Ξεκίνησε σαν ένα απλό κρυολόγημα. Και δεν του έδωσα
σημασία: “μια – δυό μέρες και θα περάσει”. Αλλά δεν πέρασε, χειροτέρεψε, και
από το τίποτα, να μία εβδομάδα στο κρεβάτι προς γνώση και συμμόρφωση!
Η Δευτέρα ξημέρωσε, κι εγώ στέκομαι να αντικρίζω την
βροχή έξω που χτυπά ανελέητα την πόλη. Μετέωρος, αν είμαι σε θέση να καθίσω να
γράψω δυό αράδες για την στήλη μου. Όχι, δεν είμαι σε θέση. Αλλά πάλι, η
συντακτική ομάδα περιμένει. Ένα απλό: “δεν θα στείλω το άρθρο μου, είμαι
άρρωστος”, θα έλυνε μονομιάς το πρόβλημα. Αλλά μου φάνηκε πολύ εύκολη λύση
αυτή. Και την διέγραψα από την σκέψη μου.
Ευτυχώς, με τον πυρετό των τελευταίων ημερών που με είχε
καθηλωμένο κάτω, έχασα – ναι, έχασα όλον αυτόν τον αλληλοσπαραγμό, την
αλληλοεξόντωση των συνανθρώπων μου, το αβυσσαλέο μίσος που μας χωρίζει. Ένα
μίσος που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά απουσία αγάπης για την ζωή.
Πόσο εύκολα βγάζουμε τον κρυμμένο φασισμό μας
καλυπτόμενοι από ένα κόμμα, μία ομάδα, μια θρησκεία, και αφαιρούμε κάθε
δικαίωμα στον “άλλον” να έχει την δική του θέση για την ζωή, την δική του άποψη
για το πώς θέλει τον κόσμο. Ο πιο καλός άνθρωπος, μέχρι τον χειρότερο
υπάνθρωπο, κρύβουν μέσα τους το απλούστατο: “Το δικό μου συμφέρον”.
Τι κάνει έναν ψεύτη να μας πουλάει μια πλάνη
γι¨ αλήθεια; ο “πρακτικός του Λόγος” (πιο εκλαϊκευμένα: το συμφέρον του)
Τι κάνει κάποιον να εκλέγει τούτην ή εκείνην
την δυνατότητα ανάμεσα στις τόσες; ο “πρακτικός του Λόγος”, το συμφέρον του….
Τι τον κάνει να διαλέγει ανάμεσα σε διάφορες
εικασίες, τούτην ή εκείνη; το συμφέρον του.
Τι κάνει τους
φιλοσόφους να παίρνουν τις πεποιθήσεις τους για αλήθειες; Το συμφέρον τους, ο “πρακτικός τους Λόγος”.
Υποτιθέμενα στάδια αλήθειας – ιδού ένα εσφαλμένο
συμπέρασμα που συνήθως βγάζει κανείς: επειδή κάποιος είναι πιστός και τίμιος
απέναντί μας, πάει να ειπεί πως λέει την αλήθεια. Έτσι το παιδί πιστεύει τις
κρίσεις των γονιών του, κι ο χριστιανός τους ισχυρισμούς των ιδρυτών της
Εκκλησίας. Επίσης ο κόσμος δεν θέλει να παραδεχτεί πως όλα όσα οι άνθρωποι
υπερασπίστηκαν σε προηγούμενος αιώνες, θυσιάζοντας ευτυχία και ζωή, δεν ήταν
τίποτα περισσότερο από πλάνες, ίσως στάδια της αλήθειας, θα πουν. Κατά βάθος
όμως, εννοούν πως, όταν κάποιος πιστεύει ειλικρινά σε κάτι κι αγωνίζεται και
πεθαίνει για την πίστη του, θα ήταν αναμφίβολα πολύ άδικο να αποδεχτεί τελικά
πως ότι τον ενέπνευσε δεν ήταν παρά μια πλάνη. Κάτι τέτοιο μοιάζει να
προσκρούει στην αιώνια δικαιοσύνη!
Γι¨ αυτό και καρδιά ευαίσθητων ανθρώπων, που συγκρούεται
πάντα με το μυαλό τους, όρισε την εξής αρχή: πως, τάχα, ανάμεσα σε ηθικές
πράξεις και διανοητικές συλλήψεις υπάρχει κατά βάσιν αναγκαίος δεσμός. Δυστυχώς
τα πράγματα έχουν αλλιώς. Γιατί αιώνια δικαιοσύνη δεν υπάρχει.
Υγ:
Για το κυνήγι έχουμε τον καιρό μπροστά μας. Πολύτιμος συνεργάτης σήμερα ο
Νίτσε!
==================
Δημοσιεύθηκε
στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014
