Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Στού Κοσμά ...

Ρήξη έσω μηνίσκου. Κάκωση ιγνυακού μυός. Ύδραρθρο. Διάταση και πιθανή ρήξη των έξω πλαγίων ινών του προσθίου χιαστού συνδέσμου, κτλ……….

Η παγάνα μας στήθηκε στου Κοσμά. Εκεί, για τους περισσότερους είναι ένα όνομα και τίποτα άλλο. Έτσι γρήγορα το αναφέρεις και το προσπερνάς, πάς παρακάτω, βιάζεσαι να προλάβεις την πορεία του κάπρου. Αυτός είναι μεγάλος, έμπειρος, έχει δύναμη, δεξιότητες ζηλευτές, έξυπνος, προικισμένος από την φύση. Η αναμέτρηση μαζί του κρατά αιώνες αμέτρητους, και δεν υπάρχουν σ¨ αυτήν νικητές και ηττημένοι. Υπάρχει ο διαρκής αγώνας πάνω στην γη, η ανθρώπινη πορεία της εξέλιξης.

Στου Κοσμά. Σκληρός τόπος, ένας λόφος ξεπηδά και συμπληρώνει το πάζλ του γεωγραφικού ανάγλυφου. Και κοιτάζει προς τα δυτικά. Πότε χαζεύει το ηλιοβασίλεμα, πότε παρακολουθεί τον ρου του Αλφειού ποταμού που ταξιδεύει για το ερωτικό σμίξιμο με την αγαπημένη του. Αλλά αυτή φοβάται την δύναμή του, και όλο τρέχει απελπισμένη, και φτάνει μέχρι τις απέναντι ιταλικές ακτές και βγάζει τα δάκρυά της. Και στο υγρό κλάμα της αναπηδά γαλήνη που απλώνεται τριγύρω της και την προφυλάσσει από τις ορέξεις του μεγάλου ποταμού.

Γαλήνιο μέσα στην αψάδα του είναι και το τοπίο του Κοσμά. Στα σπλάχνα του κρύβει πόνο, χαρά, αγάπη, ευλογία. Γιατί εκεί στα παλιά χρόνια υπήρχε ο άνθρωπος καλλιεργητής, και πάσχιζε με το υνί του, με το λιοπύρι και με τον ψυχρό καιρό να τα βγάλει πέρα. Να ζήσει την φαμελιά του με ασφάλεια, να προωθήσει την ανθρώπινη πορεία. Όμως ο Κοσμάς πέρασε στην αφάνεια. Χάθηκε από προσώπου γης, οι κάτοικοι του διάλεξαν καινούριους τόπους, τον εγκατέλειψαν.


Εμείς όμως δεν τον εγκαταλείπουμε τον Κοσμά. Η ομάδα μας τον κύκλωσε, έγειρε πίσω από διαλυμένες ξερολιθιές, κρύφτηκε πίσω από μοναχικά πουρνάρια, ξάπλωσε στο παχύ χορτάρι. Κι εμείς, ο αρχηγός κι εγώ ανεβαίναμε για την παγάνα. Φτάσαμε στο οροπέδιο, προχωρήσαμε, βρεθήκαμε στην μεγάλη λούτσα. Σταματήσαμε. Η περασιά του κάπρου είχε ταράξει τον τόπο, είχε ανακατέψει τα ήρεμα νερά, τρύπησε την λασπουριά με το μεγάλο πέλμα του. Εγώ έμεινα εκεί, πισινό καρτέρι, ο αρχηγός προχώρησε με τον σκύλο ακολουθώντας τον φρέσκο ντορό.

Γρήγορα ο σκύλος άρχισε να χοροπηδά από χαρά. Σαν αντάμωσε τον κάπρο άρχισαν τις “καλημέρες” – ο ένας να βρυχάται, ο άλλος να βαρεί στάμπα. “Πήγαινε στο χάλασμα” άκουσα τον αρχηγό να μου λέει. Γύρισα πίσω γρήγορα. Το χάλασμα, ένα γκρεμισμένο πέτρινο σπίτι, δεν έμοιαζε με καλυβόσπιτο, είχε μεγάλους χώρους, καλή θέα, καθαρή πέτρα. Δεν έμεινα πολύ στο χάλασμα όμως, χρειάστηκε να γυρίσω πάλι προς τα πίσω, να κατέβω τον λόφο και να βρεθώ στον αγροτικό δρόμο, στο “δέντρο”.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Γιατί το “δέντρο” ήταν μακριά και ο κάπρος είχε χαράξει πορεία προς αυτό. Πατώντας στο παχύ χορτάρι δεν πρόσεξα μια ρίζα, και διπλώθηκα, την βρήκα με το αριστερό και έγειρα να πέσω. Μετεωρίστηκα στο κενό, αλλά στάθηκα σχεδόν όρθιος. Κόντραρα με το δεξί γόνατο που τσαλακώθηκε από την πίεση. Ένιωσα ένα κοφτό πόνο, δεν έδωσα σημασία, προχώρησα, αλλά για λίγο.

Η μέρα εκείνη είχε δυσκολίες. Δεν τις αναφέρω γιατί δεν έχουν νόημα. Ο κάπρος πάντως χάθηκε. Το γόνατο άρχισε να διαμαρτύρεται, πονούσε, “τον διέλυσες τον μηνίσκο, πως τα κατάφερες;”, με ρώτησε ο γιατρός αφού με εξέτασε ενδελεχώς και μελέτησε την μαγνητική τομογραφία. Το πρίν άστο γιατρέ, πέρασε, τώρα τι κάνουμε!  “Τώρα θα αναλάβω εγώ να σε μοντάρω, να σε επαναφέρω στην τάξη των πραγμάτων”. Φίλος καλός ο γιατρός, μου ενέβαζε το ηθικό με τον γλυκό του λόγο!

Πράγματι, σαν καλός επιστήμονας και καλός άνθρωπος, εισήλθε στο γόνατο να καθαρίσει τις αμαρτίες του κάπρου. Και βρήκε πολλές …

==============


Δημοσιεύθηκε στο “Κυνήγι” του Ελεύθερου Τύπου την Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015