Είναι η εποχή της μιζέριας, της κρίσης, της καχυποψίας, και τόσων άλλων «κακών» που έχουν τον κόσμο σε Ελλάδα, Ευρώπη, και στη γη ολάκερη καθηλωμένο και φοβισμένο – αφού οι άνθρωποι σήμερα συνηθίζουν να ζουν τη ζωή τους παθητικά.
Η μοναδική αλήθεια απέναντι στις καινούριες συνήθειες του ανθρώπου είναι μόνο η Φύση. Αν δούμε έγκαιρα την προοπτική αυτή, έχουμε ακόμα ελπίδες να ζήσουμε με αξιοπρέπεια – όπως οφείλει να ζει και να κινείται ο άνθρωπος.
Προχθές, βρέθηκα από νωρίς το πρωί στα χτήματα – εκεί στα μέρη του Αλφειού. Μεγάλα, καθαρά, ποτιστικά, ευλογημένα χτήματα που έμαθαν να καρπίζουν από τον ανθρώπινο παράγοντα. Καθισμένος πάνω στο ανάχωμα του ποταμού, στα νότια, τα νερά του φουσκωμένα από την εποχή τη καλή, τραγουδούσαν και κατηφόριζαν κατά τη θάλασσα. Στα βόρεια, το αρδευτικό κανάλι - ο τροφοδότης της γης, και αμέσως μετά ένας τεράστιος πράσινος πίνακας – φτιαγμένος με αξιοσύνη, κόπο, και πολύ ιδρώτα.
Η ποικιλία του πράσινου από χωράφι σε χωράφι, η αταξία των σχημάτων, η μυρωδιά των αγριόχορτων, η καθαρότητα του νερού, οι ήχοι οι άγνωστοι που αναδεικνύονται από το σπάσιμο της σιωπής, η απόλυτη επαφή με την υγρή γη, η ύψωση προς το θείο, μου δίνουν την αίσθηση της μοναδικότητας του ανθρώπου.
Ναι, είμαι τυχερός που έχω την δυνατότητα και γεύομαι τα τόσο ταπεινά και απλά πράγματα, είμαι τυχερός που το σώμα μου μουσκεύει από την χειρώνακτη προσπάθεια να φέρω σε βόλτα τον καρπισμένο τόπο. Μπορεί ο ιδρώτας να μουλιάζει το πρόσωπο αλλά η ευφορία διαχέεται στο σώμα και το κρατά στέρεο στη γη.
Την Ελλάδα αυτή, μας την παίρνουν σιγά μα σταθερά. Μας θέλουν όλους αστούς – καθωσπρέπει – ατσαλάκωτους – ανίδρωτους – δήθεν, καθισμένους στον «καναπέ του σαλονιού μας» και να περνά η ζωή μας όλη μέσα από το γυαλί. Και από τις καινούριες συνήθειες της καθιστικής ζωής μας, φόβοι βολοδέρνουν το σαλεμένο μυαλό μας – που και αυτό πώς να μείνει αλώβητο από τα σκουπίδια που τάχα μου «πρέπει» να μάθουμε για να νιώσουμε πολίτες του κόσμου;
Και το κυνήγι, λειτουργία φυσική ήταν και την κάναμε με το ψέμα και την αδιαντροπιά «χόμπυ», του δώσαμε ψεύτικη υπόσταση για να μπορούν κάποιοι άθλιοι να το εμπορεύονται, να μιλούν γι’ αυτό σαν ειδικοί και με περισπούδαστο ύφος να αναλύουν την άγνοια τους για τα πράγματα της φύσης.
Θέση στην αδιαντροπιά και περίοπτη πιστεύω, έχουν και οι δικοί μας ταγοί, ξέρετε, αυτοί που «μάχονται» καθ’ έτος για να διαιωνίζουν την ανασφάλεια μας και να μας κρατούν εγκλωβισμένους στις χρεωκοπημένες πρακτικές τους. Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα – όπως και ο Αλφειός. Και στα νέα γυρίσματα μπορεί στο μέλλον να απαλλαγούμε από την παρουσία των αποτυχημένων στα του κυνηγίου πράγματα.
Η εσωστρέφεια πάντοτε κάτι άσχημο θέλει να καλύψει, να θολώσει, να κουκουλώσει. Και η δική μας η οικογένεια δεν είναι αγία, αμαρτωλή μέχρι το κόκκαλο είναι και δεν ξέρει πώς να συρθεί έξω, στον καθαρό αγέρα. Η σήψη αρχίζει από το κεφάλι και μολύνει ολόκληρο το σώμα. Για να διορθωθούν λοιπόν τα πράγματα πρέπει να αρχίσουμε από την κεφαλή. Να την κάνουμε ξάστερη από τις ακαθαρσίες και να κατέβουμε στο υπόλοιπο σώμα. Ναι, απαιτεί χρόνο η δουλειά τούτη και λεπτούς χειρισμούς, στοιχεία που συλλέγονται σιγά – σιγά και οσονούπω θα δουν το φως της δημοσιότητας – και τότε το φως θα τινάξει από πάνω του τη λέπρα του σκοταδισμού, της διαπλοκής, της αναλήθειας.
Μας παίρνουν την Ελλάδα που ξέραμε οι «διεθνείς συγκυρίες», την ψυχή μας όμως δεν μπορούν να την ακουμπήσουν. Και το κυνήγι, είναι βαθιά ριζωμένο στη ψυχή μας και μας θυμίζει να κοιτάζουμε πάντοτε ψηλά, στον ξάστερο γαλάζιο ελληνικό ουρανό.
=========================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
