Μην
μου πει κανείς σας ότι δεν χάθηκε κάποτε στο βουνό, θα τον μαλώσω. Μία φορά
έστω; Όχι; καμία; Εγώ πάντως έχω χαθεί. Ήταν μια μέρα του βαρύ χειμώνα, με
βροχή αδιάκοπη, δυνατή, που σκέπαζε με την δύναμή της κάθε τι. Είχαμε θηρεύσει
ένα καλό καπρί και πήρα εντολή από τον αρχηγό να πάω στα αυτοκίνητα αφού ήμουν
ο κοντινότερος σε αυτά, να πάρω ένα αμάξι και να πάω τους παραλάβω. Απείχα
περίπου χίλια μέτρα από τα αυτοκίνητα. Έφυγα πολύ γρήγορα, σχεδόν πετούσα στο
επικίνδυνο μονοπάτι. Και δεν άργησα να αντικρίσω στα 20 μέτρα τα αυτοκίνητα της
ομάδας μας.
Συνήλθα
απότομα όταν μπροστά μου διέκρινα ένα χωριό. Σταμάτησα να καταλάβω τι είχα
πάθει. Βέρτικο; Ποιος ξέρει; Άλλαξα πορεία μέσα στην κατακλυσμιαία βροχή και
έφτασα κάποτε στα αυτοκίνητα. Δεν υπήρχε παρά το δικό μου, τόσο πολύ είχα
αργήσει στο μπρός και πίσω. Δεν είναι πιστεύω δύσκολο να χαθεί κάποιος κυνηγός
στο βουνό, ακόμα κι ένας έμπειρος.
Αυτό
ακριβώς συνέβη την Τετάρτη στις 26 Νοεμβρίου στα μέρη που κυνηγάμε. Τρείς
λαγάδες από την Αχαΐα, τρείς φίλοι πέρασαν βόρεια του Βλόγκου για του κυνήγι
τους. Ο ένας ξεμάκρυνε κάπως. Δεν ήθελε και πολύ, κάτι η κούραση, η ομίχλη
οπωσδήποτε που σκέπαζε τα πάντα, ο άγνωστος γι’ αυτούς τόπος, δυσκόλεψαν όλα
αυτά τον λαγά και χάθηκε. Ναι, έτσι απλά. Οι φίλοι του δεν μπορούσαν να τον εντοπίσουν,
η ώρα περνούσε και πήγαινε κατά το απομεσήμερο. Ειδοποιήθηκε η αστυνομία της
Δημητσάνης αλλά τι να έκανε κι αυτή. Ο Δήμος ο Λάλος από τον Βλόγκο πήρε
τηλέφωνο τον Κώστα Ντάβο που ήταν ψηλά στο βουνό και τον ενημέρωσε για το
δυσάρεστο συμβάν.
Στα
μέρη εκείνα βόρεια του Βλόγκου, στην οροσειρά του Χαλασμένου Βουνού και του
Αρτοζήνου, στις χαράδρες και στα διάσελα, στις πηγές και στα πλατώματα του
δάσους, ένας είναι μονάχα ο μύστης. Ο δαίμονας καλύτερα. Αυτός που με μάτια
κλειστά μπορεί να κατέβει και το πιο δύσκολο μονοπάτι. Ο Κώστας ο Ντάβος, ο
αρχηγός της ομάδας μας.
Ενεργοποιήθηκε
άμεσα ο αρχηγός μας, ήλθε σε επαφή με τον χαμένο και ψυχολογικά άσχημα κυνηγό,
τον ηρέμησε, τον καθησύχασε. «Ντουφέκα να σε ακούσω» του έλεγε ο αρχηγός,
ντουφέκιζε ο λαγάς μέχρι που του σώθηκαν τα φυσίγγια. Έπεσε και η νύχτα και τα
πράγματα γινόντουσαν πλέον επικίνδυνα για τον λαγά που δικαίως ήταν
τρομοκρατημένος. Η περιοχή όλη έχει μεγάλες χαράδρες, δύσκολα μονοπάτια. Είναι
ζόρικος τόπος.
Κάποια
στιγμή, κι ενώ πλησίαζε εμπειρικά ο αρχηγός προς τον λαγά, είδε εκείνος αμυδρά
κάπου στο βάθος φώτα αυτοκινήτου. Αμέσως κατάλαβε ο αρχηγός που ακριβώς
βρισκόταν ο λαγάς. Ειδοποίησε τότε στην αντικρινή πλαγιά τον Νίκο Μπράβο, ένα
εξίσου καλό κυνηγό και ο πατέρας του με ένα φακό κατέβηκε στην χαράδρα και παρέλαβε με ασφάλεια τον άφωνο από την
περιπέτεια λαγά τον οδήγησε στους φίλους του που τον περίμεναν με αγωνία. Αίσιο
τέλος για τους συναδέλφους από την Αχαΐα.
Ο
γιός του Πάνα, ο δαίμονας των αρκαδικών ορέων, ο Κώστας Ντάβος, έκανε αυτό που
θα κάναμε όλοι μας αν ήμασταν στην θέση του και φυσικά αν γνωρίζαμε τόσο καλά
όσο εκείνος τον τόπο.
Υγ: Στην φωτό ο Κώστας
Ντάβος. Εκ χωρίου Ράφτη Ηραίας Αρκαδίας.
===============
Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι»
του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014
