Το αλώνι...

Κοιτάζοντας προς το αλώνι, οι καρυδιές που το έκρυβαν άλλες εποχές τώρα είναι γυμνές από φύλλα. Όλα είναι κατάχαμα, μαζεμένα γύρω από τις ρίζες. Με την πάροδο του χρόνου γίνονται λίπασμα και θρέφουν τις ρίζες μέχρι το επόμενο πέσιμο. Κύκλος άσπαστος. Και το αλώνι γυμνό είναι από μερικά ξερόχορτα που γλύκαιναν τις πλάκες του. Στις μεγάλες του δόξες, τότε που φιλοξενούσε οπλές ζώων, στάρια ξηρικά και ιδρώτα άφθονο, δεν φύτρωνε ούτε χορταράκι. Η πέτρα δεν το αντέχει το χόρτο, την πνίγει, της σταματά τον αέρα, της κρύβει την ομορφιά της και την λάμψη της. Ήλιο θέλει – ειδικά η πέτρα του αλωνιού, αέρα καθαρό και δουλευτάδες να την πατάνε.

Εκεί τα καλοκαίρια μαζευόντουσαν από το απόγευμα και ύστερα και ξεφύλλιζαν τα καλαμπόκια. Σε κάθε αλώνι του χωριού ίδιο σκηνικό, με την σειρά. Σήμερα εδώ αύριο στου τάδε τ’ αλώνι, μεθαύριο στου δείνα. Και τ’ αλώνια γεμάτα από φωνές, τραγούδια, ζωή. Με κρασί και μπομπότα από τον ιδιοκτήτη, με τραγούδια και κέφι από τους συγχωριανούς.

Αιώνια κατασκευή στην υπηρεσία του ανθρώπου, του αγρότη, εκείνου δηλαδή που σήκωσε την Ελλάδα στους ώμους του και όταν πληρώθηκε ο χρόνος, της έδωσε και κρατική οντότητα. Ο ανώνυμος έλληνας που πάντα στην ιστορία έπεφτε θύμα των πονηρών, των κοτζαμπάσηδων, των φαναριωτών, των παπάδων, των μεγάλων και ψεύτικων λόγων. Ας είναι, το αλώνι δείχνει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, που ο γείτονας έλεγε καλημέρα στον γείτονα, που συμμετείχαν όλοι στο χωριό – εχθροί και φίλοι, που λειτούργησαν την άμεση δημοκρατία, προτού ακόμα ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και άλλοι την εντάξουν στις φιλοσοφικές αναζητήσεις τους.

Και η κομμούνα, από τον αγρότη ξεκίνησε και στην συνέχεια την πήραν οι «ειδικοί» και την έκαναν φτερό στον άνεμο. Και αυτή από το αλώνι, εκεί που τα προβλήματα του χωριού, της μικρής κοινωνίας, ακούγονταν απ’ όλους και είχαν λόγο όλοι. Όχι όπως σήμερα που ψηφίζεις αντιπρόσωπο, να μιλήσει για σένα στην βουλή, για τα προβλήματά σου, τα ιδανικά σου, τις πίκρες σου, τις χαρές σου. Και αυτός παράγει πολιτική!!, ψηφίζει σύμφωνα με την γραμμή του κόμματος, και είναι δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής και πάει λέγοντας. Με το ζόρι να δώσουν ταμπέλες, είσαι η αυτό ή το άλλο.

Και παλαιότερα, οι πολιτικοί που δεν είχαν μικρόφωνα και καλό λαρύγγι, στα μαγαζιά του χωριού έβγαζαν τους δεκάρικους λόγους ή στα αλώνια που υπήρχε και καλή ακουστική.

Όλη η ζωή από το αλώνι. Πέρασμα στον χρόνο έγιναν αυτές οι πέτρινες πλάκες που αν είχαν φωνή και τι δεν θα εξιστορούσαν. Και η επανάσταση του 21, από ένα αλώνι ξεκίνησε την πορεία της, το αλώνι του Καλιντέρη στου Μπέτσι, που μετά κάποιοι ονόμασαν σε Αγιονέρι!! Αγιονέρι = Μπέτσι, έτσι για να μαθαίνουμε!!

Στο αλώνι και οι νεράιδες να τραγουδάνε τους καημούς τους και να χορεύουν εξαίσιους χορούς που έπαιρναν τα μυαλά των νέων. Ιδίως τα βράδια που το αιώνιο φώς τρομάζει τους ανθρώπους. Και οι παλιοί κλέφτες συντηρούσαν την τρομακτική νύκτα. Έκαναν τις κλεψιές τους ανενόχλητοι και σαν ξημέρωνε ντύνονταν πάλι ευπρεπείς και καλοί χριστιανοί.

Το κέντρο του κάθε χωριού, της κάθε μικρής κώμης, ήταν το αλώνι. Σήμερα είναι τα Coffee shops, τα bars, και άλλοι χώροι ανάλογοι. Η διαφορά είναι μια, τότε στο αλώνι μιλούσαν, σήμερα στους σύγχρονους τόπους μάζωξης, απλά ακούνε την μουσική, που δεν είναι ακριβώς μουσική αλλά ένα μείγμα κραυγών με νότες.

Τα αλώνια του χωριού, του κάθε χωριού, πρέπει να γίνουν μνημεία, να στηθούν πλάκες που να γράφουν την δουλειά που έκαναν αυτά, την προσφορά τους στην εξέλιξη του ανθρώπου.

Κάποτε πρέπει πάλι να γίνουμε ταπεινοί. Δεν λέω να γυρίσουμε στα αλώνια. Λέω όμως ότι δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε.

"Αλώνι, στο παλιό μονοπάτι από Επικούρειο Απόλλωνα προς Ανδρίτσαινα"