Η
χειρότερη μορφή βίας είναι η πείνα και η δίψα. Ο πλούσιος πλανήτης μας έχει τον
μισό πληθυσμό του να δυστυχά και τον άλλον μισό να ευημερεί και να κοκορεύεται
– πως είναι πολιτισμένος, μορφωμένος, θρησκευόμενος. Η υποκρισία της κοινωνίας
μας πανταχού παρούσα.
«Αγάπα
τον πλησίον σου» βροντοφώναξε ο Χριστός, αλλά ποιος τον άκουσε; Ο Παύλος μήπως;
Ο γενάρχης του Χριστιανισμού;. Το ιερατείο ντυμένο με περσικές πλουμιστές
φορεσιές μήπως;. Στρέβλωσαν τον Λόγο τον Ιερό και στο Όνομα του Χριστού
συσσώρευσαν πλούτη αμύθητα, χρυσό αμέτρητο, υλικά αγαθά. Άχρηστα φυσικά όλα
αυτά.
Θα
μπορούσε ο κάτοικος αυτής της γωνιάς του Σύμπαντος να ζούσε καλά. Αλλά δεν ζει.
Πεινά, διψά, κρυώνει, σκοτώνεται σε ηλίθιους πολέμους, φανατίζεται από κενές
ιδεολογίες, σφάζεται για ξεπερασμένες θρησκοληψίες, και περιμένει όταν αφήσει
τον μάταιο αυτόν κόσμο να αγιάσει. Να χορτάσει πιλάφι, και σέξ, και τα οφέλη
του παράδεισου. Αλλά κανείς από δαύτους τους καθοδηγητές, τα ιερατεία τα δήθεν,
δεν του είπε του ανθρώπου ότι η δικαιοσύνη, η αρετή, η ελευθερία, είναι έννοιες
πολύ υψηλές, και δεν ταιριάζουν στους μισάνθρωπους, στους αιμοδιψείς, στους
φανατικούς.
Ο
Χριστός δίδαξε την Αγάπη. Μα ποιος οπαδός του αγωνίστηκε γι’ αυτήν; Κοιτάζουμε
γύρω μας, και βλέπουμε απίστευτο μίσος, φανατισμό, διαίρεση. Τις ημέρες μονάχα
σαν κι αυτές, οι αρχηγοί του κόσμου παίζοντας με το συναίσθημά μας, φουσκώνουν
το στήθος τους με κούφια λόγια, με ψεύτικα χαμόγελα, με την μάσκα του
θλιμμένου. Κι ένα δάκρυ ίσως θα κυλήσει από το ατσαλάκωτο και φτιασιδωμένο
πρόσωπό του, και θα χτυπήσει και η καρδιά της μάζας που παρακολουθεί με δέος!
Καιρός
είναι να φύγουμε από αυτά και να προχωρήσουμε στην ουσία των πραγμάτων. Να
αντικρίσουμε την σκληρή πραγματικότητα και να παλέψουμε για την ζωή την δική
μας και του διπλανού μας. Αυτού που σήμερα είναι διαλυμένος – γιατί αύριο
μπορεί να είμαστε εμείς στην θέση του. Και έχουμε χρέος να φερθούμε στον
συνάνθρωπό μας όπως ακριβώς θα θέλαμε να κάνει κι αυτός αν είμαστε εμείς στην
θέση του δυστυχισμένου.
Η
αλληλεγγύη, είναι ιερή λέξη. Περιέχει νοήματα πανανθρώπινα. Σε όλες τις
εκφάνσεις της. Ίσως δεν μπορεί να λύσει προβλήματα, μπορεί όμως να τα
ελαττώσει, ή ακόμα και να τα απαλύνει. Να τα αποδυναμώσει. Στην αλληλεγγύη προς
τον πάσχοντα συνάνθρωπο, ο κυνηγός δεν μπορεί να στρίψει το κεφάλι του. Χρέος
έχει να απλώσει αβίαστα το χαμόγελο του, την καλή του διάθεση, και να δώσει όχι
μόνο από το περίσσευμά του αλλά και από το υστέρημά του. Όχι, δεν ηθικολογώ,
την σιχαίνομαι την ηθική.
Ο
άνθρωπος της φύσης, οφείλει να ακολουθεί τους κανόνες της. Και αυτοί προστάζουν
την αλληλεγγύη μας προς εκείνον που έχει την ανάγκη μας. Έχοντας αυτά κατά νου
– όχι φυσικά λόγω των «αγίων ημερών», υποστηρίζω ότι η κίνηση της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου να συνδράμει με τον δικό της
τρόπο στον πάσχοντα γείτονά μας, φίλο μας, εχθρό μας, άγνωστό μας συνάνθρωπο,
είναι μία άξια λόγου πράξη. Και εκείνα τα πράγματα που μας εξυψώνουν οφείλουμε
να τα αναδεικνύουμε.
Η
Ομοσπονδία Πελοποννήσου, συλλέγει από ομάδες γουρουνάδων αγριόχοιρο. Για να
ενισχύσει τις οικογένειες εκείνες που περνάνε δύσκολες ώρες στον τόπο μας. Δεν
γνωρίζω ακριβείς λεπτομέρειες, προφανώς απευθύνθηκε σε όλους τους κυνηγούς.
Όπως κι αν έχει, είναι πράξη ανθρώπινη. Που την τιμά. Και πιστεύω ότι θα έχει
μεγάλη ανταπόκριση το κάλεσμα της αυτό. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν θα μείνει
μόνο σε αυτό, αλλά θα βοηθήσει τους πάσχοντες συμπολίτες μας με ποικίλους
τρόπους.
Σαν
κυνηγός και σαν άνθρωπος, υποστηρίζω την κίνηση της Ομοσπονδίας Πελοποννήσου.
Κι εύχομαι να συγκεντρώσει όσο περισσότερο μπορεί αγριόχοιρο. Οι μόνοι που δεν
θα δώσουν – με βεβαιότητα το λέω, είναι οι συλλογείς κρέατος και οι λαθροθήρες.
Αλλά ποιος νοιάζεται. Αυτοί δεν είναι κυνηγοί, είναι έμποροι.
Καλά Χριστούγεννα
==============
Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι”
του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014.
