Ο
Αυγερινός σκαρφάλωσε σχεδόν στην κορφή της καρυδιάς. Από εκεί ψηλά άπλωσε το
φως του κι ένα μπλέ βελούδο απλώθηκε στο στερέωμα κι έσπρωχνε το σκοτάδι προς
τον αφανισμό του. Ρώτησαν κάποτε το Φώς: “το φοβάσαι το σκοτάδι;”. “δεν καταλαβαίνω
την ερώτηση”, απάντησε εκείνο. Φυσικά, γιατί το Φως αγνοεί την ύπαρξη του
σκότους.
Αχάραγα, βρίσκομαι στο μπαλκόνι κι ακούω τους ήχους του
βουνού. Κάποιοι μου είναι γνώριμοι, κάποιοι όχι. Η πάλη στη φύση νομίζεις ότι
είναι αλλόκοτη. Αλλά όχι, εμείς χαθήκαμε και μπερδευτήκαμε από τη στιγμή που
απομακρυνθήκαμε από αυτήν και κουρνιάσαμε στη πόλη. Η φύση είναι πάντοτε εκεί
έξω από το χρόνο, πολύβουη, και δρα, αναπτύσσεται, εξελίσσεται, εργάζεται
αδιάκοπα, δημιουργεί.
Την ώρα τούτη που η νύχτα πάει να χαθεί, μέσα στη φύση
υπάρχει μεγάλη κινητικότητα. Αλλάζουν βάρδιες τα ζώα, τα πουλιά τεντώνονται να
ξεμουδιάσουν γιατί ολονυχτίς πιάστηκαν στη φωλιά τους – κι αρχίζουν τις
ατέλειωτες “καλημέρες” με τα τιτιβίσματά τους, και τα κοκόρια, περήφανα καθώς
είναι, διευθύνουν με μαεστρία την αρχή της ημέρας που πλησιάζει. Μέρας λαμπρής,
απ¨ όποια πλευρά κι αν την δεις εφόσον εμείς είμαστε παρόντες και μάρτυρες,
στην ομορφιά. Και παρατηρητές.
Οι οικογένειες των αγριόχοιρων με τους μεγάλους
πληθυσμούς τους, δείχνουν να κυριαρχούν στο δάσος. Αν γινόντουσαν εκλογές θα
αποκτούσαν ισχυρή πλειοψηφία και θα κυβερνούσαν με τον δικό τους τρόπο. Αλλά
και πλειοψηφία να μην είχαν, πάλι εύκολα, θα μπορούσαν να έχουν το πάνω χέρι.
Όπως καλή ώρα γίνεται και στα δικά μας, τα ανθρώπινα που πάντοτε κυβερνούν οι
μειοψηφίες. Το παράδοξο αυτό εμείς, το ονομάζουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Δηλαδή, θέλουμε να μας αντιπροσωπεύουν άλλοι και να αποφασίζουν οι άλλοι για τα
δικά μας.
Τα “άγρια” λοιπόν, είναι πολλά. Έχουν οργώσει
κυριολεκτικά ακόμη και τον χέρσο τόπο, και θα έλεγε κανείς πως είναι έτοιμος
για σπορά! Στην περασιά τους δεν αφήνουν τίποτα στη θέση τους. Τα διαλύουν όλα.
Σαν την Τρόικα κι αυτά. Μόνο που αυτά ακολουθούν τη φύση τους και δεν το
παίζουν επιστήμονες – οικονομολόγοι περιωπής, πόσο μάλλον σωτήρες του
ανθρώπινου γένους ,που αναδύεται από τους σχεδιασμούς τους η νέα ζωή που
χαράσσεται για το μέλλον. Τα “άγρια” κυνηγάνε την τροφή τους, το παιχνίδι, τον
έρωτα, το δικαίωμα στη ζωή, τον ελεύθερο αέρα. Όχι φρέσκο αίμα σαν τους “ειδικούς
χειρούργους” που πειραματίζονται σε νέες φιλελεύθερες μεθόδους.
Στις οικογένειες των “αγρίων” υπάρχουν τα καπριά, κι
ανάμεσα σε αυτά ο αρχηγός. Που νοιάζεται, που φροντίζει, που προφυλάσσει την
οικογένεια από κάθε κακό. Εμείς, όντας ανίκανοι, βάλαμε τους λύκους με τις
κομματικές προβιές να διαφεντεύουν τις στάνες. Φοβισμένοι, κολλήσαμε στην
εξουσία και στην παλιανθρωπιά της και χάσαμε το φως μας, γίναμε ετερόφωτοι. Και
εκλιπαρούμε τον κάθε αντιπρόσωπο μας, την κάθε μετριότητα που ανελίχθηκε στην
εξουσία, να λύσουν τα δικά μας προβλήματα.
Τα καπριά και οι αρχηγοί των “αγρίων”, παλεύουν μόνα τους
για τη ζωή τους. Είναι περήφανα και άξια ζώα, όπως όλα άλλωστε στην Μάνα Φύση.
Μόνο εμείς ξεφύγαμε, ηττηθήκαμε, κιοτέψαμε. Τα “άγρια” ποτέ δεν θα ρίξουν
ευθύνες στον άνθρωπο κυνηγό που θέλει να τα θηρεύσει. Θα κοιτάξουν να διαφύγουν
από τις ασφυκτικές παγάνες, να ορμήσουν ακόμα στον κυνηγό αν δεν έχουν άλλη
διέξοδο φυγής. Με μια λέξη, μαχητές.
Εμείς, σαν τις μαυροφορεμένες χήρες του Ζορμπά,
σκούζουμε, αναθεματίζουμε, σταυροκοπιόμαστε. Πέσαμε στη μιζέρια και περιμένουμε
τους λύκους να φτιάξουν τη ζωή μας. Μα γίνεται κάτι τέτοιο; Πως μπορεί αλήθεια;
Το κυνήγι του κάπρου ανοίγει οσονούπω. Ας πάρουμε
παραδείγματα από το άξιο αυτό ζώο, κι ας σταθούμε κι εμείς στο ύψος μας. Ας
γκρεμίσουμε πρώτα τις στάνες, για να χαθούν οι λύκοι και να αποκτήσουν
αντρειοσύνη τα πρόβατα.
Ξημέρωσε
όμως……… και η μέρα φανερώθηκε λαμπρή!
=================
Δημοσιεύθηκε
στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014.
