Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Σκέψεις του δρόμου ...

Κατά τις 4 το πρωί…… Ο εθνικός δρόμος άδειος, ο κυνηγότοπος ακόμα μακριά, το ραδιόφωνο να παίζει τις μουσικές του, ο καφές να έχει άρωμα και γεύση, το όχημα να κινείται στην δεξιά λωρίδα, χωρίς βιάση.

Συνηθισμένο σκηνικό με συγκεκριμένο προορισμό. Ή μήπως όχι; Μήπως το ταξίδι δεν έχει τέλος; Τα καλά ταξίδια είναι χωρίς σκοπό, χωρίς πίεση χρονική, δίχως τις συνήθειες της καθημερινότητας. Και το κυνήγι η αιτία, η λαχτάρα της μουσκεμένης γης, το πάρε – δώσε του ανθρώπου με την φύση.

Ασφαλώς η επαφή με την φύση γίνεται με πολλούς τρόπους. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Αρκεί αυτές να μην ενοχλούν, να μην δημιουργούν προβλήματα, να αφήνουν στην άκρη τις ψυχοπάθειες της πόλης. Γιατί πράγματι, η ζωή, ή μάλλον η νοοτροπία της πόλης και οι ανεξέλεγκτοι ρυθμοί της, το φυραίνουν το μυαλό. Τα μηνύματα που λαμβάνει σε κάθε του κίνηση ο άνθρωπος, οι διαφημίσεις – πολιτικές, καλλιτεχνικές, εμπορικές – του αλλάζουν την πορεία, του αλλοιώνουν τον σκοπό.

Η ζωή Είναι. Τόσο απλά. Αλλά αυτό το «Είναι» το παραχαράξαμε, το ψευτίσαμε, το υποβαθμίσαμε. Είμαστε μέσα σε αυτό αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε, το κυνηγάμε αλλού, στο παρελθόν, στο μέλλον, ποτέ στο παρόν. Αυτό το αφήνουμε, το προσπερνάμε, δεν το ζούμε. Είμαστε στο «όταν» και στο «θα». Μπερδεμένοι, και φυσικά εγκλωβισμένοι με την απλότητα.


Η απλότητα των πραγμάτων, τόσο μοναδική, κάνει έντονη την παρουσία της μέσα σε ένα δάσος, στο ευκολότερο μονοπάτι, στον ρου του ποταμού, στην ομίχλη που σκεπάζει τους τόπους και τους προφυλάσσει, στον καθαρό αέρα. Κάθεσαι κάτω από ένα δέντρο, ή παρπατείς σε μια λάκα. Δεν χρειάζεσαι κάτι παραπάνω, είσαι μέσα στη ζωή, είσαι παρών στην λειτουργία της ζωής, δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τίποτα. Είσαι στο παρόν, το ζεις.

Σίγουρο είναι πως δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο, δεν θα μπορούσαμε άλλωστε, θα ήταν κάτι τέτοιο εντελώς άρρωστο και έξω από την ανθρώπινη φύση. Και αυτά που βλέπω ή ζω εγώ, για κάποιον άλλον να μην λένε απολύτως τίποτα. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει με όλους μας. Ο καθένας μας ζει στον δικό του κόσμο, σε αυτόν που αντιλαμβάνεται καλύτερα. Όταν όμως βρισκόμαστε στη φύση, μπορούμε να συμφωνήσουμε μονάχα σε τούτο: σε αυτήν υπάρχει αλήθεια, και στο χέρι μας είναι να την ζήσουμε.

Όμως και πάλι, ο κάθε κυνηγός κυνηγά για τους δικούς του λόγους. Ο κεντρικός σκοπός μπορεί να ονομάζεται θήραμα, αλλά μπορεί και όχι. Και ο κάθε κυνηγός βλέπει τα πράγματα με την δική του νοοτροπία, τα δικά του «θέλω», διαμορφώνει τους δικούς του πρακτικούς λόγους (το συμφέρον του). Στο σημείο αυτό ξεκινά και η προστριβή των κυνηγών, στους πρακτικούς λόγους. Όταν συμβαίνει αυτό, χάνουμε την φύση και την ευλογία της.

Δεν μου αρέσει η κυνηγετική νοοτροπία των περισσότερων κυνηγών. Βρίσκονται στο βουνό για να συλλέξουν κρέας, και το επιτυγχάνουν με πολλούς τρόπους. Ο συνηθέστερος; Το κυνήγι όποιας μορφής, με όλα τα μέσα. Αλλά αυτό δεν είναι κυνήγι, ας μην ονομάσω τι είναι. Βρίσκονται στο βουνό για να βγάλουν τον εγωισμό τους. Δεν ενδιαφέρονται για το κυνήγι. Βρίσκονται στο βουνό για να πετάνε τα σκουπίδια τους. Για μένα δεν είναι κυνηγοί αυτοί. Και δεν γράφω γι’ αυτούς τους κυνηγούς, τους πολλούς. Γράφω για τους λίγους, ίσως τους ελάχιστους. Που μπορεί να είναι ένας, δέκα, χίλιοι. Δεν ξέρω πόσοι είναι. Αλλά δεν έχει και νόημα αφής στιγμής η μάζα η κυνηγετική με αφήνει απαθή.

            Η μάζα γενικότερα μεταφέρεται παντού. Στην πόλη, στο βουνό, στην θάλασσα. Και είναι αγενής, απαίδευτη, εύκολα κατευθυνόμενη, συντηρητική, υποκριτική, ψεύτικη. Όχι, η μάζα δεν έχει καμία σχέση με τον φίλο μου τον κυνηγό που ιερουργεί στο δάσος. Που αφουγκράζεται την ανάσα της γης, Που κοινωνεί τα μυστήρια της φύσης.

Νόημα έχει η αγάπη για την φύση. Γιατί εκεί η ζωή πραγματικά «Είναι» …

===============


Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014.