Στην αρχή του χειμώνα ...

Ουσιαστικά από το σαββατοκύριακο που μας πέρασε είδαμε τους πρώτους καλούς πάγους στα βουνά μας. Ενδεχομένως όταν θα δημοσιευτεί το άρθρο τούτο, το χιόνι να έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του. Ναι, είμαστε στον καλό χειμώνα.

Οι καιροί αυτοί δίνουν στο κυνήγι μας άλλη διάσταση. Οι φωτιές δυναμώνουν την χαραυγή και ζεσταίνουν στη θράκα τον καφέ. Και ολόγυρά από την φωτιά εμείς. Σιωπηλοί στα τραγούδια της, στη μυρωδιά της, στη ζεστασιά της. Απολαμβάνοντας τις στιγμές, τις μικροχαρές του παρόντος.

Η ομάδα ήταν λειψή, με το ζόρι 6 άτομα. Είναι βλέπετε η εποχή της ελιάς, οι περισσότεροι συλλέγουν τον καρπό της, τον πάνε στα λιοτρίβια, βλέπουν και γεύονται το δώρο του θεού. Για τον Έλληνα η μάζωξη της ελιάς έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι σαν τον συρτό χορό που έρχεται από την αρχαιότητα. Μπολιασμένη η παράδοση στο dna μας, την μεγάλη ώρα της συγκομιδής της ελιάς αφήνει κάθε τι άλλη δραστηριότητα. Σαν να πηγαίνουμε σε λειτουργία, σαν να αντικρίζουμε τον θεό. Μυσταγωγία πραγματική αυτό το σκύψιμο στη γης για τον μικρό καρπό.

Στις πρώτες ιχνηλασίες εντοπίσαμε τα γουρούνια, ξέραμε σχεδόν που πήγαιναν για να βγάλουν την μέρα τους με χουζούρι και με παιχνίδι. Ο τόπος όμως ήταν μεγάλος για μισή ομάδα. Δυό στην παγάνα, τέσσερις στα καρτέρια, θα το παλέψουμε. Και κάναμε την δουλειά μας. Υπήρχε περισσότερο τρέξιμο, μεγαλύτερη πίεση, οι κινήσεις γινόντουσαν με σοφία σχεδόν – και δεν άργησαν τα σκυλιά μας το κλαφουνητό. Κυνηγούσαν.

Όταν ο τσακαλάκος κλαφουνάει περιμένουμε με κομμένη την ανάσα τα περαιτέρω. Και ναι, άρχισε να βαρεί στάμπα. Στο άκουσμα της στάμπας, όλοι οι κυνηγοί του κόσμου νιώθουν το αίμα τους να κυλά γρήγορα. Το ίδιο κι εμείς. Σαν σε χορό ο τσακαλάκος, γυρόφερνε το καπρί θυμωμένος. Η παγάνα καλά δούλεψε και πίεσε όσο μπορούσε. Τα «άιντε», και «έοοο» έσκιασαν την ηρεμία του βουνού, φόβισαν και το καπρί που σηκώθηκε να φύγει. Ότι θέλαμε.

Κίνησε για τα καρτέρια μας το άγριο. Ο τόπος ήταν πολύ πυκνός, απροσπέλαστος. Γκρέμιζε κλαδιά και πατουλιές και πλησίαζε. Ο μπάρμπα Γιώργης είχε μπροστά του ένα μικρό άνοιγμα, ένα ξέφωτο. Περίμενε εκεί. Και βλέπει το καπρί να περνά σαν σίφουνας στα 17 μέτρα, δεν καθυστέρησε, βαρύ την ντουφεκιά κι ο κάπρος πέφτει. Μα σηκώνεται γρήγορα και χάνεται στο πυκνό. Γέμισε ο τόπος αίματα. Δεν πιάστηκε καλά από τα σκάγια.

Δυό χέρσα χωράφια μακρύτερα το γουρούνι έπεσε. Κοντά του βρέθηκε ο δαίμων των βουνών. Το είδε, το μελέτησε και φώναξε στον Ζαρκαδάκη που βρισκόταν δυό χιλιόμετρα μακριά να πάει να το τραβήξει. Απαθής ο δαίμων φόρτωσε τη δουλειά του σε άλλον, και αποχώρησε!  Όχι, δεν γίνονται αυτά από σοβαρούς ανθρώπους, δεν φορτώνουμε την δική μας υποχρέωση σε κάποιον που είναι αδύνατο να φτάσει στο θήραμα. Φιλότιμος άνθρωπος ο Ζαρκαδάκης, έσκισε το πυκνό και τα ρούχα του, ανέβηκε κάμποσο την πλαγιά, είδε το καπρί και μόνος του το έσυρε πίσω. Δεν βαρυγκώμησε με την δουλειά, είμαι όμως βέβαιος ότι απόρησε με την χείριστη συμπεριφορά του γρήγορου δαίμονα. 

Σε κάθε ομάδα δυστυχώς υπάρχουν και μερικοί που χαλάνε την συνολική προσπάθεια. Δεν αναφέρομαι φυσικά στα λάθη που θα προκύψουν κατά την διάρκεια του κυνηγίου – αυτά όλοι θα τα διαπράξουμε. Μιλάω για την νοοτροπία, την κουτοπονηριά. Για το πώς θα πάρουν ένα κομμάτι κρέας περισσότερο, μία συκωταριά, ένα ψαρονέφρι.  Θέλω να πιστεύω ότι κυνηγοί αυτού του είδους είναι ελάχιστοι. Ευτυχείς δε οι ομάδες που δεν έχουν στην σύνθεσή τους τέτοιους κυνηγούς.

Μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες – κυνηγός αγρίων κι αυτός, πως όλως τυχαίως δεύτερη φορά στην ομάδα του δεν πήρε το μερίδιο του. Την πρώτη φορά «ξέχασαν» να του βγάλουν μερίδιο από έναν μονιά 60 κιλών σε καθαρό κρέας! Και προ ημερών το μερίδιο του το πήρε ένας από την ομάδα! Κατά «λάθος» δηλαδή ο άλλος αντί να πάρει μία σακούλα, πήρε δύο! Χαχαχαχα! Να που τελικά σε αυτό το κυνήγι όλα μπορούν να συμβούν! Ο καλός φίλος μάλιστα, προχώρησε ένα βήμα ακόμα μετά την  επαίσχυντη πράξη, αποχώρησε από την ομάδα. Και ένιωθε μάλιστα και πολύ άσχημα διότι τόσο ο αρχηγός τους όσο και τα περισσότερα παιδιά (έτσι τα αποκάλεσε) ήσαν εξαιρετικοί άνθρωποι, καλόκαρδοι, φιλότιμοι, ντόμπροι.

Μερικοί άνθρωποι στην αδικία ίσως είναι κάθετοι. Δεν τους αδικώ. 

=============

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014.