Κυκλοφορεί τελευταία ευρέως: «αντικυνηγός δηλώνει η υπουργός σε συνάντηση με στελέχη κυνηγετικών οργανώσεων – και επιδιώκει να καταργήσει το κυνήγι στην επικράτεια»
Το παιχνίδι είναι γνωστό, κάνει ο ένας τον «κακό», ο άλλος τον «καλό» και στη μέση ο «συντονιστής», εμείς δηλαδή δια εκπροσώπων. Τα εσωκομματικά τερτίπια, αντίκτυπο – μικρό έστω, έχουν και στο κυνήγι.
Λέω ας σοβαρευτούμε επιτέλους και ας αφήσουμε την υψηλή πολιτική για τους πολιτικούς μας – για αυτούς δηλαδή που από σύστασης ελληνικού κράτους μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Στον πάτο είμαστε σαν κοινωνία, για ποιο λόγο να μην είναι και το κυνήγι; Επειδή οι ταγοί μας παλεύουν νυχθημερόν για το καλό μας; Για το περιβάλλον; Για την κυνηγετική παιδεία;
Πως άραγε παλεύουν; Με τα κομματικά δούναι και λαβείν; Με την δια βίου ενθρόνιση από μία χούφτα εκλεκτόρων; Με τον πανικό που σπέρνουν κατ’ έτος για να μας έχουν ομήρους; Με το τερατούργημα των ρυθμιστικών που μάθαμε σαν κάλπικη δεκάρα πλέον την κατάληξή τους και την τύχη τους;
Δεν έχουμε τύχη σαν χώρα, δεν έχουμε τύχη και σαν κυνηγοί. Όχι γιατί θα καταργηθεί το κυνήγι – δεν παραβιάζεις το Σύνταγμα επειδή κάτι δεν σου αρέσει ή κάτι μισείς, δεν έχουμε τύχη να ζήσουμε με το κυνήγι σαν τρόπο ζωής διότι οι εκπρόσωποι μας είναι ανεπαρκείς, πολύ μικροί για να σταθούν και να λύσουν χρόνια προβλήματα, ανίκανοι να σηκώσουν ανάστημα για τα πραγματικά συμφέροντά μας.
Κάνοντας μία βόλτα στην Ελλάδα, βλέπεις συλλόγους που πασχίζουν, που σβήνουν φωτιές, που φροντίζουν και απελευθερώνουν θηράματα, που σέβονται και αγαπούν το περιβάλλον και τη μητέρα Φύση. Και το έργο τόσων συλλόγων, με άξιους προέδρους και χιλιάδες άξια μέλη, το αναιρούν με την «υψηλή πολιτική τους» οι μεγαλοσυνδικαλιστές μας. Εκεί που θα έπρεπε να διαφημίσουν οι ταγοί μας την αληθινή πλευρά μας, σιωπούν. Εκεί που η ελληνική κοινωνία θα έπρεπε να γνώριζε με ακρίβεια το πολυποίκιλο έργο του κυνηγού, το αγνοεί.
Προσωπικά δεν έχω με κανένα, μα ούτε και γνωρίζω κανένα από τους μεγαλοσυνδικαλιστές μας, ούτε φυσικά επιδιώκω να γίνω φίλος τους. Σκέψεις προσωπικές καταθέτω που έχουν διαμορφωθεί από του κυνηγίου τα πράγματα και από εμπειρίες στο βουνό.
Ο καθρέπτης μας είναι το βουνό, εκεί που συναντάμε ο ένας τον άλλο, εκεί που μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο, με τις καλές μα και άσχημες στιγμές μας. Και εκεί στο βουνό διαπιστώνουμε με θλίψη την απουσία της «υψηλής πολιτικής». Στο βουνό πλάθονται χαρακτήρες, δημιουργείται η πραγματική κυνηγετική παιδεία, γεννιούνται δυνατές και αληθινές φιλίες.
Δεν ζητάμε χάρες από κανένα, απαιτούμε να σέβονται τα δικαιώματά μας κυρίως οι εκπρόσωποί μας. Και να μην μας εμπαίζουν χρόνια τώρα με το ίδιο παραμύθι. Τους «εχθρούς μας» τους ξέρουμε και δεν τους φοβόμαστε, καιρός είναι όμως να μάθουμε και τους «φίλους μας».
Το κυνήγι δεν μπορεί κανείς υπουργός και κανείς πολιτικός να μας το καταργήσει. Και αν θέλουν οι εκπρόσωποί μας να μας σερβίρουν αναμασημένο φαγητό, ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε. Αν όμως θέλουν να γίνουν πραγματικοί ηγέτες της μεγάλης μας οικογένειας, ας αποτινάξουν αναχρονιστικές νοοτροπίες - την βλαβερή εσωστρέφεια που μας κατατρώει όπως το σαράκι το ξύλο – ας καθαρίσουν τη βρώμικη πλευρά μας.
Εμείς μαζί τους είμαστε. Δεν είμαστε απέναντι. Όμως ας φροντίσουν να μας αποδείξουν τον καλό τους αγώνα με πράξεις, όχι με ετήσιες ρυθμιστικές, όχι με τεχνικό φόβο, όχι με κούφια λόγια. Εδώ είμαστε να τους στηρίξουμε.
=============================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 28 Απριλίου 2010
