Η
πρώτη εναλλακτική εταιρεία τουρισμού που ασχολήθηκε με την Πελοπόννησο και με
την Αρκαδία, είχε (και έχει) την έδρα της στο χωριό Βλαχόραφτη, βόρεια της
Καρύταινας και βορειοδυτικά από τον Ατζίχωλο.
Για τις ανάγκες της η εταιρεία, είχε στήσει μία βάση στον
Αλφειό ποταμό στο ύψος του χωριού Μάτεση στην Ηλεία. Εκεί έφταναν οι ράφτερς
που γνώριζαν καλά το άθλημα και ήσαν έμπειροι. Με βαθμούς δυσκολίας 4-5,
δύσκολη δηλαδή περασιά του ποταμού αν αναλογισθεί κανείς ότι στον Λούσιο η δυσκολία
αγγίζει δεν αγγίζει τους 3 βαθμούς.
Σαν ποτάμια, ο Λούσιος σαφώς είναι καθαρότερος του
Αλφειού, και ψυχρότερος αφού είναι αλπικός. Αλλά και ο Αλφειός, όταν η ΔΕΗ στην
Μεγαλόπολη τον αφήνει ήσυχο και δεν τον βιάζει με τις βρωμιές της, καθαρός κυλά
στο μακρινό του ταξίδι μέχρι να βρεθεί απέναντι στις ιταλικές ακτές κυνηγώντας
την αγαπημένη του κόρη!
Εκεί στην βάση στο Μάτεση, η οποία εδώ και πολλά χρόνια
είναι εγκαταλελειμμένη και πολύ βρώμικη – μιας και οι της εταιρείας,
εναλλακτικοί μεν, αλλά αφού δεν φρόντισαν να καθαρίσουν τον χώρο που
χρησιμοποίησαν για τις δραστηριότητές τους, η βρώμα και το σκουπίδι περιμένουν
και δεν κοσμούν καθόλου τον χώρο.
Στην νότια όχθη του Αλφειού που βρισκόταν η βάση (όρια
Ηλείας) υπάρχει μια πηγή που το νεράκι της συνεχίζει να τρέχει μη γνωρίζοντας
τις ανθρώπινες δραστηριότητες και προκοπές. Αλλά γύρω από αυτήν χάσκει η
ανθρώπινη παρουσία με τον χειρότερο τρόπο. Το ίδιο νεράκι προφανώς, αναβλύζει
και από έτερη πηγούλα – στην όχθη ακριβώς του ποταμού και πάνω σε παλιό μονοπάτι.
Η απόσταση των δύο πηγών δεν είναι μεγαλύτερη από 20 μ. Στο ύψος εκείνο της παρόχθιας πηγούλας, σχηματίζεται
μικρή νήσος που κόβει τον ποταμό στα δύο. Και το νερό αποκτά ιδιαίτερη δύναμη
καθώς συναντά την αντίσταση της νήσου.
Στην περιοχή αυτή, αλλά στην αρκαδική πλευρά του ποταμού,
έχει σχηματισθεί μικρή παραλία. Και από πάνω της στέκει μετέωρος κατακόρυφος
βράχος, έτοιμος να κατακρημνιστεί με ένα απλό σεισμό. Στο σημείο εκείνο τους
καλοκαιρινούς μήνες και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, κάνουμε το κολύμπι μας.
Πεζοπορούμε λίγες δεκάδες μέτρα κόντρα προς τον ρου του ποταμού και μετά
αφηνόμαστε στο ρεύμα του. Το νερό έχει δύναμη, έχει βάθος και σε έλκει να το
γευτείς. Λίγη προσοχή χρειάζεται μόνο μην ακουμπήσεις στην νήσο και
τραυματισθείς.
Όχι μακριά από την αρκαδική όχθη, βρίσκεται ένα μεγάλο
κεφαλάρι, που οι ντόπιοι το λένε “στην Ταβέρνα”. Για τους ιστορικούς της
περιοχής το κεφαλάρι αυτό που φανερώνεται αίφνης από τα έγκατα της γης, είναι ο
αρχαίος ποταμός Βουφάγιος και η κώμη άνωθεν του νερού η αρχαία κώμη Βουφάγιον (σημερινό
Παλαιόκαστρο).
Όλη αυτή η περιοχή
του Αλφειού που διοικητικά ανήκει στην Αρκαδία και στην Ηλεία, σαν ένα φυσικό
σύνορο στην σύγχρονη εποχή, είναι μοναδικής ομορφιάς και απείρου κάλλους. Τόπος
ειδυλλιακός. Και είναι να απορεί κανείς πως αφέθηκε η μαγεία στην βρωμιά.
Η συγκεκριμένη εταιρεία που έστησε την βάση αλλά την
εγκατέλειψε στο έλεος του θεού, είναι
άξια λόγου. Πρωτοπόρα μπορεί άφοβα να ισχυριστεί κάποιος στο είδος της. Μα και
οι συνεργάτες της, που στελεχώνουν με ασφάλεια τις δραστηριότητές της, άνθρωποι
επίσης αξιόλογοι. Για τούτο και η απορία μεγαλώνει – πως αυτός ο τόπος δεν
ασφαλίστηκε από την περιβαλλοντική ρύπανση.
Η περί ου ο λόγος περιοχή, ανήκει διοικητικά σε δύο
Περιφέρειες, της Πελοποννήσου και της Δυτικής Ελλάδας. Και στις δύο Περιφέρειες
αν δεν κάνω λάθος, έχουν εκλεγεί σαν περιφερειακοί σύμβουλοι οι Πρόεδροι των
Κυνηγετικών Συλλόγων Τρίπολης και Πύργου αντίστοιχα. Ας το κοιτάξουν το θέμα.
Είναι σοβαρό και χρήζει άμεσης επέμβασης.
Ευτυχώς για εμάς, οι κυνηγοί
είναι εκείνοι που σέβονται και αγαπούν την φύση. Και κοπιάζουν ώστε να
διατηρείται φρέσκια κι όμορφη. Αν περιμέναμε από τους οικολόγους και λοιπούς
διαφόρων ΜΚΟ, έ… θα περιμένουμε μερικούς αιώνες.!
Δημοσιεύθηκε
στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη στις 18 Ιουνίου 2014.
