Σκηνή 1η
Είναι κυρία φιλόζωη, ετών περίπου 65. Βγάζει το σκυλάκι της βόλτα στη γειτονιά και καταλήγει στο πάρκο – εκεί που η μικρή της «μπουμπού» θα «λερώσει» το χορτάρι και μετά με τα πισινά της πόδια θα προσπαθήσει να καλύψει την «ανάγκη της» με χώμα.
Αγαπά πολύ τα σκυλιά η καλή μας γειτόνισσα και το δείχνει σε καθημερινή βάση με τη μικρή της «μπουμπού.» Και στέκεται φύλακας καλός και απωθεί, βρίζει, σπρώχνει άλλα αδέσποτα σκυλιά που «ζηλεύουν» την παιχνιδιάρα «μπουμπού» και πασχίζουν να της εκδηλώσουν από κοντά τον θαυμασμό τους.
«Είναι κοπρόσκυλα», μου λέει αγανακτισμένη πολλές φορές που έγινα μάρτυρας σε «γεγονότα» που τάραξαν την ηρεμία της «μπουμπούς.» - «και βρώμικα, και άθλια, μα καλά, δεν υπάρχει κράτος να τα μαζέψει;» Δεν με συμπαθεί ιδιαίτερα η καλή μας γειτόνισσα διότι είμαι κυνηγός και δεν «αγαπώ» τα ζώα όπως αυτή. Μου τα λέει όμως γνωρίζοντας πως θα την ακούσω, άλλοι γελάνε και φεύγουν κουνώντας το κεφάλι τους, εγώ στέκομαι σοβαρός στο πρόβλημα της. Στο βάθος με εκτιμά.
Σκηνή 2η
Έκανε τον γύρο του κόσμου η είδηση με το άτυχο σκυλάκι που είχε συντριπτικά κατάγματα σε όλο του το σώμα και συνεργάστηκαν για τη σωτηρία του 40 κτηνίατροι. Το αποτέλεσμα από την υπερπροσπάθεια αυτή ήταν θεαματικό. Το σκυλί στέκεται και πάλι όρθιο.
Κυκλοφόρησε και η σχετική φωτογραφία στο διαδίκτυο με τους σαράντα γιατρούς στο πλάνο, χαμογελαστούς και περήφανους και ανάμεσα τους το σκυλάκι ευτυχισμένο.
Σκηνή 3η
Στην Αθήνα πριν λίγες ημέρες, κοντά στο μεταμεσονύκτιο. Η λεωφόρος φωτισμένη ξεκουράζεται από τα βάσανα της ημέρας, από τα ανθρώπινα. Το μοναδικό αυτοκίνητο που κινείται, έχει αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα. Το οδηγά ένας φοιτητής – ένας 23χρονος νέος που έχει ολάκερη τη ζωή μπροστά του.
Κάπου δεν έκανε καλό υπολογισμό – ήταν και η ταχύτητα μεγάλη, έπεσε με δύναμη στις μεταλλικές μπάρες. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, το μακελειό μεγάλο. Η Πυροσβεστική τον απεγκλώβισε και οδηγήθηκε γρήγορα στο εφημερεύον νοσοκομείο.
Οι γιατροί – όσοι ήσαν στην εφημερία του Ευαγγελισμού, πάλεψαν να σώσουν τον άτυχο νέο. Αναγκάστηκαν όμως να του κόψουν το ένα πόδι από τον αστράγαλο και κάτω, οι μεταλλικές μπάρες που είχαν εισχωρήσει με βία στη σάρκα, δεν του είχαν αφήσει τίποτα όρθιο. Το άλλο πόδι το στέριωσαν καλά με λάμες, ύστερα από δεύτερο χειρουργείο.
Θα γίνει καλά, θα περπατήσει έπειτα από τρείς μήνες – τόσους θα χρειασθεί στο νοσοκομείο για την πλήρη ανάρρωση. Ο νέος άνθρωπος είδε το κομμένο του πόδι, είδε τη μάνα του – ηρωίδα μάνα, να στέκεται στο προσκεφάλι του. Είδε τον θάνατο και τον νίκησε. Ζήτησε ένα υπολογιστή για να περάσουν οι μήνες της ανάρρωσης, αληθινό παλικάρι – ετών 23.
Φινάλε
Οι γιατροί άγνωστοι, η ομάδα του χειρουργείου επίσης. Κανείς τους δεν ένιωσε τη ανάγκη να γνωστοποιήσει το άτυχο και συγκλονιστικό περιστατικό στο διαδίκτυο. Την δουλειά τους έκαναν όπως έχουν μάθει να την κάνουν σωστά και να σώζουν ζωές. Ανώνυμοι.
Η καλή γειτόνισσα, οι κτηνίατροι του διαδικτύου και ο φοιτητής μας, συνθέτουν μία εικόνα – αληθινό καθρέπτη της κοινωνίας μας. Στο χέρι μας είναι τι θα κρατήσουμε από την εικόνα αυτή. Αν μας ενδιαφέρει η κοινωνία μας …
=============================================
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο περιοδικό «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 7 Απριλίου 2010.
