Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Το κυνήγι του κάπρου τελείωσε - τα κυνήγια συνεχίζονται...

Το κυνήγι για τον άγριο κάπρο τελείωσε το Σάββατο στις 15 Δεκεμβρίου। Πολύ φασαρία με ρυθμιστικές, με αποφάσεις δικαστηρίων, διαμαρτυρίες οικολόγων, καμένα χωριά αχνά σαν φόντο. Εικόνες που δεν μας έκαναν καλύτερους σαν ανθρώπους. Όχι μόνο εμάς τους κυνηγούς και όσους με όποιο τρόπο εμπλέκονται στο κυνήγι, αλλά ούτε και εκείνους που κόπτονται για την αγάπη τους προς την φύση και ο κυνηγός γίνεται το εξιλαστήριο θύμα στην καθημερινότητά τους.

Σε όλα αυτά η πραγματικότητα, η αλήθεια – όποια και αν είναι αυτή για τον καθένα μας, βρίσκεται μόνο εκεί έξω, στην φύση। Που ο καθένας μας σέβεται ή δεν σέβεται, αγαπά ή δεν αγαπά, φροντίζει ή δεν φροντίζει, νοιάζεται ή όχι. Η αλήθεια βρίσκεται όταν χαθείς μέσα στο δάσος από πουρνάρια, έχοντας για συντροφιά βράχια, τροχάλια, διάσελα, ανατολές του ήλιου. Αν είσαι οικολόγος και αφήνεις φίδια σε παρθένα μέρη για την ισορροπία της φύσης – πράξη εντελώς λανθασμένη, αν είσαι κυνηγός και βρίσκεσαι επί ώρες παγωμένος στο καρτέρι, αν είσαι λαθροθήρας και την στήνεις τα βράδια στο νερό, βιώνεις την δική αλήθεια σου.

Η ζωή πλαστική στις πόλεις είναι, στο βουνό είναι απλά σκληρή. Στις πόλεις θέλει συμβιβασμούς, στο βουνό απαιτεί γνώση. Με την φύση δεν συμβιβάζεσαι. Μαθαίνεις από αυτήν πως λειτουργεί, πως σκέφτεται, ποιοι τελικά είναι οι νόμοι της – που τιμωρούν όσους τους παραβιάζουν. Η φύση δεν ξεχωρίζει οικολόγους, κυνηγούς, λαθροθήρες, τσοπάνηδες, αγρότες, ορειβάτες. Πονάει όταν την καίνε, υποφέρει όταν πνίγει με τα νερά της τις ανθρώπινες ανομίες, αναρωτιέται με πίκρα γιατί την ντουφεκάνε στις πηγές τις νύκτες.

Όλοι μιλάμε για την φύση, ελάχιστοι όμως την καταλαβαίνουν। Όλοι με τον τρόπο μας την αγαπάμε, αλλά και όλοι την σκοτώνουμε με τις μελέτες μας, τις γνώσεις μας, τις ματαιοδοξίες μας. Δεν φτάσαμε ακόμα στο επίπεδο του ανθρώπου, είμαστε μακριά, και νομίζουμε πως πλησιάζουμε…. Όχι, τσακάλια και αγρίμια είμαστε και ορμάμε στο αδύνατο κοπάδι να το κατασπαράξουμε. Ακόμα πλαστικοί είμαστε, στα πρώιμα στάδια της ανάπτυξής μας.

Τελείωσε πιο νωρίς φέτος το κυνήγι του κάπρου και μια απουσία βαραίνει την ψυχή। Ο κάπρος είναι ζώο πανέξυπνο και το κυνήγι του είναι παιχνίδι που τις περισσότερες φορές χαμένος είναι ο κυνηγός. Και ας έχει τόσα βοηθητικά μέσα στην διάθεσή του. Το αλισβερίσι αυτό κυνηγού και κάπρου κρατά αιώνες, που στο πέρασμά τους η διαδικασία παραμένει η ίδια. Τα μέσα έχουν αλλάξει.

Τώρα, μαζί με τα χιόνια που κάνουν τον χειμώνα βαρύ, θα βρεί την ησυχία του και ο κάπρος για να ζευγαρώσει, να συνεχιστεί η παρουσία του στα Ελληνικά δάση।

Άλλος ένας κυνηγετικός κύκλος έληξε, μέχρι τον επόμενο, και τον επόμενο και τον επόμενο। Όσο θα υπάρχουν κάπροι θα υπάρχουν και κυνηγοί. Μια σχέση διαχρονική που χάνεται στο επέκεινα.

......................................................................................................................

«Χρόνια πολλά στην κυνηγό – ψαρά με το σπόρ αυτοκίνητο, στην δεξιά πάντα εκ πεποιθήσεως, λωρίδα της εθνικής οδού»। Που όταν ρουφά τον καπνό στα πλεμόνια της, είναι σαν νάχει τον κόσμο στα πόδια της ή μάλλον στις ρόδες της… Καλές ψαριές εύχομαι…

Δεν υπάρχουν σχόλια: