Σκόρπια «καιρικά φαινόμενα» …

Η τρομοκρατία της ενημέρωσης -  blogs, sites, «σοβαρά έντυπα», και απέναντι ο κόσμος και η άγνοια του. Η χειραγώγησή του για μερικά «κλίκ» που αποφέρουν στον owner του μέσου ψίχουλα ευρώ.

 

Και η ηλιθιότητα της πρόβλεψης του καιρού με τον βαρύ χειμώνα, στέλνει τον άβουλο άνθρωπο στα μαγαζιά για σόμπες, και τον ηλίθιο αναγνώστη τον κάνει να τρολάρει την «σπουδαία είδηση». Και αναστενάζουν τα κοινωνικά δίκτυα, παίρνουν φωτιά τα καφενεία, υπάρχει μία κινητικότητα χάριν του «βαρύ χειμώνα». Η προπαγάνδα είναι εδώ! Χάριν του χρώματος του χρήματος.

Ο καιρός, τώρα, και χθές, και αύριο, ακολουθεί τις εποχές του. Ένα γρανάζι είναι της μηχανής, μία φυσική λειτουργία που εξυπηρετεί τους Νόμους της Φύσης. Αλλά εμείς, κάνουμε την τρίχα τριχιά, δίνουμε στα απλά πράγματα μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι τους πρέπει. Γιατί; Μα γιατί φοβόμαστε. Μην κρυώσουμε, μην έλθει ο «έμπολα», μην το ένα, μην το άλλο…….. γέμισε η ζωή μας σαβούρα κι εμείς όλο αυτό το σκηνικό το καλλιεργούμε, το τρέφουμε. Θύματα, όχι μόνο της ακραίας ενημέρωσης (που αποδεχόμαστε) αλλά θύματα κυρίως του ίδιου μας του εαυτού.

Ξεκίνησα με καταρρακτώδη βροχή από την Αθήνα για την Αρκαδία. Σε όλη την διαδρομή, η βροχή πότε δυνάμωνε, πότε έπεφτε σαν δροσιά, έκανε τη δουλειά της. Κι εγώ επίσης, οδηγούσα κανονικά και όχι σαν γκάνγκστερ της ασφάλτου. Διότι πέραν «του καιρού», δεν βγάζω στην άσφαλτο τις ψυχικές μου διαταραχές, δεν επιδιώκω να αποδείξω τίποτα. Έχω έναν προορισμό και θέλω να φτάσω σ’ αυτόν.

Και ώ παντοδύναμα blogs και λοιπά κίτρινα μέσα, στην Αρκαδία ένας λαμπρός ήλιος φανερώθηκε και έσπασε με το φώς του το σκοτάδι. Ανατρίχιασα……. όχι από τις ανοησίες των τρομοκατασκευαστών και τρομολάγνων, όχι, μα με την ομορφιά. Με την απίστευτη εικόνα που με συντρόφευε στο ταξίδι μου σαν ανέβηκα στα αρκαδικά υψίπεδα. Και στάθηκα για λίγο αντικρίζοντας την κοιλάδα του Αλφειού την ώρα που την γύμνωναν τα δάση της ομίχλης και αναδύονταν οι χαράδρες, οι λόφοι, οι κάμποι.

Εκεί στο αγνάντι, χωρίς να καταλάβω πως, κάθισα αρκετή ώρα. Μπροστά μου, προς τα δυτικά, φίδωνε ο Αλφειός σκεπασμένος με το αιθέριο  άσπρο πανωφόρι του. Προς τα νότια υψώνονταν οι καμινάδες της Μεγαλόπολης – δείγμα πολιτισμού και εξέλιξης. Στα νοτιοανατολικά, ο απόηχος της ντουφεκιάς του λαθροθήρα από την προηγούμενη βραδιά ακουγόταν ακόμα. Διαλαλούσε τα κατορθώματα ευυπόληπτου  συμπολίτη μας και κυνηγού, που φυλάγοντας καρτέρι με το σκότος, κορδώνεται και χαίρεται. Και μαζί με αυτόν κι’ άλλοι που για ένα κομμάτι κρέας πουλάνε και την ψυχή τους στον διάολο. Ή μάλλον ας το πω διαφορετικά, το πρωί πάνε στην εκκλησιά κι ανάβουν ένα κερί, κάνουν τον σταυρό τους σαν χρηστοί άνθρωποι που είναι.

    

Αυτή είναι η κοινωνία μας. Αλλά δεν μας αρέσει να μιλάμε γι’ όσα φτάνουν σε εμάς και θίγουν το μικροσυμφέρον μας. Πάντα φταίνε οι άλλοι οι κλέφτες, οι μεγάλοι. Εμείς, οι μικροκλέφτες των μικρών και κλειστών κοινωνιών, όχι, δεν φταίμε, είμαστε θύματα! Και ωραιοποιούμε τα πάντα προς όφελός μας. Και φυσικά κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα. Μα ναι, στην άκοπη κριτική είμαστε καλοί. Εμείς και οι άλλοι.

Ο λαθροθήρας λοιπόν, είναι κυνηγός, και έχει φαίνεται υψηλές προστασίες που μπορεί να φτάσουν για χάρη του από παντού. Μα καλά, τόσο σπουδαίος είναι; Όχι βέβαια, δεν είναι σπουδαίος. Αλλά η μετριότητα στην όμορφη πατρίδα μας είναι ο αληθινός «έμπολα» που θερίζει συνειδήσεις, που σκορπά ασθένειες, και  συσπειρώνει γύρω της όλους εκείνους που κινούνται πάντα στην παρανομία. Και δυστυχώς, η μετριότητα έχει φτιάξει γερή βάση και διοικεί τον τόπο αυτό. Και είναι πέρα από πολιτικές και κόμματα, μακριά από ιδεολογίες και ιδεοληψίες. Είναι εσωτερική νόσος, ανίατη σχεδόν.

Για να γλυτώσουμε από τον κλοιό του λαθροθήρα, του «βαρύ χειμώνα»,  και όσων βαρύνουν τον βίο μας, τον πολιτισμό μας, όσων προσβάλλουν τον άνθρωπο, μάλλον θα πρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας παλιές συνήθειες. Αλλά κι αυτό δύσκολο είναι, αφού, το σαράκι της υποκρισίας, της πορείας μας προς το αδιέξοδο, είναι εκφάνσεις που ξεπηδούν από την διαμόρφωσή μας. Από τον τρόπο που μεγαλώνουμε, από τα παραμύθια που ακούμε, από τα «μη» της παιδικής μας ηλικίας.

==================

Υγ: Τυχαία φωτογραφική στιγμή στο άκουσμα του καιρού. Ο ένας αδιαφορεί, ο άλλος γελάει. Και οι δυό απόγονοι αγωνιστών του 21’ . Δεν τους πτόησε η βάρβαρη είδηση …  

===============================

Δημοσιεύθηκε στο «Κυνήγι» του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014.