Το είδαμε και αυτό, βοσκός κρέμασε στη Ρόδο δύο σκυλιά – σε περιοχή που τα εκπαιδευτικά με τα σκυλιά μας επιτρέπονται. Δικάστηκε και καταδικάστηκε για την βάναυση πράξη του.
Αυτή δυστυχώς είναι η μία πλευρά του νομίσματος – η δυσάρεστη για τον κυνηγό, αφού κάποιοι άρρωστοι κυριολεκτικά, δολοφονούν τα σκυλιά κρεμώντας τα, είτε σπέρνοντας στην «περιοχή τους» φόλες. Το πώς ορίζουν την «περιοχή τους» όμως είναι άλλο κεφάλαιο που σήμερα δεν θα σταθούμε σε αυτό.
Φυσικά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος – εκείνη που σε παράνομα εκπαιδευτικά βρίσκονται σκοτωμένα στο δάσος πρόβατα και κατσίκια από τα σκυλιά μας. Σε αυτή την περίπτωση, αντί να σταθούμε στο ύψος μας και να αναγνωρίσουμε το λάθος μας, να αποζημιώσουμε τον βοσκό για τις ζημιές που του προξενήσαμε, κοιτάζουμε με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα να αποφύγουμε τις ευθύνες μας.
«Δεν είναι αντρίκιες δουλειές αυτές», έλεγα σε φίλο μου πριν ένα - δύο χρόνια, που, κάποιοι «λαγάδες» στην περιοχή μας έσπειραν τον θάνατο σε κοπάδι αιγοπροβάτων με τα σκυλιά τους και χάθηκαν από προσώπου γης. Ο βοσκός που αντίκρισε τα «ζωντανά του» νεκρά, αν έβλεπε τους κυνηγούς εκείνους, είμαι σίγουρος πως θα έφτανε «στα άκρα», θα γινόταν μακελειό.
Δεν θέλει πολύ, μία σπίθα χρειάζεται για να πάρει το δάσος φωτιά – το ίδιο και με τον βοσκό, που έχει ένα κοπάδι πρόβατα για τον βιοπορισμό του και κάποιοι ανεγκέφαλοι κυνηγοί (;) του στερούν το βιός του. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις που κυνηγοί και κτηνοτρόφοι έχουν έλθει σε σκληρές αντιπαραθέσεις – με γνωστά τα τελευταία τραγικά αποτελέσματα που ξεκληρίστηκε ολόκληρη ομάδα κυνηγών από πατέρα και γιό, για ένα τόπο γης.
Έχουμε υποχρέωση σαν κυνηγοί, να δίνουμε τόπο στην οργή – ακόμα και στην αδικία που μπορεί να εισπράξουμε για ένα κυνηγότοπο. Αν χαλάσει η διάθεσή μας για μία χούφτα γης, καλύτερα είναι να φύγουμε, να πάμε σε άλλο τόπο, ακόμα και να επιστρέψουμε σπίτι μας.
Οι κτηνοτρόφοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι άνθρωποι φιλήσυχοι – και μάλιστα πόσες φορές δεν στάθηκαν πολύτιμοι βοηθοί μας στο βουνό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Υπάρχουν όμως και σε αυτούς – όπως άλλωστε σε κάθε κοινωνική ομάδα, οι λίγοι, που έχουν την εντύπωση ότι τα όρη και τα λαγκάδια τους ανήκουν.
Οφείλουμε συνεχώς να επιδιώκουμε και να συντηρούμε τις καλές – ίσως και φιλικές σχέσεις με το ντόπιο στοιχείο. Σε αυτή την περίπτωση τα κέρδη είναι για όλους μας πολλαπλά. Και μπορούμε έτσι να ασχοληθούμε απρόσκοπτα με το κυνήγι εμείς – και ο κτηνοτρόφος να νιώσει ασφάλεια από την παρουσία μας.
Ποτέ δεν ήταν εύκολη η συμβίωση στο βουνό ανάμεσα σε εμάς και σε αυτούς. Όμως, ποιοι άραγε είναι αυτοί; Δεν είναι δικοί μας άνθρωποι; Δεν έχουμε όλοι μας καταβολές από αγροτικές οικογένειες; Μήπως ξαφνικά γινήκαμε όλοι μας «γκάγκαροι αθηναίοι» ή δεν ξέρω τι άλλο;
Οφείλουμε, να κοιτάζουμε πάντοτε προς τα πίσω αν θέλουμε να βαδίσουμε στο μέλλον με αξιοσύνη. Μη ξεχνώντας τις ρίζες μας, τιμούμε και τους προγόνους μας. Δεν ξεχνάμε ποιοι είμαστε και μπορούμε να πορευθούμε αντάμα και με τους κτηνοτρόφους μας, και με τους μικροκαλλιεργητές μας, που δυστυχώς πια έμειναν πολύ λίγοι – αφού η «αγροτική» Ελλάς ξέπεσε και έγινε μόνο «καταναλωτική».
Έχουμε περάσει στην περίοδο που «συνάπτουμε σχέσεις πάθους» με τους οικολόγους, εκείνη την κοινωνική ομάδα που απαιτεί να επιβιώνει με δανεικά, με κεφάλαια δικά μας – βλέπε πράσινο ταμείο, και οδεύουμε με «χαρά» για την «ολοκλήρωση της πολύπαθης νέας σχέσης», με τους δικούς μας ανθρώπους τους κτηνοτρόφους δεν θα τα βρούμε;
==============================================
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
==============================================
Η φωτό είναι της Suzanne Holm
