Πρωτοχρονιά στο χωριό......

Πως περνούσατε στο χωριό την παραμονή της Πρωτοχρονιάς γιαγιά;

Α!! περνούσαμε καλά. Το βράδυ της παραμονής ανάβαμε όλα τα λυχνάρια και τις τσιμπλούδες που είχαμε. Έτσι τα δωμάτια γινόντουσαν φωτεινά, ακόμα και στο κατώι τοποθετούσαμε ένα φώς! Συνήθως ο καιρός ήταν άσχημος, με χιόνια και παγωνιές. Το χειμωνιάτικο με το τζάκι όμως που μαζευόμασταν, ήταν πολύ ζεστό. Εκεί τρώγαμε στον σοφρά με τα χουλιάρια και το γυρίζαμε μετά στο τραγούδι. Όταν γύριζαν και οι άντρες από το καφενείο, το γλέντι δυνάμωνε.

Οι άντρες δεν ήταν στο σπίτι γιαγιά;

Παιδάκι μου, όταν νύχτωνε, οι άντρες πήγαιναν στα καφενεία του χωριού και έπαιζαν τριανταένα. Το χωριό μας τότε είχε πέντε καφενεία. Έπαιζαν χαρτιά, έπιναν και τις κούπες τους και μετά γύριζαν σπίτι.

Ανήμερα του ΑιΒασιλιού γιαγιά τι κάνατε;

A!! αν είχαμε παπά στο χωριό πηγαίναμε στην εκκλησία. Μετά πάλι σπίτι και μαδάγαμε δυό καλές κότες. Την μία την κάναμε σούπα με λίγο ρύζι μέσα. Αυτήν την τρώγαμε το μεσημέρι. Την άλλη την αφήναμε για το βράδυ. Μερικές φορές σφάζαμε και κανένα κατσίκι.

Πλούσια περνάγαμε παιδάκι μου. Στο βαγένι είχαμε πάντα και καλό κρασί. Και οι βαρέλες με το τυρί γεμάτες ήσαν. Είχαμε όμως και χοιρινό. Αυτό το σφάζαμε πάντοτε παραμονές Χριστουγέννων και το παστώναμε. Αφήναμε όμως και λίγο για την Πρωτοχρονιά. Το υπόλοιπο το βγάζαμε σαν τον καλό μεζέ, ειδικά όταν φιλέβαμε ξένους.

Θυμάμαι γιαγιά μια φορά που είχα έλθει κι εγώ στο χωριό για να σφάξουμε το γουρούνι. Τρείς μέρες τρώγαμε και πίναμε, όσο έβραζε το καζάνι. Ήταν ωραία.

Πότε λές παιδάκι μου; Τότε που είχες μεθύσει και είχες φορέσει την χλαίνη του παππού σου και σε πήρε ο ύπνος πάνω στο χιόνι;

Το θυμάσαι γιαγιά;

Τι λές παιδάκι μου, χαμένα τάχω; Που σε ψάχναμε και εσύ κοιμόσουν του καλού καιρού στον πλάτανο; Τότε που ο παππούς σου έβγαλε νερό από το πηγάδι και σου το έριξε για να ξυπνήσεις.

Πολύ βαριά η χλαίνη γιαγιά, και πολύ ζεστή. Είχαμε περάσει ωραία τότε.

Ωραία περάσαμε, αλλά παιδάκι μου, σε τρείς μέρες που ήλθατε με τον μπάρμπα σου, ήπιατε ένα βαγένι κρασί!

Ιστορίες παλιές...

Η Αρτοζήνα ήταν αρχαία κώμη, πόσο αρχαία δεν ξέρουμε με ακρίβεια। Την αναφέρει ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» του. Υπάρχει και ομώνυμο βουνό με υψόμετρο 1450 μ, στις δυτικές παρυφές του Μαινάλου.

Η περιοχή του Αρτοζήνου, χαρακτηρίζεται από τα πλούσια λιβάδια που έχει και που παρήγαγαν εξαιρετικής ποιότητας στάρι, καλαμπόκι, κριθάρι, βρώμη. Επίσης, πλούσια βοσκοτόπια φιλοξένησαν χιλιάδες γιδοπρόβατα αλλοτινές εποχές. Σήμερα μια μεγάλη «ερημία» βασιλεύει στον χώρο. Μόνο ένα κοπάδι γιδοπρόβατα βρίσκει πλούσιο χορτάρι.Υπάρχουν επίσης και πολλά νερά με τρία μεγάλα κεφαλάρια που υδροδοτούν πολλά χωριά χιλιόμετρα μακριά.

Ο Παυσανίας δεν μας αναφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο το όνομα της αρχαίας κώμης. Πολύ αργότερα, στις Οθωμανικές πηγές εμφανίζεται σαν το μεγαλύτερο χωριό της εποχής, πολύ μεγαλύτερο από τα Λαγκάδια, την Βυτίνα, τα Τρόπαια και άλλες γειτονικές κώμες. Κατά τις Ενετικές απογραφές ακολουθεί πορεία φθίνουσα και κατά ανεξήγητο μέχρι σήμερα τρόπο, χάθηκε οριστικά σαν χωριό.

Την εποχή του Ιμπραήμ, κατά πως αναφέρει η ντόπια παράδοση, οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την κώμη τους. Υπάρχει περιοχή Αρτοζινέικα στην Αχαΐα που λένε πολλοί πως δημιούργησαν οι κυνηγημένοι κάτοικοι της Αρκαδικής Αρτοζήνας Με ακρίβεια κανείς δεν γνωρίζει. Η παράδοση όμως συνεχίζει: βιαστικά όπως εγκατέλειψαν οι κάτοικοι την κώμη τους, για την γρήγορη φυγή προς την σωτηρία τους, έθαψαν όλα τους τα χαλκώματα σε μια σπηλιά. Έπειτα από αρκετά χρόνια και αφού το Ελληνικό κράτος είχε αποκτήσει οντότητα, έστειλαν από τα Αρτοζινέικα τα παλικάρια – καθοδηγούμενα από τους γερόντους, για να βρούν και να τους πάνε τα χαλκώματα Όμως τα παλικάρια που δεν θυμούνταν ή δεν ήξεραν καλά τον τόπο, παρ’ ότι πήγαν τρείς φορές, δεν κατάφεραν να βρούν την σπηλιά που ήσαν κρυμμένα τα χαλκώματα. Ο γέροντας που γνώριζε καλά τον τόπο, αποφάσισε να πάει μαζί τους Όμως λίγο πρίν το ταξίδι πέθανε.

Τα χαλκώματα περιμένουν και σήμερα να τα βγάλουν από την σπηλιά.................

Εκεί στην Αρτοζήνα, ο μεγαλύτερος κτηματίας ήταν κάποιος Στρίκος. Ξέπεσε όμως οικονομικά μια χρονιά με πολύ βαρύ χειμώνα που δεν φρόντισε να πάει στα χειμαδιά. Τότε του πέθαναν κάπου χίλια γιδοπρόβατα, εβδομήντα γουρούνια και εκατό άλογα. Από άρχοντας έγινε φτωχός.

Όταν στης «Κορωνιούς το αλώνι» κατά πως λέει η παράδοση, σουβλίστηκαν όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τις ορδές του Ιμπραήμ, ένα μωρό που είχε γλυτώσει, τράβηξε την προσοχή του Στρίκου। Πλησίασε, είδε το μωρό στις πάνες του και το πήρε μαζί του. Το έκανε παιδί του και το μεγάλωσε με τα άλλα του παιδιά. Το ονόμασε Κομμένο, αποκομμένο δηλαδή από την οικογένιά του. Όταν μεγάλωσε το πάντρεψε στο χωριό Λυκούρεσι που είχε κτήματα. Του έδωσε μάλιστα ένα χωράφι που είχε νερό, την «Σφυρίδα». Από το νερό της πηγής αυτής υδρεύονταν μέχρι το 1960 οι κάτοικοι από το Λυκούρεσι. Ο Κομμένος που στην συνέχεια έγινε Κομνηνός, είναι ο γενάρχης της οικογένειας αυτής.

Τα παραπάνω μου διηγήθηκε ο Αριστείδης Στρίκος που υποστηρίζει ότι κατάγεται από την Αρτοζήνα.

Το κυνήγι του κάπρου τελείωσε - τα κυνήγια συνεχίζονται...

Το κυνήγι για τον άγριο κάπρο τελείωσε το Σάββατο στις 15 Δεκεμβρίου। Πολύ φασαρία με ρυθμιστικές, με αποφάσεις δικαστηρίων, διαμαρτυρίες οικολόγων, καμένα χωριά αχνά σαν φόντο. Εικόνες που δεν μας έκαναν καλύτερους σαν ανθρώπους. Όχι μόνο εμάς τους κυνηγούς και όσους με όποιο τρόπο εμπλέκονται στο κυνήγι, αλλά ούτε και εκείνους που κόπτονται για την αγάπη τους προς την φύση και ο κυνηγός γίνεται το εξιλαστήριο θύμα στην καθημερινότητά τους.

Σε όλα αυτά η πραγματικότητα, η αλήθεια – όποια και αν είναι αυτή για τον καθένα μας, βρίσκεται μόνο εκεί έξω, στην φύση। Που ο καθένας μας σέβεται ή δεν σέβεται, αγαπά ή δεν αγαπά, φροντίζει ή δεν φροντίζει, νοιάζεται ή όχι. Η αλήθεια βρίσκεται όταν χαθείς μέσα στο δάσος από πουρνάρια, έχοντας για συντροφιά βράχια, τροχάλια, διάσελα, ανατολές του ήλιου. Αν είσαι οικολόγος και αφήνεις φίδια σε παρθένα μέρη για την ισορροπία της φύσης – πράξη εντελώς λανθασμένη, αν είσαι κυνηγός και βρίσκεσαι επί ώρες παγωμένος στο καρτέρι, αν είσαι λαθροθήρας και την στήνεις τα βράδια στο νερό, βιώνεις την δική αλήθεια σου.

Η ζωή πλαστική στις πόλεις είναι, στο βουνό είναι απλά σκληρή. Στις πόλεις θέλει συμβιβασμούς, στο βουνό απαιτεί γνώση. Με την φύση δεν συμβιβάζεσαι. Μαθαίνεις από αυτήν πως λειτουργεί, πως σκέφτεται, ποιοι τελικά είναι οι νόμοι της – που τιμωρούν όσους τους παραβιάζουν. Η φύση δεν ξεχωρίζει οικολόγους, κυνηγούς, λαθροθήρες, τσοπάνηδες, αγρότες, ορειβάτες. Πονάει όταν την καίνε, υποφέρει όταν πνίγει με τα νερά της τις ανθρώπινες ανομίες, αναρωτιέται με πίκρα γιατί την ντουφεκάνε στις πηγές τις νύκτες.

Όλοι μιλάμε για την φύση, ελάχιστοι όμως την καταλαβαίνουν। Όλοι με τον τρόπο μας την αγαπάμε, αλλά και όλοι την σκοτώνουμε με τις μελέτες μας, τις γνώσεις μας, τις ματαιοδοξίες μας. Δεν φτάσαμε ακόμα στο επίπεδο του ανθρώπου, είμαστε μακριά, και νομίζουμε πως πλησιάζουμε…. Όχι, τσακάλια και αγρίμια είμαστε και ορμάμε στο αδύνατο κοπάδι να το κατασπαράξουμε. Ακόμα πλαστικοί είμαστε, στα πρώιμα στάδια της ανάπτυξής μας.

Τελείωσε πιο νωρίς φέτος το κυνήγι του κάπρου και μια απουσία βαραίνει την ψυχή। Ο κάπρος είναι ζώο πανέξυπνο και το κυνήγι του είναι παιχνίδι που τις περισσότερες φορές χαμένος είναι ο κυνηγός. Και ας έχει τόσα βοηθητικά μέσα στην διάθεσή του. Το αλισβερίσι αυτό κυνηγού και κάπρου κρατά αιώνες, που στο πέρασμά τους η διαδικασία παραμένει η ίδια. Τα μέσα έχουν αλλάξει.

Τώρα, μαζί με τα χιόνια που κάνουν τον χειμώνα βαρύ, θα βρεί την ησυχία του και ο κάπρος για να ζευγαρώσει, να συνεχιστεί η παρουσία του στα Ελληνικά δάση।

Άλλος ένας κυνηγετικός κύκλος έληξε, μέχρι τον επόμενο, και τον επόμενο και τον επόμενο। Όσο θα υπάρχουν κάπροι θα υπάρχουν και κυνηγοί. Μια σχέση διαχρονική που χάνεται στο επέκεινα.

......................................................................................................................

«Χρόνια πολλά στην κυνηγό – ψαρά με το σπόρ αυτοκίνητο, στην δεξιά πάντα εκ πεποιθήσεως, λωρίδα της εθνικής οδού»। Που όταν ρουφά τον καπνό στα πλεμόνια της, είναι σαν νάχει τον κόσμο στα πόδια της ή μάλλον στις ρόδες της… Καλές ψαριές εύχομαι…

Στο Γκάζι ο δρόμος αλλάζει...

«Στο Γκάζι ο δρόμος αλλάζει» Το άκουσα πριν από δυό χρόνια από φίλη μου καλή, που μέσα στα τόσα παλαβά! που την διακρίνουν, μου μίλησε με ενθουσιασμό για όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν εκεί. Ήξερε το νούμερο ότι αυτά δεν με άφηναν αδιάφορο. Εθελοντισμός! Όπως στην Ολυμπιάδα? Την είχα ρωτήσει. Τότε, που αυτή ήταν με την παρέα του Ντομινίκ, κι εγώ σαν εθελοντής φωτογράφος, προτίμησα τα βυζιά της τότε καλής μου, από το να μεταφέρω τα φίλμς στους επαγγελματίες του είδους.

Όχι, ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Κάπως έτσι γνώρισα τους «Δρόμους ζωής», το bazaar, την Τίνα (Magika de spell – όνομα κι αυτό!!). Ένας κόσμος διαφορετικός αναδύθηκε μπροστά στα μάτια μου.

Η αλήθεια είναι πως ενώ είχα δηλώσει πέρυσι εθελοντής, η βοήθειά μου ήταν μηδενική. Φέτος ήταν κάτω του μηδενός. Πως τα καταφέρνω και δεν είμαι συνεπής σε πράγματα που μου αρέσουν, θα μου το εξηγήσουν οι ειδήμονες.

ΟΙ Δρόμοι ζωής, πέρα από αυτό που προσφέρουν στην περιοχή γύρω από το Γκάζι, είναι ένα αλισβερίσι αισθημάτων για μεγάλα παιδιά. Τουλάχιστον έτσι κάπως το αντιλαμβάνομαι. Η επαφή με το διαφορετικό, η προσφορά ψυχής, δημιουργούν ένα κλίμα καθαρό – σαν του βοριά το πέρασμα. Το κέρδος αυτό είναι, τεράστιο σε μέγεθος.

Ευχαριστώ την Ντίνα και την Αμαλία για την κατανόηση…
Ευχαριστώ τον Αθήναιο γενικώς!!
Ευχαριστώ την Τίνα που αν και είχα καταναλώσει σκορδαλιά, δέχτηκε το φιλί μου!!

Συνεχίστε…….. του χρόνου υπόσχομαι να βοηθήσω πραγματικά.

Προς Αθήναιο: αυτή η τύπισσα με τα μαύρα μαλλιά και τα καταπληκτικά πράσινα μάτια, ποιο blog έχει? Μας σύστησες, δεν συγκράτησα το blog της όμως γιατί χάθηκα στην ματιά της!!

Τα μεγάλα ... κυνήγια

Τι έμειναν? Μόνο δύο εβδομάδες ακόμα για τον ευλογημένο κάπρο। Και μετά? Μετά!! Έχουμε τόσα να κάνουμε. Κατ’ αρχήν θα πάρουμε τα παλιά μονοπάτια στο κατόπι, να συναντήσουμε πέτρινες βρύσες και νεράιδες, χαμένους ήχους από τον χειμωνιάτικο βοριά, παλιές ιστορίες του ανέμου.

Πλούσια η παράδοσή μας που μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά। Οι παππούδες τα ήξεραν καλά τα παλιά। Στην εποχή τους δεν υπήρχε το δελτίο των 8, δεν υπήρχαν τα «νούμερα» των reality show, δεν υπήρχαν οι τεχνολογίες, ούτε οι θεογκόμενες των «σοβαρών» περιοδικών. Τα πάντα ήσαν διαφορετικά.

Με την φωτιά για συντροφιά που ήτανε και φώς, διηγιόντουσαν τα παλιά, όπως τα είχαν ακούσει από τους παλαιότερους। Παρατηρούσαν την φύση και την σπούδαζαν με τρόπο απλό, μιλούσαν για πολέμους που έζησαν στο πετσί τους, έπιαναν το τραγούδι ανά πάσα στιγμή, δίχως την βοήθεια των «ευγενών ποτών».

Πίνοντας καθαρά κρασιά και δυνατά τσίπουρα, τράβαγαν και καμιά πρέζα, έστριβαν και κανένα αγρινίου। Λιτοί σε όλα τους και σε δύσκολους καιρούς – ηρωικούς θα τους ονόμαζα, όχι μόνο επέζησαν, όχι μόνο στάθηκαν πολύ ψηλά, αλλά κατάφεραν πράγματα που εμείς σήμερα αγνοούμε ή δεν τα ξέρουμε απλά.

Είμαστε η συνέχεια τους? Δεν ξέρω। Ότι έχουμε ξεστρατίσει το ξέρω, ότι γίναμε μαλθακοί, ναι, το ξέρω. Ότι ασχολούμαστε με παπαριές, σωστό είναι. Ότι γίναμε σκλάβοι από ελεύθεροι που ήσαν αυτοί, σωστό είναι.

Κάθε Παρασκευή που φεύγω από την πόλη των Αθηνών για την πατρίδα, η ίδια λαχτάρα από τα παλιά - τα παιδικά χρόνια ακόμα, κυριαρχεί। Στο ταξίδι ποτέ δεν βιάζομαι, δεν «καθαρίζω» τον δρόμο όπως τόσοι «καυλοτίμονοι», δεν βλέπω «κόφτη», δεν διακοσαρίζω. Μήπως είμαι out?

Ότι και αν είμαι, τα παλιά μονοπάτια με περιμένουν να τα διαβώ, οι ανηφοριές που φέρνουν το λαχάνιασμα με οδηγούν στις κορφές, εκεί που φαίνεται καθαρά ο Κόσμος, η ομορφιά δηλαδή।

Πολλά ήξεραν οι παππούδες αλλά έφυγαν για ταξίδια μεγάλα। Θα μπορούσαν πολλά να μας μάθαιναν αλλά δεν το θελήσαμε. Εκείνοι ζούσαν στον πραγματικό κόσμο, εμείς ζούμε στον εικονικό. Έχουμε μια οθόνη μπροστά μας και νομίζουμε πως έχουμε τα πάντα. Τίποτα δεν έχουμε, τίποτα δεν ξέρουμε. Μεγαλώνουμε και γινόμαστε χειρότεροι. Ζούμε στην παρακμή και χαμπάρι δεν το πήραμε.

Κάποτε, στην αλλαγή του 2000 μ।χ, τότε που ο φόβος κυριαρχούσε στον κόσμο!!, εκεί στο μέγαρο της μουσικής, ένα τεράστιο πανό έγραφε: «ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που τον προγραμματίζουν». Θα διόρθωνα, ο κόσμος δεν μας ανήκει, εμείς ανήκουμε σε αυτόν.

Τελευταία κυνήγια για φέτος και ακόμα δεν έβγαλα το όπλο από την θήκη του!. Κύλησε διαφορετικά εφέτος η χρονιά μου. Τα μεγάλα κυνήγια τα αφήνω για του χρόνου, με λιγότερα καμένα δάση να ματώνουν την ψυχή μας.

Σκοποί και σκοπιές..........

Πολλές σκοπιές ρε παιδιά, πολλές!. Κλείνουμε από εδώ, κλείνουμε από εκεί, κλείνουμε γενικώς, αλλά τα άτιμα τα άγρια δεν τα βλέπουμε!. Μήπως ήλθε η ώρα να δούμε αν πρέπει τελικά να κλείνουμε?

Στον Έβρο τόσες σκοπιές και τόσα γερμανικά νούμερα δεν έκανα!. Και τον καλό χειμώνα εκεί, το θερμόμετρο έφτανε και – 20 και πάγωνε και η ανάσα. Για τον λόγο αυτό οι σκοπιές τον χειμώνα ήσαν ανά μία ώρα. Εκεί που το ψύχος πήγαινε να σε στείλει αδιάβαστο και υπέρ πατρίδος, σε άλλαζαν. Υπήρχε μία τάξη και μία ακρίβεια σε όλα. Δεν λέω, ήσαν και άλλοι καιροί. Από ανατολάς ο αιώνιος εχθρός - και προς βοράν τα απολιθώματα του Στάλιν!! Που να ξέραμε, φουκαράδες και πεινασμένοι ήσαν ένθεν και ένθεν, αλλά και η πατρίς πάνω απ’ όλα. Υπήρχε «σκληρά πειθαρχία».

Στην ομάδα μας – και στην κάθε ομάδα, γι’ αυτό υπάρχουν οι αρχηγοί, για να συντονίζουν, να διευθύνουν, να διατάσσουν!!! Στα σχέδια λοιπόν τα επί χάρτου που κάνει η ομάδα κάθε Παρασκευή βραδάκι, ξεδιπλώνεται ο χάρτης στην μεγάλη αίθουσα και αρχίζουν οι σχεδιασμοί, οι προβλέψεις κ.α. Ο αρχηγός μας κάθε Παρασκευή βρίσκεται μακριά από την αίθουσα επιχειρήσεων, όμως η τηλεδιάσκεψη βοηθά τα μέγιστα στην λήψη αποφάσεων…..

Σάββατο λοιπόν, με τον καιρό στα κέφια του και τους ουρανούς ανοικτούς, οι σκοπιές, ύστερα και από την γνωμοδότηση της επιτελαρχίας, στήθηκαν στο «λεύκο», στο «πουρνάρι», στον «δρόμο». Βρέ αντίχριστοι, στον Έβρο με τους αιώνιους απέναντί μας στο 5, 6, 7, 8, τόσες σκοπιές δεν είχαμε!!

Πειθαρχημένοι στην ομάδα οι τυφεκιοφόροι, υπάκουσαν στις εντολές των ανωτέρων. Ξύπνησαν λοιπόν μέσα στην άγρια νύκτα και ξεκίνησαν για τις σκοπιές. Στο «λεύκο» για παράδειγμα, όσοι πάνε για σκοπιά, δεν την «πέφτουν» για ύπνο στα αυτοκίνητα. Συνέχεια «σκιές» περνάνε και χάνονται. Νεράιδες είναι, αερικά του δάσους, έκπτωτοι άγγελοι, σάτυροι και χορεύτριες? Ποιος ξέρει? Εκεί λοιπόν, ο σκοπός είναι σκοπός, φυλάει Θερμοπύλες, ακούει ήχους πρωτόγνωρους, και το χέρι το έχει μόνιμα στην σκανδάλη!! Όταν πήγαινε στο «λεύκο» ο μικρός Κοκκινοτρίχης, γέμιζε πάγους το πρόσωπό του. Ο κρύος ιδρώτας που τον έλουζε, με τις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα, του έκαναν το πρόσωπο μαβί!!. Αγανάκτησε ο μικρός, του ανέβαιναν και οι παλμοί της καρδιάς στο κόκκινο, το σταμάτησε το κυνήγι!! Θα περάσει η άγρια νύκτα και θα έλθει η καλή ημέρα. Τότε θα ηρεμήσει ο σκοπός, ο ακρίτας! Περιμένει τότε και την υπόλοιπη ομάδα να φτάσει, να αρχίσουν οι διαδικασίες οι γνωστές. Αμ δε! Η ομάδα δεν φτάνει. Αποφάσισε ο αρχηγός να κυνηγήσουν στο πουρνάρι, επειδή λέει, ο εκεί σκοπός είδε, άκουσε την νύκτα κοπάδι να κάνει σαματά. Τι λέτε ρε παιδιά! Αν ο σκοπός εκεί, το βράδυ είναι τύφλα στο μεθύσι, δεν θα ακούσει κοπάδι? δεν θα δεί στρατιές αγρίων? Αντί λοιπόν να στείλει τον μεθυσμένο σκοπό ο αρχηγός στο πειθαρχείο, τον επιβραβεύει ακούγοντάς τον. Α!! αρχηγέ δεν είναι δίκαια πράγματα αυτά.

Εκεί λοιπόν στο «πουρνάρι» αρχίζουν τα γνωστά και χρονοβόρα. Ιχνηλασίες, κόψιμο κ.α. Κάποια στιγμή θα αρχίσει και το κυνήγι. Οργανώνοντας τα καρτέρια η επιτελαρχία, διαπιστώνει ότι λείπει ένας. Ποιος? μα αυτός που είναι ακόμα στο «λεύκο» και δεν τον ειδοποίησε κανείς! Αυτός που περιμένει την ομάδα να φτάσει και η ομάδα είναι αλλού!

Ήθελα νάξερα κύριε διοικητά, τι ληγμένο κρασί πίνεις! Απορώ που τόσα έτη στα βουνά και στα κυνήγια, δεν έμαθες ότι το κυνήγι, πρωτίστως είναι προς ανάταση (της ψυχής, του σώματος, του πνεύματος…..) και αυτή επιτυγχάνεται δια ενός και μόνου τρόπου: της επαφής με την φύση από το πρωινό χάραγμα, με τις υγρασίες να μουλιάζουν τον αέρα και άλλα τέτοια ωραία και ποιητικά. Δεν έχει νόημα όταν αρχίζει η ομάδα να συντάσσεται το καταμεσήμερο. Δεν έχει δα τόσο νόημα ο σκοπός, όσο η διαδικασία. Αλλά τα στατιστικά της ομάδας, συγκλίνουν με την θέση αυτή: όσες φορές βγήκαμε στο βουνό από νωρίς, όσες φορές δεν χρειάστηκε να κάνουμε εξαντλητικές ιχνηλασίες και «κοψίματα», το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό. Καρπωθήκαμε το άγριο και το πήγαμε σπίτι προς βρώσιν.

Τώρα, με την τελευταία ρυθμιστική για το κυνήγι, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν। Ας είναι। Θα έχουμε τον χρόνο για τις αναλύσεις δίπλα στο τζάκι। Διότι, και αυτά ακόμα το αυτονόητα, την συντροφιά της φωτιάς και την μυρωδιά του καμένου ξύλου, τα στερηθήκαμε λόγω έλλειψης χρόνου που δημιούργησε ο σχεδιασμός με τις χαμένες σκοπιές και τα μεγάλα κυνήγια!!।

Αν αλλάξουν τα πράγματα στην ομάδα, όταν καταργηθούν οι πολλές σκοπιές και τα περιττά περίπολα, όταν το κυνήγι μας αποκτήσει το νόημα που του έχουμε δώσει, όταν αποκτήσουμε την δύναμη να σταματήσουμε στα 1 - 2 άγρια, όταν μπορέσουμε να χαρούμε «τύποις και ουσία» την ενασχόλησή μας και την επαφή μας με την φύση, τότε, θα επανέλθω στην ομάδα και στα κυνήγια της. Μέχρι τότε, η συνειδητή απουσία μου από τα δρώμενα του δάσους, θα βρίσκει διεξόδους σε άλλα εξίσου ωφέλιμα προς τέρψιν της ψυχής……….και είναι πολλά τα …..ωφέλιμα που περιμένουν.

Είπα και ελάλησα και αμαρτία ουκ έχω…….

Νέα Θυθμιστική - θα είναι η τελευταία?

Νέα Ρυθμιστική από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης κ Τροφίμων

Η Διάταξη που αφορά το αγριογούρουνο:

“”””Έχοντας υπ’ όψη
19. Την ειδική μελέτη του Επ. Καθηγητή Θηραματοπονίας κου Θωμαϊδη Χρήστου του τμήματος Δασοπονίας & Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος του Α' Τ.Ε.Ι. Λαμίας , «Διαχείριση της θηραματοπανίδας μετά τις πυρκαγιές» του Σεπτεμβρίου 2007 όπως αυτή συμπληρώθηκε στη συνέχεια και η οποία προκειμένου να εξασφαλίσει την οικολογική ισορροπία των ειδών της άγριας πανίδας, εξετάζει: 1) τη διατάραξη των οικοσυστημάτων λόγω των πυρκαγιών, 2) την πιθανή μείωση του πληθυσμού της θηραματοπανίδας, 3) την ενδεχόμενη αναστάτωση των θηρευσίμων ειδών και την πιθανή δυσμενή κατάσταση των ειδών από τη συρρίκνωση των ενδιαιτημάτων τους, 4) τη δυνατότητα αποκατάστασης της βιολογικής ισορροπίας, 5) την κυνηγετική πίεση μετά τη φωτιά, 6) τα βιολογικά χαρακτηριστικά των θηραμάτων που ενδιαιτούνται στις καμένες εκτάσεις, 7) τη δυνατότητα ανάκαμψης του κάθε καμένου βιοτόπου συνεκτιμώντας και πλήθος εδαφολογικών δεδομένων.

Αποφασίζουμε
6. Επιτρέπουμε το κυνήγι του Αγριόχοιρου (Sus scrofa) σε ομάδες μέχρι δέκα (10) κυνηγών, με δικαίωμα θήρευσης μέχρι δύο (2) ατόμων κατά ομάδα και ημερήσια έξοδο. Εξαιρείται η περιοχή της Πελοποννήσου για την οποία περιορίζεται το κυνήγι έως την 15-12-2007 και ο επιτρεπόμενος αριθμός θηρευομένων ατόμων επίσης περιορίζεται σε ένα (1) άτομο. Για λόγους προστασίας της φυσικής παραγωγής του αγριόχοιρου, απαγορεύεται το κυνήγι σε όλη τη χώρα του νεαρού αγριόχοιρου όσο αυτός φέρει τις χαρακτηριστικές ραβδώσεις στο σώμα του, καθώς και τις χοιρομητέρες αυτών.””””

Ωραία όλα αυτά. Άλλη μια απόφαση που ρυθμίζει τα του κυνηγίου, ελπίζουμε να είναι και η τελευταία για την περίοδο 2007 – 2008!!

Ειδικά στην περιοχή μας, θα μαζευόμαστε μετά τις 15 Δεκεμβρίου και θα παίζουμε τόμπολα!

Μήπως πρέπει να ζητήσουμε να μας επιστρέψουν χρήματα από την μείωση της κυνηγετικής περιόδου?

Το έχουμε ξαναδεί το έργο, η συρρίκνωση της κυνηγετικής περιόδου, έφερε πολλούς κυνηγούς «πτηνών» που έζωναν το βουνό σαν σε πόλεμο!

Α!! και το άλλο το καλό, η σχετική απόφαση απαγορεύει και την αγοραπωλησία των θηραμάτων!! Βρε μπάς και ζούμε σε άλλη χώρα? Οι ταβέρνες που σερβίρουν κυνήγι που το βρίσκουν? Σε προηγούμενο post ο κ। Σωτηρόπουλος έθεσε ερωτήματα. Όλοι γνωρίζουν τις απαντήσεις, όμως, κοιτάζουν αλλού……

Στην φωτό ο ταύρος κοιτάζει με άγριες διαθέσεις τον φακό। Του χαλάσαμε την ησυχία...

"Κούρδος" όλα τα λεφτά...

Ο χειμώνας ήταν καλός το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Μα υπάρχει καλός χειμώνας? Και βέβαια υπάρχει, είναι αυτός που δείχνει τα δόντια του με τις δυνατές βροχές, τις ομίχλες, τις χαμηλές θερμοκρασίες, τα χιόνια. Ευλογία είναι ο χειμώνας.

Η ομάδα το Σάββατο το πρωί έπινε τσίπουρα στου Ράφτη. Περίμενε να ηρεμήσει ο καιρός για να βγεί στο βουνό. Ο καιρός όμως είχε κέφια και δεν ηρεμούσε, αντίθετα όπως ήταν έδινε την εικόνα βαρύ χειμώνα.

Ωραία ήταν. Μερικοί το έριξαν στην «δηλωτή» και άλλοι στις βαριές κουβέντες. Όταν είσαι στο χωριό μέσα στο καταχείμωνο και ακούς βαριές κουβέντες, δύο πράγματα μπορούν να συμβούν. Ή συμμετέχεις σε αυτές ή δεν τις καταλαβαίνεις και δεν τις ακουμπάς!!

Άκουγα και δεν συμμετείχα, είχα άλλα στο νού μου και έφυγα νωρίς για το χωριό μου, είχα διάβασμα δίπλα στο τζάκι. Έξω, στον άγριο καιρό, η ορατότητα από την ομίχλη έφτανε στα δύο μέτρα.

Την Κυριακή άλλος θεός έφτιαξε τον καιρό στα ιδανικά για το κυνήγι μέτρα. Η ομάδα όμως ήταν μικρότερη από του Σαββάτου. Με το ζόρι και με την βίαιη επιστράτευση του «Κούρδου», έγιναν εφτά. Που να βάλεις καρτέρια, που να πάνε οι κόντρες, που η παγάνα…….

Ο κάπρος όμως εμφανίστηκε και τα σκυλιά μπήκαν στον ντορό του. Ήταν και μεγάλος και αρκετά έμπειρος από άλλα κυνήγια. Τα καρτέρια δεν μπορούσαν να καλύψουν τα μεγάλα κενά στο διάβα του. Έτσι, η ομάδα μετακινούνταν συνεχώς υπό τους ήχους των σκυλιών.

Ο παγανιέρης Κώστας και οι Λάκης και Τέλης, ακολουθούσαν με τα πόδια, οι υπόλοιποι κύκλωναν τον χώρο με τα αυτοκίνητα. Να προλάβουν…Ο Δύαρχος Άγγελος απουσίαζε για δουλειές – γλύτωσε και το κέρασμα για την γιορτή του. Ο Αντάρτης θολωμένος από τα τσίπουρα της προηγούμενης, με τον Σούλα απόντα λόγω φόρτου εργασίας, τον Τάσση επηρεασμένο από την ήττα της δηλωτής και τον Σπήλιο μόνο ουσιαστικά να τρέχει, τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά για την ομάδα, και έγιναν απλά για τον κάπρο που έσερνε στο ντορό του και τα σκυλιά. Βάσανα….

Κάνοντας μεγάλη διαδρομή με σύντομες στάσεις ο κάπρος, έφτασε να ξαποστάσει δυτικά του Βλόγγου. Εκεί ο ατίθασος Κούρδος - η απόλυτη οπτική ταύτισή με τον μέγα Πάνα, είχε κέφια. Γερό κόκαλο ο Κούρδος, κάποτε μετέφερε στην παγάνα 6 σκυλιά, 8 καραμπίνες και 8 φυσιγγιοθήκες από μονοπάτι κακοτράχαλο. Κάπου μπερδεύτηκε από το βάρος των όπλων και την πίεση των σκυλιών και έπεσε. Θηρίο ανήμερο, ανακάθισε σε κοντινό βράχο και μαρμάρωσε εκεί. Για να σηκωθεί και να περπατήσει πάλι, έτρεξε προς βοήθεια τότε, όλη η ομάδα.

Ο Κούρδος λοιπόν, άκουγε κοντά του τα σκυλιά να βαράνε στάμπα. Κουνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά, μύρισε τον καπρίσιο αέρα και το αίμα ανέβηκε στο χοντρό του κεφάλι. Σαν να θύμωσε….. όρμησε προς την στάμπα των σκυλιών και μονάχος του άρχισε να κάνει παγάνα. Τον είδαν τα σκυλιά και τρόμαξαν, τον αντίκρισε κι ο κάπρος και το έβαλε στα πόδια, προαισθανόμενος την μεγάλη απειλή!

Έκανε γερή παγάνα ο Κούρδος. Πάνω στην ορμή του όμως, έκανε παγάνα αντίθετα από εκεί που είχαν ανασυνταχθεί τα καρτέρια!! Βρήκε ευκαιρία ο κάπρος και διέφυγε ανατολικά, προς το Μάρκου. Εκεί, άλλη ομάδα από τα Μαζέικα, άκουσε σαματά μεγάλο και είδε τον κάπρο να της έρχεται!! Εύκολα και ξεκούραστα τον σταμάτησαν και τον πήραν. Πείτε ένα ευχαριστώ παιδιά!!

Όταν η ομάδα έφτασε στον Κούρδο και κατάλαβε τον αγώνα τον καλό!! που έδωσε, τον κοίταξε με μάτια πύρινα. Έτοιμοι ήσαν όλοι να τον φάνε!. Ο Κούρδος, στην εξιστόρηση των γεγονότων, κάπου μπερδεύτηκε από άλλα κυνήγια και μιλούσε για ένα μικρό άγριο που τραυμάτισε!

Έβαλε την βαριά Remington στην πλάτη ο Κούρδος και πήγε κατά τα πρόβατα που είχαν παρεκλίνει της πορείας τους…

Πίσω, κάποιοι από την ομάδα των Μαζέικων ρωτούσαν: παιδιά, ο μαύρος που είναι στην παρέα σας, μας χτύπησε ένα μικρό γουρούνι! μα δεν έχουμε μαύρο στην παρέα μας! δεν μπορεί, αφού λέει ότι κυνηγά μαζί σας! δεν μπορεί, κάποια παρεξήγηση έχει γίνει। μα να, αυτός που φεύγει δεν είναι στην παρέα σας? ναι, αυτός όμως δεν είναι μαύρος! ρε παιδιά, αν αυτός είναι λευκός εμείς όλοι εδώ τι είμαστε, διάφανοι?

Ο Κούρδος συνέχισε την πορεία του προς τα πρόβατα। Τι έγινε και τι δεν έγινε μόνο αυτός ξέρει, αν ξέρει!!

Ο άνθρωπος και η φύση σήμερα

Πριν την επικράτηση του ορθού λόγου, της επιστημονικής σκέψης, της εκβιομηχάνισης και όλων των χαρακτηριστικών των αναπτυγμένων χωρών, το δάσος ήταν πολύ κοντά στον άνθρωπο της υπαίθρου, τροφοσυλλέκτη και κυνηγό πριν την νεολιθική επανάσταση, γεωργό και κτηνοτρόφο κατόπιν।

Αφ’ ότου καταργήθηκε η διάκριση του αγροτικού από τον αστικό πολιτισμό, από την στιγμή δηλαδή που η ύπαιθρος μετέχει του σύγχρονου πολιτισμού, η αντίληψη του δάσους ως πλουτοπαραγωγική πηγή ή ως έκταση προς εκμετάλλευση, κυριαρχεί ενώ βαθμιαία εξαφανίζεται η πλούσια μυθολογία του δάσους।

Κανείς δεν φοβάται πια τον θάνατο του στοιχειωμένου δέντρου και έτσι η οικοπεδοποίηση, η τουριστική ανάπτυξη, οι εκχερσώσεις, η ανεξέλεγκτη βόσκηση, η μόλυνση του εδάφους και του νερού από τα χημικά λιπάσματα φυτοφάρμακα και οι πυρκαγιές απειλούν τα δάση।

Το λεκανοπέδιο Μεγαλόπολης περιστοιχίζεται από τους ορεινούς όγκους του Μαινάλου, του Λυκαίου και του Ταΰγετου। Από τις πλαγιές τους πηγάζουν οι ποταμοί Αλφειός, Λούσιος, Γαθεάτης, Καρνίων και Ελισσώνα. Περίπου την ίδια μορφολογία έχει και η υπόλοιπη Ελλάδα

Κατά μήκος των ποταμών αυτών υπάρχει πλούσια βλάστηση και ποικίλα είδη χλωρίδας। Στις όχθες τους αναπτύχθηκαν γενεσιουργοί πολιτισμοί πριν ακόμη και από τους Πελασγούς। Οι ίδιοι διασχίζουν το λεκανοπέδιο ακούραστα, αιώνες τώρα υποστηρίζοντας την χλωρίδα και πανίδα και προσπαθώντας στις δύσκολες εποχές να χορτάσουν με τα ψάρια τους την πείνα των ανθρώπων των διπλανών οικισμών। Επίσης στο Μαίναλο και τον Ταΰγετο απλώνονται όμορφα ελατοδάση ενώ στο Λύκειο η Αρκαδική δρυς (βαλανιδιά)। Στην Αρκαδική μυθολογία δρυάδες και Δρυίδες ήταν νύμφες των δασών και ψυχές των δέντρων πού πέθαιναν μαζί με αυτά। Το όνομα τους το πήραν από τις δρυς।

Επιπλέον γνωρίζουμε ότι το δάσος είναι απαραίτητο για το θήραμα διότι εκεί βρίσκει τροφή και νερό και μπορεί να κρύβεται από τους εχθρούς του।

Χρήσιμο είναι και για άλλες δραστηριότητες όπως μελισσοκομία, ξυλεία συλλογή καρπών, συλλογή αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών, επίσης είναι απαραίτητο για την ζωή μας γιατί παράγει οξυγόνο και δεσμεύει το διοξείδιο του άνθρακα।

Όλες οι προαναφερόμενες καταχρήσεις λοιπόν μας οδήγησαν στην μεγάλη καταστροφή του καλοκαιριού μαζί με την αλλαγή σκέψης που έχει κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος ,που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα παρά μόνο πόσα θα βάλει στην τσέπη।

Κανείς σήμερα δεν συμμετέχει σε κατάσβεση φωτιάς παρά μόνο να βγάλει φωτογραφίες η βίντεο με το κινητό του, έχουμε γίνει σύγχρονοι Νέρωνες

Εμείς περιμένουμε να σβήσουν τις φωτιές οι πυροσβέστες ,τα αεροπλάνα και το κράτος και μετά να κάνουμε την κριτική μας ।

Γιατί έφτασε το κυνήγι στο εμπόριο;
Γιατί τα μεγάλα εστιατόρια σερβίρουν αγριόχοιρο, ελάφι, ζαρκάδι, λαγό, πέρδικα;
Γιατί οι περισσότεροι από εμάς τους κυνηγούς έχουμε 1,2,3 καταψύκτες;
Γιατί έχουμε κάνει ένα πανάρχαιο σπορ επάγγελμα νύκτα και μέρα;
Γιατί στήνουμε κράχτες για ορτύκια κ.λ.π;
Γιατί κυνηγάμε αγριόχοιρο, λαγό και πέρδικα κάθε μέρα;
Τι θα τα κάνουμε τόσα θηράματα, δεν θα τα πουλήσουμε;

Γιατί αντί να χτυπήσουμε 10 τσίχλες να πιούμε ένα κρασί το βράδυ με την οικογένεια ή με τους φίλους χτυπάμε 200;

Και το χειρότερο αδειάζουμε τους καταψύκτες τον Αύγουστο από αμάδητα πουλιά για να τους γεμίσουμε την νέα κυνηγετική σαιζόν και ούτω καθεξής;

Αντί να μαζέψουμε λίγη ρίγανη ή άλλα αρωματικά φυτά για το σπίτι μας γιατί πάμε και μαζεύουμε όλο το δάσος και μας ανοίγει η όρεξη μετά να κονομήσουμε και τα πουλάμε;
Αλλά δεν βαριέσαι εμείς να κονομήσουμε και τι θα κάνουν οι επόμενες γενιές δεν μας ενδιαφέρει!

Μα οι επόμενες γενιές είναι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας!

Εντάξει αυτοί θα την βρουν την άκρη !είναι πιο μάγκες από εμάς
Έπειτα φύγαμε από τα χωριά μας, μεγαλώσαμε, ανεβήκαμε επίπεδο διαβίωσης, φτιάχνουμε σπίτι στη πόλη, εντάξει και ένα τζάκι δεν βλάπτει τώρα αν θα κόψουμε και ένα δάσος πάλι δεν βλάπτει, γιατί οι άλλοι τι κάνουν; Εμείς θα σου σώσουμε την Ελλάδα και τον πλανήτη γενικότερα ।

Γιατί τα ρέματα και τα ποτάμια είναι γεμάτα σκουπίδια;
Τα νερά αυτά ποιός θα τα πιει;

Τα θηράματα, τα ήμερα ζώα του τσοπάνη, τα φυτά του μανάβη και όλα αυτά καταλήγουν στο πιάτο μας, δεν είμαστε χαζοί;

Περιμένουμε να πάρει μέτρα το κράτος, τι μέτρα δηλαδή; να βάλει ένα χωροφύλακα σε κάθε ένα άνθρωπο να μας φυλάει μην και κάνουμε καμιά παράβαση, δεν είναι κατάσταση αυτή ।

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ΓΗ και η ΦΥΣΗ χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο πλανήτης ΓΗ μας βαρέθηκε και σε άλλον Πλανήτη να πάμε θα τον Διαλύσουμε ।

Σωτηρόπουλος Δημήτρης - πρώην Πρόεδρος Κυνηγετικού Συλλόγου Μεγαλόπολης
sotiropoylos@yahoo.gr

Ο παπάς του χωριού...

Ο παπάς του χωριού!, πρόσωπο σεβάσμιο, όπως και ο δάσκαλος, όπως και ο χωροφύλαξ. Τα παλαιά χρόνια βέβαια, που όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά!

Σήμερα, στις άγιες μέρες μας, ο παπάς είναι και ζευγάς. Τι να κάνει και αυτός όταν ακούει και βλέπει τόσα μύρια ευτράπελα από τα ανώτερα επίπεδα της ιεραρχίας του. Θα πέσει και αυτός χαμηλά, θα κατρακυλήσει στον βούρκο. Όταν διαβάζει για την «τζένη» και ξέρει πως είναι «άγιος», δεν θέλει και πολύ για να αρχίσει τα μπινελίκια, και μετά για σιγουριά κάνει και το σταυρό του.

Και οι παπάδες άνθρωποι είναι, με οικογένεια, παιδιά να μεγαλώσουν, και με τις ανάγκες τις καθημερινές του ποιμνίου τους. Ακούγοντας λοιπόν για παπά που κυνηγάει «άγρια», λέω, γιατί όχι. Ένα Σάββατο, που δεν έχει ο παπάς εκκλησία, μνημόσυνα και μυστήρια να τελέσει, πετάγεται με την παρέα του, τους φίλους του, τους συντοπίτες του, για ένα κυνήγι.

Το παράδοξο άλλο είναι. Να είσαι παπάς και λαθροθήρας!!! Σάββατο βράδυ, αντί να ξεκουράζεσαι στο τζάκι σου, με την παπαδιά να πλέκει και τα παπαδοπαίδια εκεί τριγύρω να παίζουν και να διαβάζουν, εσύ ξεγλιστράς στο βαθύ σκοτάδι και χάνεσαι στο πυκνό!! Που πάς παπά τα βράδια με το όπλο επ’ ώμου? Ποιος σατανάς μπήκε μέσα σου και σε ωθεί στην παρανομία?

Γι’ αυτό λένε: «της νύκτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά». Να πηγαίνεις με το αμάξι σου το βράδυ στο σπίτι σου, περνώντας αναγκαστικά από έρημους δρόμους του δάσους και να συναντήσεις έναν ρασοφόρο να κάνει βόλτες! Δεν θα αγχωθείς? Δεν θα ανέβουν οι παλμοί σου? Δεν θα μονολογήσεις: «ο σατανάς!!».

Παπά, κυνήγα αφού σου αρέσει την νύκτα, αφού έχεις την έγκριση του θεού, αφού έχεις και την δική μας την ανοχή. Βλέπεις, μάθαμε να σεβόμαστε τα ράσα, από τότε που τα τίμησε στο Μανιάκι ο Παπαφλέσσας. Μάθαμε να τα σεβόμαστε και δεν μάθαμε να τα ξεχωρίζουμε.

Το πρωί της κυριακής παπά, σαν πάς στην εκκλησία, ευλόγησε και τις δικές σου ανομίες, μην τις συγχωράς. Κοίταξε το ποίμνιο σου που θα σταυροκοπείτε και δώστου αντίδωρο από το «θείο» χέρι σου.

Εσύ παπά είσαι πάνω από τους νόμους των ανθρώπων, και θηροφύλαξ να σε πιάσει, θα σε δικάσει η εκκλησιαστική δικαιοσύνη, αυτή που δικάζει τα θεία και όχι τα ανθρώπινα!!

Παπά, την ευλογία σου…

Οι αντοχές της Φύσης

Που πήγαν οι κυνηγοί σήμερα? Ελάχιστες ομάδες συνάντησα στην συνηθισμένη βόλτα μου। Μήπως κάνουν πρόβες για την αυριανή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου? Εν δυό και τα σχετικά? Μου άρεσε σήμερα το βουνό, ήταν ήσυχο. Κάνοντας και μια βόλτα στα καμένα, έφτασα μέχρι τον Αλφειό. Οι τελευταίες δυνατές βροχές ξέπλυναν τον τόπο, έδιωξαν τις στάχτες και τα αποκαΐδια και μου φάνηκε πως είδα μερικές ελιές να πετάνε πάλι τα φύλλα τους.

Είναι δυνατή η φύση। Όσοι «ειδικοί» μιλάνε για αναδάσωση, πρέπει να περιμένουν λίγο καιρό, να δούν τι μπορεί να κάνει μονάχη της. Μήπως χρειάζεται, οι αρμόδιες υπηρεσίες, να εκδώσουν και άλλη μια διάταξη που να λέει ότι απαγορεύεται η βοσκή των αιγοπροβάτων στα καμένα? Σίγουρα η διάταξη αυτή θα φέρει θεαματικά αποτελέσματα, θα αρχίσει ο τόπος να πρασινίζει από την αρχή.

Εκεί που υπάρχει ένα πρόσθετο πρόβλημα, είναι στις πλαγιές που γυμνές τώρα από τα δέντρα, διαλύονται। Τα χωματοβούνια έχουν φτάσει σε κεντρικούς δρόμους και θα δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στο εξής. Στην παραμικρή βροχή δίχως τα εμπόδια που είχαν, θα διαλύονται σαν τον πηλό.

Ο Αλφειός ήταν θολός। Δεν έχει καθαρίσει καλά από τις τελευταίες δυνατές βροχοπτώσεις. Κρίμα, και είχαμε καλό εξοπλισμό από καλάμια μέχρι και τεχνητά δολώματα.

Στην επιστροφή προς τα ορεινά, ένα ζευγάρι γεράκια αλήτευαν στον αέρα। Μια μεγάλη αλεπού μας κοίταζε καλά – καλά, ένα μικρό μοσχάρι πήγε να καβαλήσει ένα θηλυκό και έπεσε!!, ένας σκαντζόχοιρος περίμενε υπομονετικά στην άκρη του δρόμου για να περάσουμε.

Φτάνοντας στο σπίτι, ο γάιδαρος από απέναντι έλεγε το τραγούδι του। Και ποιος τον άκουγε? Κανείς. Το χωριό άδειασε και αυτό, τους έπιασε ο χειμώνας τους πολλούς και πήγαν στην Αθήνα. Οι ελάχιστοι, μέσα στα σπίτια κλεισμένοι, δίπλα στο τζάκι, παρέα με την μοναξιά τους.

Δύσκολη η ζωή στα χωριά τον χειμώνα। Και επικίνδυνη για τους γερόντους που ξέμειναν να φυλάνε θερμοπύλες.

Στην φωτό: μπάνιο στον Αλφειό

Οι ωτακουστές...

Αυτός ο «γκέκας» είναι ήρεμο σκυλί - σαν τον Άργο που υποδέχτηκε τον κοσμογυρισμένο Ηρακλή, με το κούνημα της ουράς του. Ήρεμος μέχρι να μυρίσει γουρούνι. Τότε μεταμορφώνεται ο άτιμος σε θηρίο ανήμερο και όλα τα ζωντανά της πλάσης τρέχουν να κρυφτούν όπου προλάβουν.

Τέτοια είναι η ορμή του όταν αντικρίσει σε απόσταση αναπνοής το άγριο, που του σηκώνονται τα αυτιά από την ταχύτητα!. Αν υπήρχαν νόμοι στην φύση για την ταχύτητα, ο Γκέκας θα ήταν μια ζωή παραβάτης. Όχι σαν τον Ιουλιανό, αυτός δεν ήταν αλήτης, ήταν ασκητική μορφή. Ο Ιουλιανός δεν είχε ανάγκη τους νόμους, ήταν ο Νόμος.

Ο Γκέκας στο δάσος με το άγριο μπροστά, είναι ο αυτοκράτορας, ο κυρίαρχος, αυτός που κανονίζει το παιχνίδι. Στο δικό του παιχνίδι συντονίζεται η ομάδα και ακολουθεί πιστά τις διαταγές του.

Ο κάπρος αλαφιασμένος από τέτοιο κυνηγητό, ισοπεδώνει στο πέρασμά του τα εμπόδια, δέντρα, μάντρες, και ότι του φράζει τον δρόμο προς την λύτρωση. Ποια λύτρωση όμως? Με τον Γκέκα στον ντορό του?

Έφυγε σαν τον άνεμο ο κάπρος από τα καρτέρια, που ούτε χρυσό βόλι δεν τον έπιανε, και ξεχύθηκε προς την ελευθερία. Εκεί όμως τον ακολούθησε ο Γκέκας ο σκληρός και ο Τέλης ο δαιμόνιος. Στην φασαρία του βουνού, γειτονικοί ωτακουστές περίμεναν έτοιμοι τον κάπρο με το ξένο σκυλί.

Μια, δύο, πέντε ντουφεκιές ακούστηκαν. Έπεσε ο κάπρος και πάνω σε αυτόν ο Γκέκας. Ο Τέλης έμεινε λίγο πίσω, να δεί από πού ήλθαν οι ντουφεκιές. Είδε τα σκυλιά που αμόλησαν οι ωτακουστές στον νεκρό ήδη κάπρο.

Μια διαφορετική μάχη άρχισε τότε. Ο Γκέκας εναντίον των άλλων σκυλιών που βρήκαν θήραμα έτοιμο. Θα άφηνε ο Γκέκας το δικό του γουρούνι σε άλλα σκυλιά? Όχι φυσικά. Σκύλος ήταν, όχι μαλάκας.

Οι ωτακουστές μαζεύτηκαν να σηκώσουν τον ξένο κάπρο, φάνηκε και ο Τέλης από το πυκνό. Άρχισε μια πολύ εποικοδομητική κουβέντα....... και στο τέλος επικράτησε η λογική. Ευτυχώς.

Τα άλλα σκυλιά ηρέμησαν και έφυγαν, ο Γκέκας δεν είχε ηρεμήσει ακόμα!!

Ο χορτοφάγος

Πολλές οι κουβέντες περί του κυνηγίου ειδικότερα όταν διανύουμε την περίοδο που αυτό επιτρέπεται. Μιλάμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τις αστοχίες για τα άγρια που χάθηκαν, τα λάθη μας και πως θα τα διορθώσουμε και άλλα πολλά.

Τα περισσότερα λέγονται το Σαββατόβραδο, εκεί που η παρέα μαζεύεται και κάνει τις αναλύσεις τις. Πολλές φορές οι συζητήσεις αυτές είναι έντονες, τόσο, που κάποιος που δεν ξέρει, που γίνεται από λάθος ωτακουστής, λέει, πάει, αυτοί τσακώνονται. Δεν είναι όμως έτσι. Το πάθος για το κυνήγι αυτό δημιουργεί ένταση ακόμα και στο φαγητό. Μόνο ο οίνος όταν κατεβαίνει, τα πνεύματα ηρεμούν και τα πειράγματα δίνουν την θέση τους σε ιστορίες κυνηγετικές.

Αλήθεια είναι ότι οι κυνηγοί είναι παραμυθάδες, όπως οι ψαράδες, όπως και άλλοι που αγαπούν την φύση. Θυμάμαι από τις ορειβατικές μου ανησυχίες, κάποια φορά βρεθήκαμε στο καταφύγιο του Κίσαβου. Εκεί λοιπόν ήταν και ένας τύπος γύρω στα πενήντα, αδύνατος, και χορτοφάγος όπως μας έλεγε. Μάλιστα μας έκανε και διάλεξη για τα υπέρ της χορτοφαγίας και την ευεξία που ένιωθε αυτός, βγάζοντας το κρέας από την ζωή του, περισσότερα από είκοσι χρόνια.

Το βράδυ που πέσαμε για ύπνο, η φωτιά από το τζάκι άφηνε ένα γλυκό φώς στο χώρο. Η εικόνα θα ήταν ειδυλλιακή αν δεν την διέκοπταν κατά καιρούς τα σκόρπια ροχαλητά. Λαγοκοιμόμουν, σκεφτόμουν τους πάγους έξω και την αυριανή μας πορεία. Άκουσα κάτι σαν θόρυβο, σήκωσα το φρύδι μου και άνοιξα το ένα μου μάτι. Ήμουν σε ετοιμότητα. Βλέπω τον χορτοφάγο με κινήσεις φαντομά να κουρσεύει ένα σακίδιο με τρόφιμα!! Σαν την «σκιά» βγήκε από το καταφύγιο στον παγωμένο βοριά. Περίμενα, είχα σηκώσει τώρα και το άλλο φρύδι. Δεν πέρασε πολύ ώρα και ο χορτοφάγος επέστρεψε στο κατάλυμά του. Αποκοιμήθηκα.

Το πρωί, τα κουρασμένα από τον ύπνο κορμιά, έπαιρναν θέση στο τραπέζι για το πρωινό τους. Τσάι του βουνού, νες καφέ και άλλα ευγενή ροφήματα απλώθηκαν μαζί με τα δημητριακά, την ξηρά τροφή και ότι άρεσε στη ψυχή του καθενός μας. «Ποιος πήρε τα κεφτεδάκια μου»? αντήχησε στην αίθουσα η τρομερή φωνή του πεινασμένου ορειβάτη. Γυρίσαμε όλοι, φοβηθήκαμε!! Εδώ τα είχα, στο σακίδιό μου!!! Έγινε πανικός, άναψαν τα αίματα για τον κλέφτη αλλά το πάθος γρήγορα καταλάγιασε. Η ηρεμία επανήλθε στο αγιασμένο τραπέζι.

Φτάνοντας σχετικά γρήγορα στην κορυφή του Κίσαβου, πιάσαμε τις πέτρες για κάθισμα και αγναντεύαμε απέναντι τον Όλυμπο. Δίπλα μου ο χορτοφάγος. Είχε στο θερμός τσάι του βουνού. Έβαλε και σκούρα ζάχαρη, οικολογική. Τον κοίταξα. Είναι καλή αυτή η ζάχαρη? Τον ρώτησα. Ναι, πολύ καλή και υγιεινή. Σαν τα κεφτεδάκια? Τον ρωτάω. Του έπεσε το θερμός από τα χέρια. Με κοίταξε καλά, ερευνητικά, και μου λέει: είκοσι χρόνια είχα να φάω κρέας!!

Κι εγώ χορτοφάγος είμαι…

Παρουσίαση κυνηγετικών ομάδων

Υπήρχε ένα πολύ καλό (κατά την γνώμη μου) blog για το κυνήγι στην Αρκαδία. Το φιλοξενούσαμε με link όπως και άλλες σελίδες και blogs.

Διαπίστωσα ότι κατέβηκε. Δεν ξέρω αν είναι προσωρινό αυτό ή όχι. Σε κάποιο από τα post του blog αυτού, είχα διαβάσει ότι σκόπευε να παρουσίαζε κυνηγετικές ομάδες αγριογούρουνων. Στάθηκα στην ιδέα αυτή που μου άρεσε και σκοπεύω να την υλοποιήσω. Για να γίνει αυτό, απαραίτητη είναι η συνεργασία των ομάδων που βρίσκονται στο βουνό τα Σαββατοκύριακα για τον κάπρο.

Για τον σκοπό αυτό, έχω έλθει σε επαφή με μερικές ομάδες, άλλες γνωρίζω προσωπικά και άλλες έχω ακούσει από φίλους κυνηγούς. Δίνοντας το λόγο σε κυνηγούς, μπορεί να προκύψουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το κυνήγι αυτό, μπορεί και όχι. Είναι όμως σίγουρα ενδιαφέρον να μάθουμε όλοι μας, πως λειτουργούν οι ομάδες αυτές – συνήθως κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν στο βουνό, αν έχουν προβλήματα με τις τοπικές κοινωνίες, αν τηρούν τους κανονισμούς περί κυνηγίου και άλλα θέματα που θα τα φέρει η συζήτηση.

Την παρουσίαση αυτή θα την αρχίσουμε με τον κ Δημήτρη Σωτηρόπουλο, τον δημιουργό του δικτυακού τόπου του Κυνηγετικού Συλλόγου Μεγαλόπολης. Αξίζει επίσης να αναφέρουμαι τον κ. Αριδά Παναγιώτη, τον πρόεδρο του ίδιου Συλλόγου που έφερε και πάλι στην Πελοπόννησο (κυριολεκτικά) τον κάπρο।

Ο κάπρος στην Πελοπόννησο

Αρκετοί είναι εκείνοι που λένε ότι ο κάπρος στην Πελοπόννησο, είναι δικό τους έργο. Η αλήθεια είναι πως κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό, και η Πελοπόννησος – ειδικότερα η Αρκαδία, έγιναν κυνηγετικοί τόποι περιζήτητοι από τους γουρουνάδες. Οι περισσότεροι των κυνηγών αυτών πριν την έλευση του κάπρου, ασχολιόντουσαν κυρίως με τον λαγό και οι ελάχιστοι με τα πουλιά.

Και πολλοί όμως νέοι κυνηγοί, βγήκαν στο βουνό αποκλειστικά για τον κάπρο. Το κυνήγι του κάπρου, παρά την αυξημένη επικινδυνότητά του, είναι ελκυστικό. Μοναδικό σε εμπειρίες, σε κούραση, σε περιπέτεια. Με την αδρεναλίνη ψηλά όταν τα σκυλιά το παγανίζουν. Με πάρα πολλές παραμέτρους και πάρα πολλές προεργασίες που γίνονται στο κυνήγι αυτό.

Δεν είναι τυχαίο που πολλοί – ιδίως οι ντόπιοι κάτοικοι - κυνηγοί, παρακολουθούν τις κινήσεις του κάπρου και των αγρίων γενικότερα, σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου. Πόσο μάλλον την κυνηγετική περίοδο. Το καλό κυνήγι του αγριογούρουνου απαιτεί και «κόψιμο ακριβείας». Τι σημαίνει κόψιμο; η προσπάθεια του κυνηγού να ασφαλίσει τα άγρια, γνωρίζοντας με απόλυτη ακρίβεια που βρίσκονται ώστε, η παγάνα που θα γίνει να φέρει σίγουρα αποτελέσματα. Για το «κόψιμο» απαιτούνται κατ’ αρχήν οι ιχνηλασίες, η παρακολούθηση δηλαδή των αχναριών του αγρίου. Στη συνέχεια και εφόσον οι ιχνηλάτες έχουν σιγουρευτεί ότι το άγριο πηγαίνει σε ένα τόπο αλλά δεν φεύγει για κάπου αλλού, λένε «τα κόψαμε».

Από εκεί και μετά σχεδιάζετε πως θα κυνηγηθεί. Από πού θα «μπεί» η παγάνα, που θα στηθούν τα καρτέρια, που θα είναι η κόντρα. Για όλα αυτά αποφασίζει ο παγανιέρης που είναι συνήθως και ο αρχηγός της ομάδας. Αν το κυνήγι γίνεται σε τόπο γνωστό για την ομάδα, ξέρουν και τα καλά καρτέρια – τα πιθανά σημεία δηλαδή που μπορεί να περάσει το άγριο. Οπότε ο αρχηγός τοποθετεί σε αυτά τους πιο έμπειρους, τα καλύτερα ντουφέκια.

Όταν το κυνήγι βρίσκεται σε εξέλιξη, ο παγανιέρης, που έχει το προνόμιο να είναι κοντά στα σκυλιά και πιθανώς κοντά στο άγριο, κατευθύνει με τον ασύρματο την ομάδα, την ενημερώνει για τις πιθανές κινήσεις, ώστε τα καρτέρια να ξέρουν και να είναι σε ετοιμότητα. Με τους ασυρμάτους συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ στην αγορά πωλούνται ελεύθερα, απαγορεύεται η χρήση τους!! Και ο ασύρματος είναι εργαλείο χρήσιμο στην ομάδα, κυρίως για την ασφάλειά της.

Σύντομα πιστεύω, θα έχουμε αναφορές σε ομάδες αγριογούρουνων, μέσα από το blog για να μάθουμε από αυτές χρήσιμα πιστεύω πράγματα για το κυνήγι αυτό, που κάποτε ήταν για βασιλιάδες!!

Όπλο για το κυνήγι των αγρίων...

Όπλα για το κυνήγι του αγριογούρουνου υπάρχουν άφθονα στην αγορά και για όλα τα βαλάντια। Οι περισσότεροι κυνηγούν με καραμπίνες και οι ελάχιστοι – οι ρομαντικοί θάλεγα εγώ, κυνηγούν με δίκαννα.

Στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, συνηθίζουν και κυνηγούν με ραβδωτά όπλα, στην χώρα μας ακόμα είναι απαγορευμένα όμως।

Για το κυνήγι έχω διάφορα όπλα, καραμπίνα, μονόκαννο, δύο παλιά δίκαννα με κοκόρια!!, το ένα μάλιστα μπροσθογεμές। Υπάρχουν και τα κλασικά όπλα που όμως φυλάγοναι σαν κόρη οφθαλμού. Ο περίφημος Γκράς του παππού, αλλά και το καριοφίλι με τις ασημοστολισμένες πιστόλες, από αγώνες και επαναστάσεις εθνικοαπελευθερωτικές!

Το τίμιο κυνήγι για το αγριογούρουνο – κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να γίνεται με μονόκαννο। Με το όπλο δηλαδή που οι περισσότεροι των κυνηγών το θεωρούν μπανάλ! Και αυτό διότι παίρνει μόνο ένα φυσίγγι. Και διότι πιστεύουν ότι στο συγκεκριμένο κυνήγι, η καραμπίνα με 3, 5, 8 φυσίγγια, δίνει δύναμη πυρός και ασφαλίζει κατά κάποιο τρόπο την προσπάθεια.
Είναι τίμιο να κυνηγάς με μονόκαννο – και μάλιστα με μονόβολο φυσίγγι। Αν πετύχεις το αγριογούρουνο, το καθάρισες. Αν δεν το πετύχεις, μέχρι να γεμίσεις, του δίνεις την ευκαιρία να απομακρυνθεί και να χαθεί από το βεληνεκές σου. Αν πάλι το πετύχεις με μονόκαννο και έχεις φυσίγγι οκτάβολο, πιθανότατα να το τραυματίσεις και να διαφύγει πάλι. Στην περίπτωση αυτή, είναι θλιβερό, ένα ζώο να περιφέρεται τραυματισμένο που κάποια στιγμή, αλλά μακριά από σένα, θα πέσει νεκρό.

Με μονόκαννο λοιπόν και ας λένε οι «ειδικοί» ότι θέλουν. Μία ευκαιρία εσύ και μία το γουρούνι. Αυτό είναι – πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη το καλό και τίμιο κυνήγι.

Στο βουνό βέβαια, οι περισσότερες καραμπίνες είναι έτοιμες για 5 και 8 φυσίγγια. Για τον πιθανό έλεγχο της Θηροφυλακής γίνονται εύκολα και γρήγορα όλες οι καραμπίνες νόμιμες, για 3 φυσίγγια, όπως ορίζει και ο νόμος. Είναι πιστεύω θέμα φιλοσοφίας του κάθε κυνηγού, να επιλέξει το όπλο με το οποίο θα κυνηγήσει.

Ένα συνηθισμένο κυνήγι...

Όπου μπλέ, είναι η Παγάνα, ο παγανιέρης στο Α και στην κόντρα Α1 κ Α2.
Όπου είναι τα δύο θαλασσί στίγματα, είναι τα σκυλιά.
Όπου είναι τα τρία μαύρα στίγματα, είναι τα αγριογούρουνα.
Όπου είναι τα κόκκινα – από το 1 έως το 9, είναι τα καρτέρια.

Στην παραπάνω φωτό, μπορεί να έχει στηθεί μια παγάνα ακριβώς έτσι. Δεν ακολουθούν όλοι οι κυνηγοί τον ίδιο τρόπο, πιστεύω όμως ότι είναι ο συνηθέστερος. Ο αριθμός των κυνηγών είναι τυχαίος. Ο νόμιμα επιτρεπτός αριθμός στο κυνήγι αυτό, είναι έως δέκα άτομα. Από εκεί κ πέρα, ο αριθμός αυξάνει ανάλογα την παρέα. Η μεγάλη παρέα θέλει και περισσότερο ζωτικό χώρο για να κινηθεί. Άρα δημιουργεί και μεγάλη παγάνα. Η μικρή παρέα, για να καλύψει τα κενά, κινείται αναγκαστικά σε μικρή παγάνα.

Η υποθετική παγάνα της φωτό, είναι μια κανονική παγάνα. Σε αυτήν, άλλες ομάδες επιλέγουν τις «τυφλές παγάνες», εκείνες δηλαδή που πιστεύουν ότι έχουν μέσα γουρούνια. Άλλες επιλέγουν τις «σίγουρες παγάνες», εκείνες δηλαδή που έχουν από πρίν ιχνηλατήσει, που παρακολουθούν την πορεία των γουρουνιών και τα «σιγουρεύουν» στην παγάνα. Βοηθός στην σίγουρη παγάνα είναι πάντοτε ο καιρός. Αν έχει προηγηθεί βροχή στην περιοχή, τα πράγματα γίνονται ευκολότερα για τις ιχνηλασίες.

Σύμφωνα με την φωτό, ο παγανιέρης οδηγεί τα σκυλιά στο σημείο που επιλέγει και τα αφήνει. Αρχικά τα ακούει από τα κουδούνια τους. Παράλληλα σχεδόν με αυτόν, κινείται και η «κόντρα» και πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες που θα προκύψουν αλλά και την μορφολογία του εδάφους. Όταν τα σκυλιά αρχίζουν να «κλαφουνάνε», σημαίνει ότι μπήκαν στον «ντορό» των γουρουνιών. Αμέσως ο παγανιέρης αρχίζει τις φωνές και μερικές ντουφεκιές, για να δώσει κουράγιο στα σκυλιά. Αν τα σκυλιά ακούγονται προς το μέρος της κόντρας, ανάλογες κινήσεις κάνει και αυτή.

Σκοπός της παγάνας είναι να οδηγήσει τα γουρούνια με την πίεση που τους ασκεί, στα καρτέρια. Σε αυτά, ο κάθε κυνηγός αναλαμβάνει και ένα σημείο που το ελέγχει απόλυτα. Πιθανότατα, το γουρούνι να κινηθεί προς το καρτέρι με μεγάλη ταχύτητα ψάχνοντας τρόπους διαφυγής. Στο καρτέρι ο κυνηγός μπορεί να είναι επί ώρες. Δεν πρέπει να κάνει θόρυβο, να καπνίζει κ.α. Το γουρούνι στην παραμικρή κίνηση που θα ακούσει, θα αλλάξει αμέσως πορεία.

Συνηθίζεται, το γουρούνι να σταματά να ξεκουραστεί. Τότε τα σκυλιά «βαράνε στάμπα». Βρίσκονται δηλαδή σε απόσταση ασφαλείας από αυτό και γαβγίζουν με τρόπο συγκεκριμένο. Για να σηκωθεί πάλι το γουρούνι, πρέπει να νιώσει την πίεση της παγάνας που έρχεται από πίσω, ίσως όμως από απόσταση.

Όταν τα σκυλιά είναι στην στάμπα για πολύ ώρα, γίνεται το λάθος από κοντινά καρτέρια που ακούνε και αποφασίζουν να μετακινηθούν προς το γουρούνι. Το καρτέρι δεν μετακινείται!! Έστω όμως ότι αποφασίζει να αφήσει την θέση του, οφείλει να ειδοποιήσει μέσω ασυρμάτου τι σκοπεύει να κάνει. Δεν το κάνει όμως, γνωρίζοντας προφανώς την αρνητική απάντηση που θα πάρει από τον παγανιέρη. Έτσι αποφασίζει μόνος του να μετακινηθεί. Στην περίπτωση αυτή, ο κίνδυνος να γίνει ατύχημα αυξάνει πάρα πολύ, διότι δεν γνωρίζει πλέον την θέση του ο παγανιέρης, που είναι στην ουσία ο αρχηγός στο κυνήγι αυτό, είναι αυτός που δίνει τις εντολές και αυτός μόνο που επιτρέπεται να μιλά από τον ασύρματο (μαζί με την κόντρα).
Σε άλλη περίπτωση, μπορεί να ξεκινήσουν για την στάμπα δύο καρτέρια, δίχως να έχουν ειδοποιήσει τον παγανιέρη. Ο κίνδυνος στην περίπτωση αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερος.

Ειδικά στην φετινή κυνηγετική περίοδο, χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή. Οι ελεύθεροι τόποι για το κυνήγι έχουν περιορισθεί λόγω των πρόσφατων πυρκαγιών σε Ηλεία, Μεσσηνία και Αρκαδία. Επομένως, σε μικρότερο χώρο θα κινηθούν περισσότερες ομάδες. Όταν αρχίσουν να βγαίνουν στο βουνό και οι κυνηγοί της μπεκάτσας, της φάσας, της τσίχλας, τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο.

Προσοχή χρειάζεται.

Κυνηγετική τραγωδία στην Αρκαδία

Κυνήγι και Φύση στην Αρκαδία. Δυό θέματα που θα απασχολήσουν το blog αυτό.

Η στιγμή που επιλέξαμε να ανεβάσουμε το blog αυτό, συμπίπτει με ένα τραγικό ατύχημα που έγινε κοντά στο χωριό Χρυσοβίτσι, ανάμεσα σε κυνηγούς αγριογούρουνων.

Δεν γνωρίζουμε τα αίτια του τραγικού ατυχήματος. Σημασία όμως μεγάλη, έχει για εμάς, το γεγονός ότι άλλος ένας άνθρωπος άφησε την ζωή του στην Αρκαδική γή κυνηγώντας.

Τις επόμενες ημέρες, θα μάθουμε περισσότερα και θα σας ενημερώσουμε.

Σε επόμενο post θα προσπαθήσουμε να δείξουμε τον τρόπο που γίνεται το κυνήγι αυτό και που μετρά αρκετά θύματα. Είναι ίσως το πιό επικίνδυνο κυνήγι και που ορίζονται σαφέστατα κανόνες ασφαλείας.

Στην φωτό: το παλιό εργοστάσιο ξυλείας στο Χρυσοβίτσι