Το Πάπιγκο το ξέρετε; Το Μικρό Πάπιγκο; Τους Πύργους της Αστράκας; Το χάσμα του Έπους; Τη λάκα του Τσουμάνη; Τη Δρακόλιμνη; Τον Λάπατο; Τη Ρωμιόβρυση; Τη Γκαμήλα; Τον Καρτερό; Τη μονή Στομίου; Το φαράγγι του Βίκου; Το φαράγγι του Αώου; Αλλά και απέναντι από τον Σαραντάπορο, στα περίφημα Μαστοροχώρια – Πυρσόγιαννη, Βούρμπιανη, Πληκάτη. Και από εκεί στην Αετομηλίτσα και στη λίμνη Γκιστόβα (σύνορο ελληνοαλβανικό), στο νοσοκομείο του ΕΛΛΑΣ και στον κατάσπαρτο Γράμμο με τα ξεχασμένα ναρκοπέδια. Και στη Γράμμουστα, στις πηγές του μεγαλύτερου ελληνικού ποταμού, του Αλιάκμονα.
Σεπτέμβριος μήνας ήταν, και μόλις είχα επιστρέψει από την Κρήτη, από διακοπές με την τότε καλή μου – μια κουκλάρα γερμανίδα από τα μέρη της Ρηνανίας Βεστφαλίας. Είχαμε περάσει το φαράγγι της Σαμαριάς (για τρίτη φορά η αφεντιά μου) και από τα νότια βρέθηκα στα βόρεια και στη Πίνδο για πεζοπορία με τον φίλο μου τον Γιάννη. Είχα ακόμα λίγες ημέρες διακοπές.
Ξεκινήσαμε την πορεία μας από το Μικρό Πάπιγκο – αφού είχαμε πάρει το πρωινό μας στον «Δία». Την υψομετρική διαφορά από το Μικρό Πάπιγκο (900 μ περίπου) μέχρι το καταφύγιο (2.200 μ περίπου) την κάναμε σε τριάμισι περίπου ώρες. Στάση εδώ, στάση παραπάνω, μας κούρασαν οι πολλές στάσεις – και η ανηφοριά όμως ήταν άτιμη!.
Από το καταφύγιο, αρχινά κατηφορικό μονοπάτι που φτάνει στη Λάκα Τσουμάνη και από εκεί εύκολα σε μισή ώρα πήραμε το μπάνιο μας παρέα με τους Τρίτωνες – δεν τους είδαμε, αλλά κάπου εκεί γύρω βρεχόντουσαν παρέα μας!
Κατά την επιστροφή μας από το καταφύγιο προς το Μικρό Πάπιγκο και στη συνέχεια για το Πάπιγκο που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο μας, η καταραμένη βροχή μας μούλιασε μέχρι το κόκκαλο. Το μυαλό μας είχε θολώσει από το ανελέητο πότισμα!
Φτάνοντας στο Πάπιγκο, πήγαμε στον Ξενώνα του Κούλη Χριστοδούλου να βγάλουμε τις λάσπες και τη βρωμιά του ιδρώτα δύο ημερών! Όταν ελαφρύναμε από τις λάσπες, ντυθήκαμε και φτάσαμε στη πλατεία να αναχωρήσουμε για Αθήνα. Τότε ήμουν φτωχός και είχα ένα Toyota, αργότερα που πλούτισα αγόρασα τη Ferrari. Και σήμερα που πηγαίνω στο χωριό μερικές φορές με τη Ferrari με περιμένουν για καφέ οι συγχωριανοί, ακούνε το μουγκρητό από μακριά!
Εκεί λοιπόν στην πλατεία κοντά, υπάρχουν πινακίδες κίτρινες και όμορφες που ενημερώνουν τον επισκέπτη:
-- Καταφύγιο 4 ώρες
-- Γκαμήλα 6 ώρες
-- Αστράκα 6 ώρες
Κτλ, οι ώρες ενδεικτικές είναι, δεν θυμάμαι με ακρίβεια.
Μας σταματά λοιπόν στις πινακίδες όμορφη κυρία, με γόβα φωτιά και φόρεμα κίτρινο σαν τις πινακίδες, να μας ρωτήσει:
Ξέρετε πότε περνά το λεωφορείο για το καταφύγιο;
Κοιτάζω το Γιάννη, με κοιτά και αυτός, βγαίνουμε από το αυτοκίνητο. Που θέλετε να πάτε ακριβώς; τη ρωτάω.
Α’ μία βόλτα θέλουμε να πάμε για καφέ στο καταφύγιο.
Κοιτάζω το συνοδό της, περίμενε και αυτός με αγωνία την απάντηση μας.
Πιείτε ένα καφεδάκι στη πλατεία με την ησυχία σας και σε μία περίπου ώρα το λεωφορείο θα περάσει από εδώ. Κάνει στάση έξω από το καταφύγιο. Είναι και η διαδρομή πολύ ωραία, θα σας αρέσει. Θα δείτε στη διαδρομή και ωραία ζώα, αν είστε τυχεροί ακόμα και αρκούδες! Μόνο να προσέχετε τους κυνηγούς, είναι πολύ άγριοι και αγενείς.
Η όμορφη κυρία με το κίτρινο φόρεμα αναστέναξε βαθιά, τόσο που πήγε να πεταχτεί το μπούστο της έξω!
Τους ξέρω τους κυνηγούς, εγκληματίες και όπως είπατε και εσείς, αγενείς. Εγώ που με βλέπετε κύριε μου είμαι οικολόγος, το ίδιο φαντάζομαι κι εσείς.
Κυρία μου, μαζί σας είμαι …………
==========================================
Αληθινή ιστορία, πριν μερικά χρόνια, στο Πάπιγκο.
Καλή Πρωτομαγιά
