα ιδανικά σκυλιά στον αγριόχοιρο υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία (!). Πολλοί συνηθίζουν και αγοράζουν σκυλιά από γειτονικές βαλκανικές χώρες – και πολλοί εξ αυτών κλαίνε τα ωραία τους χρήματα. Η σημαντικότερη παράμετρος στην εξέλιξη ενός καλού σκύλου στον αγριόχοιρο, είναι η σωστή και συνεχής εκπαίδευση.

Επίλογος

     Κλείνοντας το σημείωμα αυτό για το κυνήγι του αγριόχοιρου, καλώ τους γουρουνοκυνηγούς, να σκεφτούν, για ποιο λόγο πάνε στο κυνήγι αυτό. Πάνε για το κρέας και το εμπόριο του; Πάνε για να ευχαριστηθούν την μοναδική ελληνική φύση με την αγαπημένη τους παρέα κυνηγώντας; Θέλουν να είναι ΚΥΝΗΓΟΙ ή άραγε επιδιώκουν με τις νοοτροπίες τους και τις συμπεριφορές τους να επιβάλλουν τα «εγώ» τους; Και δυστυχώς, αναφέρομαι στην πλειοψηφία των γουρουνοκυνηγών.

     Μην ακούτε τι λένε και τι γράφουν, ότι τάχα, είναι όλα καλώς καμωμένα. Δεν είναι…

------------------------------------------------------------------------

Η φωτογραφία είναι από την κοιλάδα των Δελφών

------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009.

Η δύναμη της εικόνας

      Όλοι εμείς που γράφουμε στον κυνηγετικό τύπο, κύριο μέλημα έχουμε (θέλω να πιστεύω) την παιδεία στο κυνήγι. Και προσπαθούμε, ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο, να δώσουμε το στίγμα του σωστού κυνηγού ή αν προτιμάτε, του κυνηγού με «Κ» κεφαλαίο (!).

      Όμως, 25 παγανιέρηδες - 15 γουρουνόσκυλα - δώδεκα καρτέρια με ραβδωτά και διόπτρες – 20 - 25 γουρούνια διάσπαρτα στον φωτογραφικό φακό, συνθέτουν μία εικόνα που αν μη τι άλλο δεν «παιδεύει» αλλά είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Ναι, αλλά το σκηνικό αυτό δεν προέρχεται από τον ελληνικό χώρο, αλλά από χώρα «προηγμένη περί τα κυνηγετικά» που «στήνει» κυνήγια αγριογούρουνων στο όνομα του χρήματος.

     Σε «προηγμένες χώρες» που διαθέτουν αξιόλογες ρεζέρβες – όχι όπως και εδώ με μας τους «υποανάπτυκτους», πιθανότατα ο αριθμός κάρπωσης κανονίζεται από τον «διευθύνοντα σύμβουλο» της ρεζέρβας ή από την νομοθεσία της συγκεκριμένης χώρας, δεν ξέρω και δεν βρίσκεται εκεί η ένστασή μου. Που βρίσκεται; Μα στο reference που θα ‘λεγε και ο Ελβετός φίλος μου, στην εικόνα που από μόνη της είναι ολόκληρη ιστορία. Η εικόνα μιλά για γενοκτονία σε «ρεζέρβα προηγμένης χώρας». Και ντρέπομαι αν οι φίλοι μου δείξουν την εικόνα και μου πουν: «αυτό εσύ ηθικέ κυνηγέ το θεωρείς κυνήγι ή δολοφονίες κατά συρροή;»

     Στην ουσία ντρέπομαι τα παιδιά, δεν με πολυενδιαφέρει τι θα πουν οι φίλοι μου, μεγάλοι και ενήλικες άνθρωποι είναι. Οι εικόνες όμως αυτές μπαίνουν σε σπίτια κυνηγών που έχουν παιδιά. Και το παιδί δεν μπορείς να το γελάσεις, ειδικά στην εποχή μας. Δεν μπορείς να πεις ψέματα στο παιδί που σε ρωτά και σε κοιτάζει στα μάτια. Και δεν υπάρχει και λόγος να πεις ψέματα. Η εικόνα όμως μένει, και «παιδεύει», και συνθέτει σενάρια μη ωφέλιμα.

     Δεν ηθικολογώ, και μάλιστα, δεν μου αρέσει η ηθική, η λογική ναι, με συναρπάζει. Λογικά σκεφτόμενος θυμήθηκα τα λόγια του Γιώργου Γκόγκου από την Κομοτηνή, που πριν από 11 μήνες το περιοδικό παρουσίασε την ομάδα του που κυνηγά αγριογούρουνα στην Ροδόπη: «Η θηραματική πολιτική των γειτόνων. Οι Βούλγαροι ρίχνουν τροφές καθ’ όλη την διάρκεια του έτους στην περιοχή της Βουλγαρικής Ροδόπης με αποτέλεσμα τα θηράματα να μην μεταναστεύουν στην χώρα μας. Αυτό έχει σαν συνέπεια να ελαττώνονται τα δικά μας θηράματα, δεδομένου ότι οι αγριόχοιροι ως γνωστό διανύουν μεγάλες αποστάσεις προς εξεύρεση της τροφής τους. Είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που δυστυχώς εμείς από μόνοι μας δεν μπορούμε να το λύσουμε και δυστυχώς βλέπουμε να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα».

     Ξέρουν τι κάνουν οι Βούλγαροι οι φίλοι μας και φροντίζουν να ταΐζουν αγριογουρουνάκια… Και μάλλον γνωρίζουν καλύτερα από εμάς την ψυχοσύνθεση τουVIP κυνηγού, που έχει και πληρώνει αδρά για να τον στήσουν απέναντι σε κάπρο κυνηγημένο από 25 νοματαίους και να του προσφέρουν στο «πιάτο» το θήραμα. Για πολλούς κυνηγούς, αυτό λέγεται κυνήγι. Για κάποιους σαν κι εμένα λέγεται απλά «στάκα μαν» - που παίζαμε μικροί με νεροπίστολα (!). Και είναι δικαίωμα υμών και ημών να πιστεύουμε ότι θέλει η καρδούλα μας. Δεν έχουμε όμως το δικαίωμα, πιστεύω, να μεταφέρουμε σε κοινή θέα εικόνες που δεν συμβαδίζουν με την καλή εικόνα του κυνηγίου και περί της οποίας όλοι μας αγωνιζόμαστε, ο καθένας μας από τη δικιά του σκοπιά.

    Υπάρχει μία τάση πολλών κυνηγών να εκδράμουν σε γειτονικές χώρες για το αγαπημένο τους θήραμα. Είναι δικαίωμά τους. Όπως κι εμένα, να υπερασπιστώ τα ελληνικά κυνηγοτόπια και να στηρίξω οικονομικά τις τοπικές ακριτικές μας κοινωνίες που ασφυκτιούν οικονομικά. Που έχουν ξεχαστεί στο έλεος της κακής οικονομικής πολιτικής δεκάδες χρόνια τώρα.

----------------------------------------------------------------
Στη φωτό: Λαγκάδια Αρκαδίας από τα νοτιοανατολικά.

----------------------------------------------------------------

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου «Κυνήγι» την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009.

Ελεύθερος Τύπος - Κυνήγι

Και αυτή τη Τετάρτη 25 Νοεμβρίου, το περιοδικό "Κυνήγι" μαζί μας

Επίσης η εφημερίδα του Ελεύθερου Τύπου φιλοξενεί στις σελίδες της εκπληκτικό άρθρο του διευθυντή του περιοδικού "Κυνήγι", Απόστολου Αντωνάκη. 

Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων - Δελτίο Τύπου

Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων
Τ.Θ. 57, 18010 Αίγινα
Τηλ.: 22970 28367, 31338
κιν. 6973318845, fax: 22970 28214
Δικτυακός τόπος: www.ekpaz.gr
e-mail: ekpaz@ekpazp.gr


                                            Δελτίο Τύπου

       Στο Κέντρο Περίθαλψης του ΕΚΠΑΖ στην Αίγινα, παραλάβαμε στις 29-10-2009 από την Κρήτη, ένα τραυματισμένο θηλυκό όρνιο (gyps fulvus), ηλικίας 2 ετών. Το πουλί είχε χτυπηθεί στις 27-10-09 από τον έλικα ανεμογεννήτριας στο Αιολικό Πάρκο του Λέντα των Αστερουσίων Ορέων. Αλεξιπτωτιστές πλαγιάς (paragliding) που βιντεοσκοπούσαν το νεαρό γύπα καθώς ανεμοπορούσε, κατέγραψαν την ξαφνική σύγκρουσή του με την ανεμογεννήτρια, την κατακόρυφη πτώση από μερικές δεκάδες μέτρα στο έδαφος, και την περισυλλογή του την επόμενη μέρα.

      Το βίντεο αυτό είναι μοναδικό και όπως ήταν αναμενόμενο έκανε το γύρο του κόσμου από το διαδίκτυο. Τραυματισμένα και νεκρά πουλιά στις βάσεις ανεμογεννητριών έχουν βρεθεί πολλά στο παρελθόν, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ως τώρα, όμως, δεν είχαμε καταγεγραμμένο ζωντανά το συμβάν.

      Όπως διαπίστωσε ο συνεργάτης, κτηνίατρος του ΕΚΠΑΖ, το άτυχο πτηνό υπέστη κάταγμα του κάτω τρίτου ωλένης κι υπεξάρθρωμα αντιβραχιοκαρπικής άρθρωσης στη δεξιά φτερούγα. Κουτσαίνει έντονα από το δεξί του πόδι χωρίς να εμφανίζει κακκώσεις. Πριν από λίγες ημέρες λύθηκε η φτερούγα του και προχωρήσαμε σε φυσικοθεραπεία προκειμένου να αποφευχθεί η αναμενόμενη μερική αγκύλωση της αντιβραχιοκαρπικής άρθρωσης.

       Ήδη ο γύπας είναι ζωηρός και η όρεξή του για τροφή παραπάνω από ικανοποιητική, σε αντίθεση με τις πρώτες ημέρες της άφιξής του. Σύντομα θα μεταφερθεί από την μονάδα εντατικής παρακολούθησης στον μεγάλο διπλό κλωβό, όπου φιλοξενούνται άλλοι 23 γύπες του είδους του. Εκεί θα δυναμώσει και θα γυμναστεί υπό στενή παρακολούθηση. Ελπίζουμε ότι μετά από μερικούς μήνες θα μπορέσει πάλι να πετάξει ελεύθερος στα πατρογονικά του Κρητικά βουνά.

      Συγχαρητήρια αξίζουν στους αλεξιπτωτιστές πλαγιάς που δεν άφησαν το σπάνιο πουλί αβοήθητο, πράγμα που μοιραία θα οδηγούσε στον θάνατό του.

      Το συγκεκριμένο είδος γύπα (όρνιο, gyps fulvus) προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία και η Κρήτη αποτελεί τον σημαντικότερο πυρήνα διατήρησης του φθίνοντος πληθυσμού του.

Αίγινα, 19-11-2009

Για το ΕΚΠΑΖ

Γιάννης Πουλόπουλος

---------------------------------------------------------------------------

Πηγή: http://www.arcadians.gr/